ANG BAHAY AMPUNAN NI ALENG CARMILITA

-CHAPTER 1-

Saan ako titira pag lumuwas ako sa maynila??

Those words echoed inside my head ever since sumagi ito sa isipan ko. San nga ba ako titira pag lumipat na ako sa maynila??

My house was located hundreds of kilometer away from my new school. I have no where to stay for the whole dang four years ko sa college since wala naman kaming bahay do'n, nor kamag-anak na pwedeng tuluyan sa maynila. Great nakaraos nga sa bayarin sa school, titirahan nanaman ang poproblemahin.

Tulala lang ako sa kisame habang iniisip ang new problem sa list of problems ko nang biglang may kumatok sa pinto ng kwarto ko.

*/Knocking

"anak pwede ba kaming pumasok ng papa mo?" My mom softly asked. "Opo," i shortly responded.

Bumukas ang pinto at iniluwa nito si mama at papa na may dala-dalang bagahe. My parents then sat beside me, sandaling nabalot ng katahimikan ang silid ko dahil walang kumikibo samin. My room was filled with sadness.

"Anak alam kong namomroblema ka sa tutuluyan mo sa maynila pero 'wag mo naman sana sayangin ang opportunity na ipinagkaloob sa'yo," my dad said habang hinihimas ang buhok ko.

Humarap ako kay papa at saka tinaasan ito ng kilay, "sino bang nagsabing uurong ako sa scholarship papa?, I didn't take that 500 item exam for nothing," seryoso kong sabi sa kaniya na nginisian niya lang.

"Anong gagawin ko pa?" Tanong ko kay papa pero imbes na sagutin niya ako ay napayukom nalang ito. At this moment, I don't feel anything but to pity my parents. I know that they were feeling embarrassed dahil may bagay silang hindi maibigay sa'kin, ganon sila palagi. But i understand, in fact ginawa naman nila ang lahat ng makakaya nila. it's okay mom and dad, stop pushing yourselves sa mga bagay na nagpapahirap sainyo just to make me happy. If i can only tell na mas lalo lang akong nasasaktan pag nakikita ko kayong nahihirapan.

"'wag ka mag-alala nak, may matutuluyan ka na-" hindi na natuloy ni mama ang sasabihin niya ng sumingit ako because pf my excitement. "Talaga ma??? Saan po???" Abot langit ang ngiti ko habang tinatanong iyan, ngunit napawi rin ito ng sabihin sakin ni mama na, "kina tita Dasha mo, kaso dalawang araw ka lang doon anak dahil aalis rin sila ng family niya, pina-stay kalang niya upang makahanap ka muna ng matutuluyan mo talaga sa maynila" malumnay na sabi ni mama sa'kin.

Pumayag ako sa sinabi ni mama. I'm not gonna loose any opportunity right now, if pinastay ako roon upang may matuluyan habang naghahanap ng permanenteng matutuluyan, edi forda go!

____________🏚️*/ Next day🏚️_____________

Kasalukuyan akong naghihintay ng van na masasakyan sa labas ng gate namin papuntang maynila kasama ang parents ko. Not to mention, but our house is built right beside the highway, ang ingay tuloy pag study hours ko.

Not in a long time ay may dumating narin na van, pinara ito ni papa at saka huminto ito sa tapat namin. Bumaba si kuya driver at saka kinuha ang mga bagahe ko kay papa at inilagay ito sa van.

Sinabi ko na ang lahat ng gusto kong sabihin sa parents ko bago ako sumakay. "Ma, pa mag iingat po kayo dito. Huwag na huwag kayo magpapagutom at wag kakalimutan ang gamot ah??? Huwag niyo na rin po ako masyadong isipin, kaya ko na po ang sarili ko" sabi ko sa kanila habang yakap-yakap nila ako.

"Ikaw rin anak, mag iingat ka ha!! Mag aral ng mabuti, mahal na mahal ka namin ng papa mo" si mama iyon habang umiiyak, napaiyak nalang rin ako hanggang sa tinawag na ako ni kuya driver dahil aalis na raw ang van.