Onu asla affetmiyeceğim.Aklımdan bu geçiyor.Hamileydim.Karnıma dokunuyorum.Daha bir kaç saat önce Eymen 'in ve benim yani bizim çocuğumuz karnımdaydı.Günlerdir midem bulanıyor,başım dönüyordu ama iştendir diyip geçiyordum.Şimdi düşünüyorumda hastaneye gitmeye bile vakit bulamamışım.Kapı açılıyor kapının önünde oturduğum için açılamıyor aslında.Eymen
-Eslem!
Ayağa kalkıyorum ve içeri girişini izliyorum.Hala onu çok seviyorum ama çokta kızgınım.
-Duydun mu?
-Bir bebeğimin olduğunu ama senin yüzünden birkaç saat önce öldüğünü mü?
-Eslem yalvarırım...
Elimi kaldırıp gözlerimi kapatıyorum.Gözümde biriken yaşlar yanaklarımdan süzülüyor.Çok öfkeliyim.
-Sus.Sakın bana üzgünüm deme.
Sinirli bir sırıtma ile
-Hah gerçi bebek ö... ölmemiş olsa mutsuz bir evliliğin yada pardon daha kötüsü babasız büyürdü.
Geriye dönüp birkaç adım atıp ona dönüyorum.Sadece beni dinliyor.
-Senin yüzünden!
Hala susuyor olması beni çıldırtıyor.Bağırmaya başlıyorum.
-Senin yüzünden senin yüzünden!!!
Ona vurmaya başlıyorum bir yandanda ağlıyorum.Sonra gücüm tükeniyor.Tam yere düşecekken beni kollarımdan tutuyor ve bana sımsıkı sarılıyor.Öyle güzel sarılıyorki kollarından kurtulmaya bile çalışmıyorum.Hüngür hüngür ağlıyorum.Sırtıma hafif ve şefkatli bir şekilde dokunmaya başlıyor.Sakinleştim.Ağlamayı bırakıp yavaşça kollarından çıkıyorum.
Bana bakıyor gözlerimin içine.Bir süre öyle geçiyor.Ne kadar geçti bilmiyorum ama konuşmaya başlıyorum
-Gerçekten isteyerek mi yaptın?Beni hiç sevmedin mi?Aşık olmadın mı?
O kadar çok ''hayır seni çok seviyorum bilmem ne nedeninde yaptım bunu'' demesini istiyorum ki ayrıca bilmem ne bölümü ona kalmış.Çünkü her şeye inanırım.Ama öyle olmuyor evet anlamında başını sallıyor.İstemsizce elimi kaldırıp baş parmağımla kapıyı işaret ediyorum.Ne demek istediğimi anlıyor,her zaman anlamıştır zaten.Yüzüme bakıyor hala bir şey söylemesini bekliyorum.Bir şey söylemiyor ve arkasını dönüp çıkıyor.
