London's University || One Direction

Hoofdstuk 3

{26th of February 2013}

POV Jasmine Scott

De laatste klant van vandaag loopt de deur uit en ik kijk op de klok die boven de deur hangt. 19.00 uur geven de wijzers aan. Gegeten heb ik al vandaag, samen met Bob en Rowan. Bob mocht tussendoor even friet gaan halen voor ons drieën. We hebben afgesproken dat woensdag voortaan te doen. De rest van de week gaan we wel gewoon thuis eten maar woensdag is het heel erg druk in de zaak en moeten we ook een uurtje extra werken. Rowan sluit de voor ingang en uitgang af en samen met Bob ruimt hij de tafels verder af. Ik maak de aparaten schoon en dan lopen we met z'n drieën naar achter toe. We doen onze schorten af en onze jassen aan. Dan lopen we naar de achterdeur. Bob en ik lopen samen naar de parkeergarage. Rowan loopt de andere kant op. Hij woont in het centrum, twee straten verderop. De lantaarnpalen zijn fel en ze verlichten bijna de hele de straat. Bob praat honderuit over zijn studie. Volgende week mag hij voor examen ofzo op en dat bepaald zijn beroep. Erg geïnterresseerd in zijn verhaal ben ik niet. Ik kan alleen maar aan Niall denken, en zijn lieve glimlach. Zijn ogen.. die mooie blauwe ogen.. We hebben vandaag veel gepraat en gelachen. Het was zo gezellig, Niall is echt geweldig. Hoe aardig hij is en hoe hij naar me glimlacht. Ik ben echt blij dat ik van onze mentrix naast Niall mocht blijven zitten. Ik ben hem goed leren kennen. Maar ik merk wel dat hij ergens mee zit. Als zijn vrienden iets zeggen lacht hij niet met zijn hele gezicht, het enige wat lacht is zijn mond. En dat is al niet van harte. Zouden zijn vrienden dat dan echt niet merken..? Bob en ik zijn bij de parkeergarage aan gekomen en nu gaan we ieder onze eigen weg. Ik moet naar de derde etage en Bob is er al meteen. Maar Bob werkt vandaag de hele dag en dus heeft hij snel plek. De parkeergarage is verlaten en ik loop snel door. Als ik bij mijn veilige auto ben, ben ik pas gerust gesteld. Ik stap in en rij de parkeergarage uit. Op weg naar huis, lekker warm en veilig. De radio zet ik aan en toevallig is One Direction met Little Things op de radio. Zachtjes zing ik mee. "Your hand fits in mine, Like it's made just for me, But bear this in mind, It was meant to be, And I'm joining up the dots with the freckles on your cheeks, And it all makes sense to me.." Dit liedje zou heel mooi zijn om op de gitaar te spelen. Dat ga ik morgen eens proberen. Al 10 jaar speel ik al gitaar. Vanaf mijn achtste dus al. In de loop der tijd ben ik er best goed in geworden. Ik doe het ook erg graag. Het is echt iets wat ik graag in mijn vrije tijd doe. En dan zeker als het een liedje is met gevoel. Als het liedje is afgelopen ben ik al bijna thuis. De straat komt al in zicht en ik zie mijn huis al. De oprit is in vergelijking van gisteren wel gewoon leeg. Mijn auto parkeer ik en ik loop naar de voordeur. Met mijn huissleutel draai ik de deur open en ik loop door de deur naar binnen. Mijn jas en tassen leg ik bij de kapstok neer en daarna loop ik naar de woonkamer. Daar is niemand dus ik loop door naar de keuken. Daar zitten Hannah, Lotte en tot mijn verbazing Eleanor ook. Die had ik hier niet verwacht. 'Heey meiden!' 'Heey Jasmine!' Klinkt er vrolijk terug. 'Was je werk leuk?' Ik grinnik en knik. Mijn werk is echt zo erg nog niet. Het is erg gezellig zonder de mensen en ik krijg goed betaald. Ik pak een glas en schenk pepsi in. Eleanor, Lotte en Hannah hebben allemaal nog zie ik en ik ga naast Eleanor zitten. Ze glimlacht en dan praten we over One Direction. Dan niet helemaal als One Direction als band maar zoals ze zijn. In gedachten spring ik, denkend aan Niall. De leuke spontane jongen met blonde haren en blauwe ogen.

