"සුරාජ් අයියේ ඔහොම ඉන්නෝ......................."
කල්පනාවෙන්ම පාරෙ ඉස්සරහට ආව සුරාජ් ඒ කටහඩ නිසා හිටිතැනම නතර වෙලා හැරිලා බැලුවා. කටහඩ අදුන්න අමාරු නෑ . ඒ භානු .
කොල්ලා දුවගෙන ඇවිත් සුරාජ් ලග නතර වුනා.
" ඇයි මල්ලි?"
සුරාජ් ඇහුවෙ ප්‍රශ්නාර්ථයකින් .
" සමාවෙන්න "
එතකොටනම් ප්‍රශ්නාර්තය එක දෙක වුනා
" ඇයි ?"
" ඇයි හැයි ගාන්නෙ නැතුව සමාවෙන්න කිව්වම සමාව දෙන්න අප්පා..."
" සමාව දෙන්න වැරද්දක් කරන්න එපැයි.?"
" ම්හ්. සොරි මන් ඉතින් ටිකක් කට හොද නැති කොල්ලෙක් තමයි. අයියට අවුල් ගියාද ?"
එකපාරටම භානු මේ අහන දේවල් වලට සුරාජ් උන්නෙ පුදුමෙන්. භානුගෙ හැසිරීම තමන්ට ආගන්තුකයි කියලා දැනුනත් එයා එක්ක තරහ වෙන්නවත් එපා වෙන්නත් කොටින්ම එයාට සමාව දෙන්න තරම් දෙයක් එතන කොහෙත්ම නැති නිසා සුරාජ් උන්නෙ අන්දභූත වෙලා.
" න් නෑ. ඇයි අවුල් ගන්නෙ ?"
" අවුලක් නැද්ද ?"
" මට තේරෙන්නෙ නෑ ඔයා කියන්නෙ මොකක්ද කියලා ... ඔයා කියන්නෙ මන් ඔයා වෙනස් වෙලා කියලා නැගිටලා ආපු එක ගැනද?..."
" ම්ම්"
"ආ.. ඒක ඉතිං එච්චරයි. ඇයි අවුල් ගන්නෙ මන්. ඔයා වෙනස් එච්චරයි"
" ආ.. එහෙමද ?"
දැන්නම් භානුට ලැජ්ජයි. එයා හිතුවෙ සුරාජ්ට කේන්ති ගියා කියලා. ලැජ්ජාවටම ඊලගට කියන්න ඕන දෙයක් කටට නොඑද්දි කොල්ලා අතින් බෙල්ල පිටිපස්ස කස කස වට පිට බැලුවා වගේම අවසානෙ ලග තිබ්බ ගලකට පයින් ගැහුවා දූවිලිත් ඇවිස්සිලා යන්න.
සුරාජ්ට නම් දැන් දැන් හිනා යාගෙන එන්නෙ..
" ආ..යිශ්.. හරි හරි. මන් හිතුවෙ අවුල් ගියා කියලා. මන් යනවා."
එකපාරටම එහෙම කියපු කොල්ලා කඩාගෙන බිදගෙන ආපහු ගෙදර දිව්වා.
සුරාජුත් හිර කරන් උන්න හිනාවත් පිටතට දැම්මෙ ඊට පස්සෙ.
භානුගෙ මේ ලැජ්ජාව දැක්ක සුරාජ්ගෙ හිතට ඉබේම ආවෙ...
