Ontdekt

Lisa

Nadat Hond Rhana van het plein had gesleurd, liep ik maar snel het gebouw binnen. De ring was nog steeds aan het glimmen. Om hem te verbergen, zette ik mijn hand snel in mijn jaszak, maar het was vanuit de buitenkant gewoon nog te zien, alsof mijn jas een plastic zak was waar je alles doorheen kon zien. 

Ik moest ervoor zorgen dat dat ding niet meer zo gloeit, anders wordt het mijn dood. Bij ons in de klas wordt er niet alleen heel veel gespijbeld, er werd ook heel veel geklikt. Je hoefde maar wat kauwgom uit spugen en ze gingen direct naar de juf. 

In dit geval, is dat niet zo handig. 

Snel liep ik naar mijn locker en dumpte mijn tas erin. Plots zag ik dat er een felgeel briefje in mijn locker was gestopte, helemaal aan de achterkant. 

Ik haalde het briefje tevoorschijn die een beetje geplet was door mijn zware tas met schoolboeken.

Het behoort bij mij. Geef het terug, of ik haal het zelf.

Ik las het briefje een aantal keren achter elkaar. Zoals ik al vermoedde was deze ring niet van mij, maar van iemand anders. 

Zou diegene weten hoe je hem moet gebruiken? Hoe kon iemand daar überhaupt komen? 

Wat ik wel wist is dat de ring niet veilig zou zijn in mijn locker, vooral omdat diegene overal en nergens kon zijn. Als ie een briefje helemaal achterin mijn locker kon zetten, dan kon hij sowieso een ring eruit halen. 

Er was geen betere oplossing dan de ring om mijn vinger te laten, dus liep ik maar naar het klaslokaal. 

Ik keek hoe een aantal jongens vliegtuigjes aan het vouwen waren in de gang.

Ik schrok toen er een vliegtuigje mijn kant opvloog. Hij was maar één  millimeter van mijn neus verwijderd toen hij als een baksteen op de grond viel. 

Ze keken me zwijgend aan, niet wetende wat ze moesten zeggen. 

Net zoals zij, stond ik verstijfd te kijken naar het vliegtuigje. Zonder twijfel kon ik zeggen dat het de ring was. Ik besefte dat die ring niet behekst of zo was, hij kon ook goeie dingen doen. 

Ik zou niet weer voor schut hoeven te staan zoals die ene keer dat een groepje zesdejaars me lieten struikelen en het overal op internet verspreidde. Pas na een half jaar werd ik er niet meer om gepest. Ik heb het mijn moeder nooit verteld, die weet nog steeds van niks. 

Ik raapte het vliegtuigje op, niet zodat ik hem ging teruggeven, no way. In plaats daarvan, gooide ik hem de andere kant op, het hoekje om, de richting waar ik naartoe liep. 

Toen ik om het hoekje omliep, zag ik dat het vliegtuigje nog steeds aan het zweven was. Hij maakte een mooie bocht, het klaslokaal (waar ik toevallig moest zijn) in. 

Ik keek op mijn horloge en zag dat het al tijd was. 

Een beetje haastig liep ik naar binnen en zag ik dat de mentor (nadat ik naar binnen liep) de deur dicht deed, waardoor die kwajongens hun vliegtuigje niet meer konden halen. 

'Goeiemorgen iedereen,' zei de leraar nadat hij de deur dicht had gedaan. 'Iedereen een fijn weekend gehad?' vroeg hij aardig. 

'Ik wel. Mijn zusje en ik zijn naar mijn oma gegaan om appels te plukken. Toen er een appel op haar hoofd viel, moest ze struikelen en gleed ze over een bananenschil,' vertelde Tommie (de grappenmaker bij ons in de klas). 

'Nou ik zou je oma vragen of ze die bananenschil voortaan wilt opruimen, in de prullenbak,' grapte de docent. 'Zoals jullie kunnen zien hebben we een nieuwe klasgenoot in ons midden.' De docent wees naar een jongen, helemaal achterin het lokaal. Hij was me niet eens opgevallen. 

'Wil je misschien even naar voren komen om je voor te stellen?' 

De jongen deed wat de leraar hem vroeg en hij zette zijn handen in zijn broekzakken toen hij nou eenmaal voor de klas stond. 

'Ik ben Martin, ik ben hier een aantal dagen geleden komen verhuizen,' zei hij en hij keek een beetje naar de grond toen hij eenmaal klaar was met praten. 

'We doen even een voorstelling rondje. Je zegt je naam wanneer ik je aanwijs.'

Wat de meester voor de rest zei, viel een beetje op de achtergrond. 

Het enige wat me aan die Martin opviel, is dat hij mijn richting opkeek. Niet in mijn ogen, maar naar de ring om mijn vinger.