POV Niall Horan

Met tranen in mijn ogen lig ik op mijn bed. Vandaag dacht ik echt dat mijn dag helemaal niet meer stuk kon. Jasmine en ik hebben zoveel met elkaar opgetrokken en ik werd er zo vrolijk van. Maar net was het meteen weer raak.. Ik ben thuis en meteen is mijn vrolijke bui over. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek en rolt naar beneden. Een zoute smaak komt in mijn mond terecht. Mijn neus haal ik op en ik laat mijn iPhone op mijn buik rusten. Mijn handen klemmen mijn iPhone stevig vast. Dit speelt nu al zo ontzettend lang.. En ik moet het met iemand delen. Toen het net begon heb ik het verteld maar ik werd genegeerd. Ze wouden me niet helpen, mijn vrienden niet, het management niet.. niemand. Toen stond ik er al helemaal alleen voor. En nu is het nog steeds hetzelfde. Ik ben het echt zat, meer dan zat. Elke keer weer heb ik zin om het uit te schreeuwen. Het raakt me elke keer weer, diep van binnen. Langzaamaan vreet het me vanbinnen helemaal kapot. Zou het zo ver komen dat er niks meer van mijn innerlijk overblijft.. Dat ik het niet meer in mijn macht heb. Een nieuwe traan rolt over mijn wang. Stukje voor stukje verlies ik mijn zelfverzekerheid. Nooit ga ik ergens naartoe zonder erbij na te denken. Nooit doe ik iets zonder erbij na te denken. Dat kan zelfs niet. Sinds drie jaar is mijn leven erg geordend, dat moet zelfs wel. Als ik het niet doe dan.. Daar wil ik niet eens aan denken. Zuchtend staar ik naar het witte plafond. Denkend aan wat er allemaal is veranderd sinds alle problemen en stress. Mijn glimlach is ook al niet altijd meer echt en gemeend, zelden zelfs. Alleen bij Jasmine en mijn moeder is mijn glimlach helemaal gemeend. De afgelopen drie jaar heb ik geleerd om nep te lachen naar mensen. Mijn ogen lachen alleen nooit mee maar daar let toch niemand op. Iedereen geloofd het meteen. Nooit heb ik ergens écht plezier aan. Nou, toch wel. Ik ben blij dat ik met Jasmine echt lol kan hebben. Alleen dan stralen mijn ogen helemaal mee. Zij laat me lachen, zij laat me stralen. Ze is bijzonder. Zou ze het merken als ik nep zou lachen? Ze lijkt me wel iemand die door mensen heen kan kijken. Maar dat dacht ik ook van Liam.. En zelfs die.. die doet er niks aan, hij vraagt er niet na. Zou hij dan echt zo blind zijn? Maar hij kent me toch? Hij weet het toch wel als ik nep lach? Niet dus.. mijn vrienden kennen me niet zo goed als ik dacht. Dan kom ik tot een besluit. Ik ben het helemaal zat. Ik ben het zat om nep te lachen. Om net alsof te doen. Bijna alle emoties van de laatste paar jaar zijn nep. En nu ben ik er helemaal klaar mee. Mijn vrienden moeten me kennen zoals ik ben. En niet zoals ik me voordoe. Ik ben het zo zat. Langzaam kom ik overeind. Mijn iPhone stop ik ik mijn broekzak en ik loop naar de badkamer. Niemand is er, gelukkig maar. Eerst, voordat ik het ga vertellen ga ik mezelf even opknappen. Ik zie er nu echt beroerd uit, mijn blauwe ogen kijken dof. De kraan draai ik open en ik was mijn gezicht even. Het helpt redelijk, mijn