ថ្ងៃពន្លឺត្រូវទៅវៀតណាមបានមកដល់...
ដាវីន:ខ្ញុំទៅផងបានទេ??ណាៗខ្ញុំសន្យាថានឹងមិនរំខានបងទេ...
ពន្លឺ:មិនបានទេមើលថែខ្លួនឲ្យល្អណា...
ដាវីន:បងចិត្តអាក្រក់ណាស់!(ទឹកភ្នែកហូរមក)
ពន្លឺ:...(មិនបាននិយាយអ្វីទេក៏ចាកចេញទៅបាត់)
ដាវីន:ហ៊ឹកៗត្រឡប់មកវិញមក ហ៊ឹកៗ(យំយកៗ)
ទិ:ឈប់យំទៅវីនមិនអីទេណាមិនអីទេ...
ដាវីន:ឯងឃើញទេគេទៅចោលយើងឲ្យយើងធ្វើចិត្តបានដោយរបៀបណា! ហ៊ឹកៗ...:(
ទិ:យើងដឹងថាឯងឈឺចាប់តែបើឯងយំបែបនេះតើបានអ្វីមកវិញ?គាត់ត្រឡប់វិញទេ?ចម្លើយគឺទេ!
ដាវីន:ហ៊ឹកៗ ហេតុអីមិនយកកាំបិតចាក់យើងឲ្យស្លាប់តែម្ដងទៅបើធ្វើបែបនេះដដែលនោះ មនុស្សអាក្រក់!ចាំមើលទៅថ្ងៃណាមួយលោកឯងនឹងមកលុតជង្គង់សុំអភ័យទោសពីខ្ញុំមិនខាន(ស្រែកខ្លាំងៗតាមចិត្តខឹង)
ទិ:នែ៎ គេមើលច្រើនណាស់វើយកុំចឹងអី!!
ដាវីន:ឯងចាំមើលទៅគេនោះប្រាកដជាត្រូវមកលុតជង្គង់សុំអភ័យទោសពីយើង!
ម៉េង:តើគេកើតអី??(ដើរមកក្រោយគេហើយក៏កេះសួរទិ)
ទិ:គេខូតចិត្តដែលបងប្រុសរបស់ឯងទៅចោលនឹងណា...
ម៉េង:ហ្អើយ គាត់មកវិញតើ!
ដាវីន:ពិតមែនឬ?ពេលណា?(ស្ទុះមកសួរយ៉ាងលឿន)
ម៉េង:មួយឆ្នាំទៀត!
ដាវីន:....(ឮតែមួយឆ្នាំអស់កម្លាំងចិត្តតែម្ដង🥲)
ម៉េង:កុំគិតច្រើនអីណា...(អង្អែលខ្នងលួងលោម)
ដាវីន:ខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវទៅផ្ទះវិញហើយ(ថាហើយក៏ដើរសម្ដៅទៅម៉ូតូរបស់ខ្លួនហើយបើកចេញទៅយ៉ាងលឿន)
ទិ:ហ្អើយ វាប្រញាប់ទៅណានឹង!(ចំហមាត់ធ្លុង)
ម៉េង:បង...(ទិនិយាយកាត់)
ទិ:បងរវល់ហើយបងសុំទៅមើលមិត្តបងសិនមិនកើតទេបើជិះលឿនយ៉ាងនេះ!
ម៉េង:បាទ..(ញញឹមបែបមិនសូវសម)
---------
ដាវីន:ទៅforeverតែម្ដងទៅវើយ!!(ស្រែកយំពេញផ្ទះ ផឹកស្រាផង)
YOU ARE READING
រឿង សិស្សច្បងរបស់ខ្ញុំ
Боевикសិស្សច្បងរបស់ខ្ញុំគឺជាមនុស្សពូកែរអ៊ូរគាត់ពូកែរអ៊ូរខ្លាំងណាស់មិនចេះហត់ទេក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថាការរអ៊ូររបស់គាត់គឺព្រោះតែគាត់បារម្ភពីខ្ញុំ(វាគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្ញុំទេសុំអភ័យទោសចំពោះកន្លែងណាដែលមិនសមរម្យនឹងកន្លែងណាដែលលើសលស់សុំអភ័យទោសទុកជាមុន🙏🏻)
