Nereye gideceğimi bilmiyorum.Telefonumu çıkarıyor ve Sema nın numarasını bulup arama tuşuna basıyorum.Arama tuşu derken yani ismine dokunup sağa doğru çekmem yeterli oluyor.Sonuçta devir teknoloji devri.Çalıyor.Bir kaç çalıştan sonra açıyor.Sema benim orta okuldan beri arkadaşım.Orta boylu fakat fiziği gayet iyi.Kahverengi gözlü,yüzü gayet orantılı ve simetriktir.
-Alo.
-Sema nerdesin?
-Evdeyim neden?Sesin kötü geliyor Bir şey mi oldu?
Dayanamayıp ağlamaya başlıyorum.İçimde fırtınalar kopuyor.Sanki biri bütün hücrelerimi tek tek benden ayırıyor,gözlerimin önünden gitmiyor
-Nerdesin?Seni almaya geliyorum
Nerde olduğumu az çok tarif ediyorum
-Tamam.Olduğun yerde kal geliyorum.
Telefon kapanıyor kaldırıma çöküp oturuyorum.Hala ağlıyorum.Ordan geçenler sanki hiç ağlamamışlar gibi bana bakıyorlar.Önümde bir araba duruyor.Siyah pek yeni bir model değil ama bir kadının arabası olduğu parlamasından belli.Sema arabadan iniyor.Önüme çöküyor ve büyük bir şefkatle bana sarılıyor.Bir insan ne olduğunu bilmemesine rağmen ancak bu kadar şefkatli ve "her şey düzelecek"dercesine sarılabilir.Bir süre öyle kaldık sonra Sema elimden tuttu ve beni ayağa kaldırdı.
-Hadi gidelim.
-Se..
-Şimdi değil bana geçelim.Her şeyi konuşacaz.
Tamam dercesine başımı salladım.Arabaya bindik bir süre sonra Sema'nın evindeydik.Arabadan indik ve içeri geçtik Sema nın şık yaz renkleriyle dolu salonuna geçtik bir o kadar spor ama şık koltuklarına oturduk.Bir süre Sema'ya olan biten her şeyi anlattım.
-Nasıl bu kadar değişmiş olabilir ki?
-Bence hemen yargılama Eymen seni çok seviyor.Başka bir şey var bu işin içinde.
Olabilir miydi?Başka bir şey?Ama ne?Eymen'i beni aldatmaya yöneltecek nasıl bir güç olabilirdiki?
