Οι Αρχαίοι έκαναν και χειρότερα

2. Ο Ξενοφών του Ξενοφώντος

Το να έγραφα απλά "Ξενοφών" θα ήταν πολύ σοβαρό απ' ότι θα ήθελα και αν έγραφα "Xylophone Ξενοφών" θα ήταν προσβλητικό. Ίσως. Όπως το βλέπει κανείς. Και το να έγραφα "Ξενοφών & Αγησίλαος" θα έδινε την εντύπωση ότι μόνο για ντουέτα μιλάω και για τίποτε άλλο λμαο.

Δεν θέλω να σχολιάσω κάτι περίεργο ή κακό ή κάτι που μου ξίνισε, μόνο θα σχολιάσω αυτή τη φορά.

Καταρχάς, έζησε τη παιδική, εφηβική και νεανική ηλικία του, ενώ γινόταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος, και κόντευε τα τριάντα όταν τέλειωσε. Παρόλο που είναι σαδ και για πολύ καιρό η Αθήνα ήταν πολιορκημένη, ο Ξενοφώντας και μορφώθηκε και περνούσε χρόνο με τον Σωκράτη και με άντρες της ηλικίας του, απέκτησε ενδιαφέροντα, πχ μέχρι το τέλος του άρεσαν τα άλογα. Άρα οι απλοί Αθηναίοι δεν ζούσαν κάνοντας τίποτα, αλλά μόνο να πενθούν ή να χαίρονται με κάθε ήττα ή νίκη αντίστοιχα. Όχι ότι εξεπλάγην με αυτή τη πληροφορία, απλά το λέω.

Όπως είπα και πιο πριν, μέχρι το τέλος αγαπούσε την ιππική, ακόμη και καναδυό από τα έργα του είναι για τα άλογα. Και γενικά με έχει συναρπάσει το γεγονός ότι έμενε σταθερός στα ενδιαφέροντα, στις απόψεις, στις αξίες, στα πρότυπά του κλπ μέχρι να τα κακαρώσει. Φαίνεται πως δεν άλλαζε απόψεις εύκολα και μάλλον θα μπορούσε να είναι από αυτούς τους μπαμπάδες που λένε "γιατί το λέω εγώ, τέλος", "μην ακούσω κουβέντα, έτσι είναι τα πράγματα", όταν προσπαθούσες να του πεις μια άλλη άποψη. Ειδικά για τον Αγησίλαο. Εκεί μπορεί να σου πετούσε και καρέκλα ή αγγείο αν τολμούσες να προσβάλλεις μια από τις αρετές του.

Όταν πρωτοδιάβασα την εισαγωγή αρχές Γενάρη για τον Αγησίλαο...δεν ξέρω, ΠΟΣΟ μπορεί να σε ενθουσιάσει η προσωπικότητα κάποιου για να τον ακολουθήσεις στη μάχη που εχθροί ήταν και οι Αθηναίοι; Εντάξει, αυτός ο κάποιος ήταν βασιλιάς της Σπάρτης ΑΛΛΑ. Βέβαια, ο Ξενοφών ήταν από οικογένεια που υποστήριζαν την ολιγαρχία και ο ίδιος ήταν φιλολάκων, και κάτι μου θυμίζει αυτό. Άρα: Σπαρτιάτης βασιλιάς με ωραία προσωπικότητα + Σπαρτιατικός στρατός + φουλ σπαρτιατικά/λακωνικά βάιμπς + ο ίδιος φιλολάκων, ήρθε και έδεσε, πώς να μην τους ακολουθούσε. Είδες, παρόλο που λένε ότι ο Αγησίλαος ήταν κουτσός, ξέρω γω τι άλλο ήταν, ο Ξενοφών είδε την προσωπικότητα. Πάρτε σημειώσεις.

Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν μάθαινα ότι κάποιος έγραφε βιβλίο ολόκληρο για μένα και τις αρετές μου. Μάλλον ούτε ο Αγησίλαος ήξερε, γιατί μπορεί ο Ξενοφών να μην έβγαζε τσιμουδιά για τα έργα του, κι όμως ο δεύτερος το έκανε. Μέχρι και το τέλος του Αγησίλαου στα 80κάτι χρόνια, ο Ξενοφών έγραφε όλα τα καλά που έκανε ή είχε, δηλαδή τις αρετές. Νομίζω πως ο Ξενοφών ήταν ο μόνος που έγραφε για τον Αγησίλαο, και μάλιστα τα καλύτερα λόγια. Ούτε δάσκαλος που μιλούσε στον γονιό του πιο άριστου μαθητή να ήταν. Μετά από περίπου μια δεκαετία πέθανε και αυτός.