ogen staan nog steeds dof maar minder rood. Je kan nu niet meer zien dat ik heb gehuild. Mijn haren doe ik weer goed en ik loop naar beneden. De deur van de woonkamer is dicht. Achter de deur klinkt geluid, gelach. En dan ben ik hier... Zo dadelijk ga ik die pret verpesten... Zuchtend ga ik tegen de muur aan zitten. Waarom is het zo moeilijk. Waarom was er niemand voor me vanaf het begin? Dan had het nooit zo ver moeten komen.. Een traan rolt weer over mijn wang heen. Nee, ik ga het niet vertellen. Ik ga zelf zorgen dat het stopt. Ik til mezelf overeind en loop naar de trap, weer op weg naar boven toe. Net op dat moment gaat de deur open. Zayn verschijnt in de deuropening en hij kijkt om zich heen. Ik kijk snel naar beneden en duik op de traptrede. Gelukkig is die bekleed, anders had ik nu pijn.. Ik hoor voetstappen langzaam dichter ik komen. Oh nee.. Zuchtend ga ik weer overeind staan. 'Niall.. wat was je aan het doen?' Zayn staat achter me, dat hoor ik aan zijn stem. 'Ehm, ik dacht dat ik koek zag liggen.' Ondertussen heb ik mezelf omgedraaid en kijk ik Zayn aan. Hij lacht. 'Niall toch.. vreetzak... Kom je ook bij ons zitten?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga slapen, ben moe.' Hij knikt en maakt aanstalten om weg te lopen. Maar dan kijkt hij me weer aan. 'Moet je dan niet eerst nog wat eten?' O crap.. Dat doe ik meestal voor ik ga slapen. Maar nu heb ik geen trek. Ik moet niet aan eten denken, want dan ga ik echt over mijn nek en is de wc mijn beste vriend voor het komend kwartier. 'Nee, ben moe. Dat zei ik toch al?' Het komt er bot uit. Maar dat komt door de ingehouden tranen en al de ingehoude woede. Zayn knikt en loopt dan vervolgens weg, naar de woonkamer. Ik loop de trap verder op en loop meteen door mijn slaapkamer. Zodra ik binnen ben laat ik mezelf op bed neer vallen. Het is me allemaal teveel. Dit alles vraagt tijd en energie. Alleen in deze maand ben ik al twee en een halve kilo afgevallen. Ik weeg nu 56.5 kilo. En het erge is nog dat ik helemaal niet af wil vallen. Verschrikkelijk, ik ben geen anorexia type ofzo. Altijd at ik gewoon alles. Nu eet ik minder en slechter. Met vrienden en familie eet ik veel maar daarna ben ik weer aan het stressen. Van stress val je dus veel van af. Verschrikkelijk vind ik het. Waarom moet dit mij nou overkomen? Dit gun ik natuurlijk niemand maar er zitten genoeg pedofielen en moordenaars in de gevangenis. Waarom krijgen die dit niet? Waarom voelen zij niet wat ik voel? Zij hebben op z'n minst wat misdaan. Ik niet zo goed ik me kan herinneren. Pfhoe.. Het leven is gewoon zo ontzettend oneerlijk. Ik wou dat ik het kon veranderen. Dat scheelt me meteen alweer veel stress. Ondertussen word ik er helemaal gek van. Ik besluit om maar te gaan slapen, mijn gedachtes slaan helemaal op hol. Zoals wel vaker. Ik ga onder de dekens liggen en vervolgens op mijn zij. Mijn ogen sluit ik langzaam. Even weg van de realiteit. Weg van alle problemen en alle stess. "I'm broken.." Fluister ik in de duisternis.

