❝Percy Weasley od zawsze miał problemy z własnymi uczuciami. Rozumieniem ich i wyznawaniem.❞
Dwa przeciwieństwa. Ogień i woda. Plus i minus. Tak można było opisać żywiołową [t.i] i najbardziej poważnego na świecie człowieka, czyli Percego.
Weasley był już na swoim ostatnim roku nauki i cały czas chodził z nosem w książkach, żeby jak najlepiej przygotować się do owutemów. Co najgorsze to cały czas przeszkadzała mu niejaka o rok niżej dziewczyna, [t.i]. Przeszkadzała, gdyż cały czas przebywała z jego młodszymi braćmi. Fredem i George'em. A oni non stop przebywali obok Percy'ego dokuczając mu na przeróżne sposoby.
— Cześć molu książkowy! Jak tam ci się żyje? — usłyszał nad swoim uchem. Obok niego na kanapie pojawiła się [t.i] z szerokim uśmiechem na twarzy. Percy wywrócił oczami i spojrzał na nastolatkę siedzącą obok niego.
— Byłoby o wiele lepiej, gdybyś widziała, że jestem zajęty i mi nie przeszkadzała. — to zabolało. Serce ją lekko ukuło, jednak nie przestawała się uśmiechać.
— Aż tak mnie nie lubisz, że nie chcesz ze mną rozmawiać?
— Aż tak mnie denerwujesz swoimi głupimi żartami, które robisz z moimi braćmi. — kąsnął w odpowiedzi. — Może już sobie pójdziesz, co? Nie mam za bardzo czasu. — dodał gromiąc ją wzrokiem.
Oczy [t.i] zalały się lekko łzami i bez słowa wstała z kanapy i odeszła. Bardzo szybko.
Niestety Weasley nie zauważył, że dosyć mocno zranił uczucia dziewczyny. Jak gdyby nigdy nic wrócił do czytania.
Tymczasem [t.i] wbiegła do dormitorium bliźniaków, którzy jak zobaczyli zapłakaną twarz dziewczyny mocno się zmartwili.
— Co się stało? — zapytał jeden z nich.
— W dupie to wszystko mam. On mnie nienawidzi. — powiedziała i kopnęła mocno w stelarz łóżka, po czym syknęła delikatnie z bólu.
— Co? Kto cię nienawidzi? Jaki on? — bliźniacy spojrzeli po sobie zdezorientowani.
[t.i] zmieszała się. Nie mówiła im o swoim drobnym zakochaniu się. A tym bardziej nie powie, że zakochała się w ich starszym bracie! To dopiero dno!
— Taki jeden... Po prostu cały czas mnie zlewa, a ja chcę z nim normalnie pogadać.
