Studio...
ពន្លឺ:ចាប់ផ្ដើមបានហើយ
ដាវីន:ខ្ញុំអត់មានអារម្មណ៍ចង់ហាត់ទេ(ធ្វើមុខឡើងកាញ៉ូវ🥲)
ពន្លឺ:បើគ្មានអារម្មណ៍ហាត់ថ្ងៃនេះទៅក្រោយៗទៀតឯងអាចនឹងលែងឃើញមុខបងហើយ..
ដាវីន:ហេតុអី??(បែរមុខមកសួរយ៉ាងលឿន)
ពន្លឺ:បងប្រហែលជាត្រូវទៅវៀតណាមមិនដឹងពេលណាទើបមកវិញទេ...(និយាយដោយមុខស្មើ)
ដាវីន:បងទៅទីនោះធ្វើអី??ហេតុអីគ្មានពេលកំណត់?
ពន្លឺ:បងមានការងារដែលត្រូវបំពេញនៅទីនោះ កុំចង់ដឹងច្រើនអីខំហាត់ទៅ!
ដាវីន:បងពិតជាលែងបានបង្ហាត់ខ្ញុំម្នាក់ទៀតហើយមែនទេ??(ហក់ទៅអោបគេយ៉ាងណែន)
ពន្លឺ:ហ៊ឹម ប្រហែលជាថ្ងៃពុធអាទិត្យក្រោយនេះហើយឯងខំហាត់ទៅសល់តែ4ថ្ងៃទៀតបងលែងបានបង្រៀនឯងហើយដឹងទេ...(អង្អែលក្បាលក្មេងប្រុសដែលកំពុងតែអោបខ្លួននោះ)
ដាវីន:បងកុំទៅបានទេ...(ងើយមើលមុខរបស់ពន្លឺ)
ពន្លឺ:មិនអាចទេ!
ដាវីន:ខ្ញុំសុំទៅផងបានទេ??
ពន្លឺ:រឹតតែមិនអាចទៀតហើយ ឯងជិតប្រឡងហើយមិនចឹងហី ត្រូវខំរៀនហើយនិងហាត់ឲ្យបានល្អ!
ដាវីន:ខ្ញុំ ខ្ញុំសុំទៅបន្ទប់ទឹកមួយភ្លែត(ថាហើយក៏រត់ចេញទៅ)
------
ដាវីន:ហ៊ឹកៗ គេជិតទៅចោលខ្ញុំហើយ ហ៊ឹកៗគេលែងចង់ឃើញមុខខ្ញុំហើយមើលទៅ(អង្គុយយំក្នុងបន្ទប់ទឹកម្នាក់ឯងតែភ្លេចចាក់គន្លឹះទ្វារ) ហ៊ឹកៗ មនុស្សអាក្រក់ មកធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ល្អហើយក៏ចាកចេញទៅតើគេពិតជាគ្មានអារម្មណ៍អ្វីសោះពេលនៅក្បែរខ្ញុំឬ? អូ៎ ពិតមែនហើយគេមានអ្នកក្បែរហើយគេមានសង្សារហើយរឿងអីគេមកខ្វល់នឹងខ្ញុំ....
ពន្លឺ:រៀបរាប់អស់នៅ??(បើកទ្វារចូលមកបន្ទាប់ពីស្ដាប់គ្រប់យ៉ាងចប់)
ដាវីន:បង បងមក មកពីពេលណា(និយាយរដាក់រដុប)
ពន្លឺ:ហេតុអីបានជាយំយ៉ាងនេះភ្នែកក្រហមអស់ហើយ(លុតជង្គង់ជូតទឹកភ្នែកឲ្យអ្នកដែលកំពុងតែអង្គុយស្មើនឹងឥដ្ឋ)
YOU ARE READING
រឿង សិស្សច្បងរបស់ខ្ញុំ
Hành độngសិស្សច្បងរបស់ខ្ញុំគឺជាមនុស្សពូកែរអ៊ូរគាត់ពូកែរអ៊ូរខ្លាំងណាស់មិនចេះហត់ទេក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថាការរអ៊ូររបស់គាត់គឺព្រោះតែគាត់បារម្ភពីខ្ញុំ(វាគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្ញុំទេសុំអភ័យទោសចំពោះកន្លែងណាដែលមិនសមរម្យនឹងកន្លែងណាដែលលើសលស់សុំអភ័យទោសទុកជាមុន🙏🏻)
