Catch Me, Please.

(2) U & I

~*~*~*~* CHAPTER 2: U & I *~*~*~*~

The doors of room 3-A were opened silently, allowing a tall lean figure of a man to enter.  Bagong dating lang si Lay Zhang. Nang makapasok siya, nilagay niya ang dalang bag sa ibabaw ng mesa sabay umupo.

"Ang aga ata natin ngayon ha?" Sabi ng isang babaing lumapit sa kanyang inuupuan. Mukhang kanina pa ito na naghihintay sa kanya.

It was one of Lay's bestfriend, Rowen Kim ang lumapit sa kinauupuan nito.

Napakamot si Lay ng kanyang ulo. "Oo nga. Nakakapanibago na ang aga ko ngayon," tugon ni Lay sabay ngumiti sa matalik na kaibigan.

Ginantihan din ito ni Rowen ng ngiti at napatango. "Nga pala, wala pa ba yung dalawa?"

Nagkibit-balikat si Lay. Ang tinutukoy nito ay yung dalawa pa nilang bestfriends na pareho din nilang kaklase. It's unsual na wala pa ang mga ito since alam naman ni Rowen na madalang lang maging late ang dalawang kaibigan. Well, occasionally that is.

"Baka late lang." Simpleng sagot nito.

Rowen sighed. "Siguro nga." Those two just can never get rid of their tardiness habit that proves to be a headache for her at times.

"By the way, Lay." muling tugon nito.

"Yeah?"

"You know what day it is today, right?" tanong niya sa wari'y nag alala na tinig. "Ngayon na yung araw na yun,"

Bumuntong-hininga siya. Yeah, alam na alam niya kung anong araw ngayon.

Oo nga pala. It's today.

 

 

"Nakausap ko siya kagabi." patuloy ni Rowen. "Sabi niya, papasok pa din siya."

"What?!" nanlaki ang mata ni Lay sa sinabi ng kaibigan. "Bakit pa siya papasok?"

Nagkibit balikat siya. "She said she has really moved on. Pero alam naman nating pareho na nag sisinungaling lang siya Lay," she said in a sad tone. "What should we do?"

Lay sighed for a moment then umilin. "Nothing. It's already been half a year since then, Row. She'll figure out a way out of this."