"KAR KÜRESİ"

Tuna hayır, o öyle olmaz ki, bak şimdi ilk önce ketıla suyu koyucaksın. Ardından'da kaynamasını bekleyelim dedim. Yüzüne ciddi bir ifadeyle bakarken, bana somurtuk ve sıkılmış bir yüz ifadesiyle karşılık veriyordu.
Niye öyle bakıyorsun hayattan bıkmış gibi?
Off asya kim uğraşacak şimdi soslu makarna yapmak ile. Hadi pizza sipariş edip, esrarengiz kasaba'nın yeni sezonun açalım ne olurrr!

Onun büzülen dudaklarını dayanamadım yine..
Tamam hadi et sipariş bende bize filmi açayım dedim.
Canım arkadaşım benim!!! Bitanesin birtaneee diye yüksek sesle odanın duvarlarını işgal eden tuna'nın sesiyle kıkırdadım. Tamam sus caz yapma diye seslendim ona.

O sırada çalan telefonumla irkildim. Arayan kişiye bakınca annem olduğunu görmüştüm.

- annecim?
- güzeller güzeli kızım nasılsın?
- iyiyim annecim nasıl olayım evdeyim. Tuna ile film izliyoruz.
- ay öyle mi tuna oğlum nasıl ver onunla konuşayım.
- aşk olsun anne insan kızını hemen satar mı!

Odadan annemin sesini duyan tuna'nin buraya ışınlanması bir olmuştu.
Ay ver telefonu bana ben konuşurum nevin teyzeciğimle.
Uzaylı görmüş bakışlarımı ona atarken aman al yiyin birbirinizi diye ekledim.
Annemin telefondan gelen asya ne diyorsun kızım sen izmir'e gittin iyice bozdun kendini laflarını duymazdan gelmiştim. İşin ironisinde olduğumu tunada bende belkide annem' de biliyordu zaten.. tuna ve annemin yağlı ve vıcık konuşmalarını bir kenara bırakıp, odaya doğru yürüdüm.

Şimdi siz tuna kim ayol diceksiniz ee tabi haklısınız. Tuna benim anaokulundan beri ennnnn ennn ennn yakın arkadaşım. Hatta kardeşim diyelim. En rezil hallerimi gören, ağlarken, kusarken, salya sümük hastayken, regl iken beni çeken tek kişi..
Sözde ise soslu makarna yapıp yicektik. Ama tuna bey durur mu? Tabi durmaz her zaman ki gibi olayı pizzaya bağlamış ve sipariş vermiştik. 1 hafta sonra üniversiteye başlayacaktık. Artık okula giderken fakirlikten de pizzaya verdiğimiz paralari eritip, ekmek arası yapıp götürürdük.

Asya diye kulaklarımı dolduran sesle düşündüklerimden uzaklaştım. Hı? Diye bakışlarımı ona çevirdim. Kızım ayakta mı uyuyorsun zil çalıyor baksana. Hee tamam diyip kapıya gittim. Otomata basıp, gelen kurye'ye baktım. İyide bunun elinde pizza yoktu ki? Hatta pizza kuryesi de değildi sanki.

-Asya eroğlu?

-Evet benim.

-Size gelen bir kargonuz var imza alabilir miyim?

-Bana mı? P-peki...

İmzayı attıktan sonra gelen kargo kutusuna baktım. Daha 1 ay bile olmamıştı buraya geleli. Kimseyle arkadaş ta değildim burda. Annem gönderdi desem söylerdi zaten. E kimden di bu kutu?
Tuna asya pizzayı getirsene derken elimde ki kargo kutusuna takılı kaldı gözleri. Ee pizzam nerede?

Yok pizza tuna. Bu var.

Bakayım. Elimden alınca, dur ben açıcam bana geldi diye ciyaklamam bir olmuştu.

Kafama vurup, acun gibi ortalığı heyecana vermede aç o zaman salak diye çemkirdi.
Ona hak verip, kutuyu açtım. Karton kutudan çıkardıktan sonra, çok tatlı pembe bir hediye kutusu karşıladı beni. İçinden çıkarıp. Hediye kutusunun kapağını açtım. Gözlerim şaşkınlıkla açılırken, kalbimde ki sevinç de geri durmamıştı. Bu benim en çok isteyipte alamadığım benden önce başkasına satılan kar küresiydi...

Kar kürelerini çok severdim küçüklüğümden beri, buda babamın bana 8 yaşında doğum günümde aldığına çok benziyordu. Annem temizlik yaparken kırılmıştı... Ardından'da bunu alacakken param çıkışmamış ertesi gün almaya gelmiştim. Ama olduğu yerde yoktu. Sorduğumda ise çoktan satıldığı söylenmişti...

O gün tuna'da benimleydi ve farketmişti üzüldüğümü. Ne kadar baksakta buna benzer bulamamıştık.
Tuna' beni o gün ki düşüncelerimden çıkarıp, konuşmaya başladı. Asya bu senin çok bahsettiğim kar küresi değil mi?
Evet o.
Bak kutunun içinde not var.
Gözüme ilişen pembe kağıt parçasını elime aldım üstünde yazan şekilli cümleyi okudum.

Not;
O gün çok üzülmüştün :)

Gözlerim yeniden irileşirken sadece bu hediye'yi gönderen kişiyi merak etmekle kalmıştım..