Thirty-five: Zoe Briones [Completed]

Chapter 32

[A/N: Hindi ko natiis hindi mag-update hahaha, ipagsasabay ko na sana lahat kaso sa  sobrang daming nangyari sa mga nakaraang araw ay hindi ko matapos-tapos ang dapat tapusin. So para naman hindi niyo ako makalimutan ay mag-uupdate ako ngayon char~~
May readers pa ba ako? Nainip na ata sa kakahintay, charing~
Pagpasensyahan niyo na ako at nabusy lang, tatapusin ko na po ito nang masimulan na ang nakapending na story hehe.
Anyway, sobrang haba na ng dinaldal ko hahaha......
Enjoy reading~~~]

Hades Andino

"Salamat po manang" sabay abot ng selpon nito.

"Walang anuman hijo, natawagan mo ba ang dapat mong tawagan?" Anito
Tumango ako at ngumiti sakanya.
"O siya, kumain na tayo." Naglakad ito palapit sa lamesa at binuhat ang isang mangkok na may lamang goto. Si mang Julio naman ay magana nang kumakain sa tapat ng lamesa.

"Salamat po" magalang kong saad, marahan naman itong ngumiti saakin bago bumalik sa tabi ni mang Julio.

I can't help but to smile knowing my girl is on her way here, she sounded so excited when I called her and shocked too.

There's something in her voice but I just shrugged it off and told her where I am. She said she will be here tomorrow and that we will be back on how we used to be before 'this' happened.

I will call mom tomorrow or we'll just go straight home to her after I get discharge here. I know she's worried especially they can't contact me for three months.

Nakatayo ako sa tapat ng bintana habang nakatanaw sa malayo, there's a lot of things going on inside my head like am I planning to propose to Amber? That's why I bought that ring? But why does my heart says something else?

I clenched my clothes where my heart is when I felt it hurts all of a sudden. Napahawak ako sa gilid ng bintana at napapikit nang mariin nang biglang sumakit ang ulo ko dahil sa biglang pagsulpot ng isang eksena na hindi ko alam kung nangyari ba talaga o hindi.

There's a girl with a blurry face dancing below those flashy lights, she has this long wavy hair. Hanggang do'n lang ang eksena at bigla na lang nawala leaving me with a headache.

"Damn it" I mumbled in pain

"Hijo!! Anong nangyari?" Mabilis akong dinaluhan ni manang Criselda at inalalayang humiga sa kama.
"Masakit ba ang ulo mo? Saglit lang at tatawagin ko si dok." Bago ko pa mapigilan si manang ay nakalabas na siya kaya napapikit na lang ako nang mariin.

"Who's that girl?" Sambit sa isip.

"Don't overthink too much hijo, huwag mong ipilit na maalala ang mga nakalimutan mong alaala dahil magdudulot ito ng sakit sayo." Ani doktor nang dumating ito sa kwarto.

"My head hurts after a scene flashed in my head, I don't know if that scene really happened or not." Seryoso kong sabi na kinatango nito habang nagsusulat sa clipboard nito.

"Some scenes are real and some are just created by your brain." Kumunot ang noo ko sa sinabi nito. So he's telling me that my brain created that scene for what? To fücking give a headache?! Fücking stupid!
"Don't believe those scenes flashing in your head hijo, believe what you really see in front of you." Lalong kumunot ang noo ko sa sinabi nito lalo na't binigyan ako nito ng ngiting hindi ko nagugustuhan.

"Iba pakiramdam ko sa doktor na iyon Criselda." Rinig kong bulong ni mang Julio, ilang hakbang lang ang layo nila sa sofang kinauupuan ko.

"Anong ibig mong sabihin Julio?" Manang asked wondering why her husband said that.