Liam's zusje (een one direction fanfiction)

Hoofdstuk 1: Een tweede poging.

*twee jaar later*

Fenna's P.O.V.

‘LIAM! Zet die wekker uit of je krijgt met mij te maken!’ schreeuw ik keihard  tegen de muur die mijn kamer van die van mijn broer scheidt. Ik trek m’n kussen over mijn hoofd en zucht geirriteerd. Het is pas wanneer ik mijn broer zich zacht hoor verontschuldigen aan de andere kant van de muur, dat ik me bedenk welke dag het vandaag is: 5 maart! De dag dat Liam eindelijk auditie mag doen voor x-factor! De dag waar hij maanden voor heeft geoefend en naar uitgekeken heeft. Ik bijt op m’n lip. Gelijk voel ik me schuldig over mijn uitbarsting die waarschijnlijk vijf straten verderop nog te horen was. 

Sinds hij twee jaar geleden het net niet had gehaald en Simon Cowell hem het advies had gegeven nog wat meer te oefenen en later het nog een keer te proberen heeft hij niets anders gedaan dan oefenen. Elke dag na school staat hij te zingen, om gek van te worden! Liam kan zingen, echt, maar na elke dag vijfhonderd keer cry me a river gehoord te hebben, ben ik het wel zat. Ik hoop zó dat hij door gaat. Hoe leuk zou het zijn? Hij wil het zo graag en vandaag is zijn tweede kans...

Liam's P.O.V.

Onrustig trommel ik met m’n vingers op het tafelblad. Mijn hart klopt zeker drie keer zo snel als gewoonlijk en ik ben vandaag al vijf keer naar de wc geweest. Wat moet ik doen? Het lijkt alsof niets me kan afleiden van de auditie. Ik heb zoveel geoefend en toch ben ik doodsbang mijn tekst te vergeten. Ik ga staan en loop onrustig door de kamer heen en weer, in mijn ooghoeken zie ik m’n zusje met haar ogen rollen en m’n moeder kijkt me bemoedigend aan. Grootste reden waarom ik zo zenuwachtig ben, is het feit dat ik zestien ben. De gemiddelde popstar breekt nu toch wel door? Als het nu niet gebeurt, gebeurt het nooit en eindig ik vast als een dikke oude gozer die in karaokebars denkt dat ie kan zingen. Dat nooit.

Fenna's P.O.V.

Wil Liam Payne zich bij het podium melden, alstublieft. Ik herhaal: Wil Liam Payne zich bij het podium melden alstublieft?' Hoor ik uit de krakende, versleten luidsprekers komen. Meteen ga ik rechtop zitten.

'Mijn teken!' Hoorde ik Liam zeggen. Hij staat zo snel en ongecontroleerd op dat zijn stoel omvalt. Wanneer ik hem succes wens zie ik zijn onrustige ogen. Ik knijp hem even in z’n hand. ‘Maak je niet druk, jij kan dit.’ En ik meen het. Als hij verdwijnt kijk ik naar het beeldscherm en als m’n broer op het podium verschijnt werp ik een blik op m’n ouders naast me. Ze kijken gespannen naar het scherm en ook ik voel de zenuwen in mn buik.

- Sanne X

 Edited: 15 november 2014