Sen Kimsin?(#OkuldakiCinayetler)

İlkler

Artık katil olmuştum.
Herşeyin bir ilki vardır diyerekten başladım ben bu işe.

Her cinayetin bir ilki vardır.

Benim bu cinayetim ilk olduğu gibi
Sonuncusu olmayacaktı...

Ablam hep bana ne derdi biliyor musunuz, "Eğer bu dünyadaki bütün hatalarımızı tekrarlamasaydık ancak o zaman Cennete girebilirdik."

Yani biri bir kez hata yapınca devamı da geliyor. Bu yüzden bizim o sürekli küçümsediğimiz kelime olan ilk bile ne kadar büyük bir güce sahipmiş öyle değil mi?

Bu kitap daha en başından bana böyle şeyler düşündürebiliyorsa kim bilir sonrasında neler olacaktı?

Devamını öğrenmek için tekrar okumaya başladım.

" O an kalbim durmuştu.
Aslında herşey... Herşey durmuştu.
Adım sesleri kulağımda çınlıyordu.
Ani bir kararla genç kızın narin bedenini merdivenden indirmeye çalıştım. Her bir basamakta başının yere çarpan sesi yankılanıyordu. Şimdi alt katta, o kişinin aşağıya inmemesi için dua ediyordum... O sırada yukarıdaki kan izleri aklıma geldi.

Izleri mutlaka görecekti!
Nefesimi tuttum ve gözlerimi kapattım. Artık bu bir sondu... Yakalanacaktım.
İlkim bir son olacaktı ve planlarım yarım kalacaktı..."

Birinci bölüm burada son bulmuştu.
Ama benim merakım son bulmaktansa git gide artmaya devam ediyordu.
~~~

Yeni bir sınıf. Yeni okul, arkadaşlıklar ve daha niceleri...

Sınıfımdan içeriye adım atar atmaz beni bir kalabalık karşılamıştı.
Herkes birbiriyle konuşma çabası içerisindeydi. Bazıları sınıfa kadar gelen ailelerini dışarıya çıkarmaya çalışıyor, bazıları yer bulmaya çalışıyordu.
Bu kargaşa içerisinde nefes almakta bile güçlük çekiyordum. Doğrusu sosyal ortamlarda pek rahat edemem.

Hemen bir yer bulma arayışına girdim.
Arka sıralarda boş bir yer gözüme ilişti. Hemen oturuverdim. Yanımda kapüşonlusunun içine sinmiş, öylece kalabalığı izleyen biri oturuyordu.
İlk başta kız mı erkek mi olduğunu ayırt edemedim. Tanışmak için ona elimi uzattım ve narin bir 'merhaba' dedim.

Beni korku dolu yemyeşil gözler karşıladı. Cevap yoktu.

Havada kalan elimi indirdim ve sıraya başımı yasladım. Kafamın içinde bir müzik çalmaya başladı. Sanırım dalıp gitmiş olmalıyım, hocanın ani girişiyle uyandım.
Yine klasik bir konuşma.
Ne klişe!

"Merhaba gençler, yeni eğitim öğretim yılına hoş geldiniz. Bu yıl ki ders konuları sizi zorlamayacak. Biraz olsun çalışmanız yeterli olacaktır..."

Hocamız, çantasını sıraya koydu ve konuşmasına devam etti.

" Ama derslerden de önemlisi vardır bu hayatta. Öncelik kişiliğinizdir. Siz iyi bir kimse olacaksınız ki çevrenizden de iyilik görün. Bu konuda anlaştığımıza göre öyleyse tanışma faslına geçebiliriz."

Peki ya gizli yapılan kötülükler, Onlarda buna dahil midir be hocam?
Öğretmenimizin anlamlı sözlerine bakılacak olunursa onun edebiyat hocası olduğunu tahmin ediyordum.

Tanışma sırası bana gelmek üzereydi. O sırada bir kız el kaldırdı ve öğretmene sakin kalmaya çalışarak bir durumu haber verdi.

"Hocam, Güneş sanki biraz geç kalmış gibi görünüyor. Ben gidip onu koridorda arayabilir miyim?"

Öğretmenimiz, düşünceli bir şekilde soru sormaya başladı.

"Okula geldiğini gördün mü? Belki de evdedir."