ដាវីន:លឿនពិតៗ(បើកទ្វារផ្ទះភ្លាមឃើញមហាពិតនៅរងចាំល្មម)
ភិទិ:ឲ្យលឿនមក!!
ដាវីន:ចាំបន្តិច!!
ភិទិ:តែងនោះតែងធ្វើដូចជាស្រីស្អាតចឹង!
ដាវីន:បើឯងមិននិយាយអត់មានអ្នកណាថាឯងគរទេយល់!!(ប្រាប់ត្រង់នេះបន្តិចទោះខ្ញុំបានយកឈ្មោះរបស់គាត់មកមែនតែខ្ញុំមិនដាក់អាយុពិតទេហើយនាមត្រកូលក៏ដូចគ្នាកាត់ៗ សូមគិតថានេះជារឿងប្រលោមលោកមិនមែនជារឿងពិតឬក៏ការចាប់សរសេរយកពីរឿងពិតអីទេវាគឺជាការស្រមើស្រម៉ៃ)
ភិទិ:យើងទៅផ្ទះ!!(ងរ😑)
ដាវីន:និយាយលេងទេ ឆាប់ងរម្ល៉េះតោះទៅ...
ភិទិ:ឈប់ៗយកម៉ូតូឯងមកធ្វើអី???
ដាវីន:យកជិះ!(សួរអីយ៉ាងដូច្នោះ😐)
ភិទិ:ជិះម៉ូតូមួយពីរនាក់ទៅបានហើយ...
ដាវីន:តែម៉ូតូឯងវា...(ភិទិនិយាយកាត់)
ភិទិ:វាមិនស្អីទេឡើងមក!!
ដាវីន:បានៗហេតុតែចង់ដើរលេងហើយ!(ថាហើយក៏ឡើងជិះពីក្រោយគេម៉ូតូរបស់ភិទិគឺជាម៉ូតូធំមានកន្លែងជិះតិចចឹងហើយជិះត្រូវតែកៀកគ្នាមិនស្រួលៗជ្រុះអ្នកក្រោយបាត់ទៀត🥲🥲)
ភិទិ:តោងឲ្យជាប់ទៅប្រយ័ត្នធ្លាក់!!
ដាវីន:យឺតៗ សុំអង្វរយើងក្អួតស្លាប់ឥឡូវហើយ(ពុលម៉ូតូ)
ភិទិ:ប្រាប់ហើយឲ្យតោងឲ្យជាប់(ទាញដៃដាវីនមកអោបខ្លួនឲ្យជាប់ ហើយពិតជាចៃដន្យណាស់ឡានរបស់ពន្លឺបើកកាត់នោះល្មមហើយក៏ឃើញ)
ពន្លឺ:ថ្ងៃទំនេរបែរជាជិះម៉ូតូដើរលេងមិនខំហាត់បន្ថែមនេះមែនទេដែលនិយាយថាចង់ចេះ!!(រអ៊ូរតិចៗម្នាក់ឯង)
តិចម៉េង:បងស្គាល់គេហី??(ជាប្អូនប្រុសបង្កើតរបស់ពន្លឺថ្ងៃនេះគេត្រូវជូនប្អូនទៅដាក់ពាក្យធ្វើការ)
ពន្លឺ:អត់ទេ...(សុខៗមានអារម្មណ៍ថាមួមៅ)
តិចម៉េង:ប្រាកដហើយ?
ពន្លឺ:បងជាមនុស្សដែលចូលចិត្តនិយាយកុហកមែនទេ???
ម៉េង:អូខេៗជឿក៏បាន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាឃ្លានបាយហើយយើងទៅរកអីញ៉ាំសិនទៅ!(កាត់ឈ្មោះចេញតិចឆូរី🙏🏻)
YOU ARE READING
រឿង សិស្សច្បងរបស់ខ្ញុំ
Acciónសិស្សច្បងរបស់ខ្ញុំគឺជាមនុស្សពូកែរអ៊ូរគាត់ពូកែរអ៊ូរខ្លាំងណាស់មិនចេះហត់ទេក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថាការរអ៊ូររបស់គាត់គឺព្រោះតែគាត់បារម្ភពីខ្ញុំ(វាគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្ញុំទេសុំអភ័យទោសចំពោះកន្លែងណាដែលមិនសមរម្យនឹងកន្លែងណាដែលលើសលស់សុំអភ័យទោសទុកជាមុន🙏🏻)