|| Mijn droom ||

{Zet More Than This - van OneDirectionVevo - aan vanaf 1.21 - Niall's solo - voor het mooie effect}

"...If I'm louder, would you see me?

Would you lay down

In my arms and rescue me?

'Cause we are the same

You save me,

When you leave it's gone again.."

Langzaam vervagen de noten van het liedje en mijn mond doe ik dicht. Vreemd... ik had niet eens door dat ik aan het zingen was. Dan begint het te waaien. Alle donkere tinten vervagen en het worden lichte vrolijke kleuren. Plots ben ik op een mooi wit strand, de zee ik blauw. Net zo blauw als Jamsine's ogen. En dan ineens, uit het niets staat ze voor me. Ze lacht en loopt dan de zee in. De golven worden hoger en gaan harder. Ik wil naar Jasmine toe rennen en haar redden. De zee gaat zo ontzettend hard en wild. Ik wil naar haar toe maar meteen heb ik een probleem. Mijn benen lijken wel vast geschroefd in het zand. De zee gaat ondertussen wilder. Dan kom ik los, als een gek ren ik naar haar toe. Ondertussen roep ik haar naam. Maar die vervaagd zo erg met de wind dat ik het zelf maar nauwelijks hoor. Dan ben ik bij Jasmine. Haar haren waaien mooi langs haar gezicht en haar ogen stralen in de zon. 'Ik hou heel veel van je Niall.' Fluistert Jasmine in mijn oor. Ik weet niet wat ik hoor. Ze legt haar handen in mijn nek en ik sla mijn armen om haar heupen. Haar lippen komen dichterbij en ze drukt een kus op mijn lippen. Dan word het donkerder en de zon verdwijnt ver achter de wolken. Alsof de zon het gevaar al aan voelt komen. Het begint te regenen en storemen. De golven kolken om ons heen en Jasmine's blikt verandert in angstig. Dan verdwijnt ze in de ronddraaiende golven. Haar stemgeluid word ineens heel hard en schel. 'NIALL!' En dan word het uit het niets akelig stil. De golven gaan weer liggen en de zon verschijnt weer vanachter de net nog donkere wolken. Alsof er niks is gebeurd. Net alsof ik net geen dierbare ben kwijt geraakt. Misschien is dat ook zo en was dat hiervoor een enge waas..? Ik hoop het maar. Mijn ogen doe ik even dicht en open ze daarna snel weer. Mijn vrienden verschijnen allemaal om me heen. Mijn ogen zoeken naar Jasmine. Liam komt naar me toe zwemmen, zijn blik is vrolijk. 'Nialler, wie zoek je?' 'Jasmine, waar is ze?' Liam kijkt me verbaasd aan. 'Wie is Jasmine nou weer?' Wat..? Wat bedoelt hij daarmee? 'Jasmine, je weet wel. Vriendin van Lotte en Hannah.' Dan knikt hij. 'Niall.. Ze is drie jaar geleden overleden weet je nog. Er was een storm en toen is ze omgekomen. Niemand kon er wat aan doen.' 'Nee..! Nee! NEE!' Ik zak op mijn knieën maar ik ben vergeten dat ik in de zee ben. Ik kom niet meer boven water. Onder water open ik mijn ogen en ik zie Jasmine drijven. Haar lichaam beweegt niet maar haar ogen smeken om hulp. Maar.. Jasmine.. Er klinkt een hele harde klap en Jasmine zakt naar de bodem. Twee grote handen trekken haar naar beneden toe. Ik zwem haar als een speer achterna maar ik kom geen drie meter verder. Dan dringt het tot me door. Ik ben Jasmine echt voorgoed kwijt.. Voor altijd.. {Zet Skyfall van Adele aan vanaf het begin voor het mooie effect} Mijn adem stopt en mijn longen smeken om lucht. Een rare ruis zoeft om me heen. Alles begint sneller te draaien. Dan word het om me heen langzaam helemaal donkerblauw. Al het geluid wat ik eerst nog hoorde stopt. Nog een keer hoor ik een ingehouden help. Ik kom tot de conclusie dat ik het zelf ben. Dan verdwijnt alles om me heen.

"This is the end

Hold your breath and count to ten

Feel the earth move and then

Hear my heart burst again

For this is the end

I've drowned and dreamt this moment

So overdue, I owe them

Swept away, I'm stolen ...."

|| Einde van mijn droom ||

Zwetend en helemaal in paniek word ik wakker. Die droom was zo ontzettend realistisch.. Een gevoel van angst bekruipt me. Een blik werp ik op mijn iPhone, het is 3.00 uur. Mijn ogen sluit ik weer. Hopelijk kan ik weer gewoon verder slapen..