Ölmeyi düşündükçe nasıl öleceğim de aklıma takılan bir soruydu. Acısız bir ölüm istiyorum. Hayatta bu kadar çok acı çekmişken ölümümün de acılı olmasını istemiyorum.
Mesela bir silahım olsa? Ama yok. Boğularak veya asılarak ölmek istemiyorum. Eceliyle ölmek mi? Bana çok uzak geliyor. Bir kansere yakalanmak veya sakat kalarak d vitamini eksikliğinden ilk önce eriyip ölümü beklemek bana çok uzun ve acılı geliyor. Hayata bu kadar yalnız ve bir kaç sıfır geriden başlamışken bunlar çok acınası ve zavallıca ölümler. Trafik kazası? Dünyaya son kez veda ederken başkalarının acılı hayatlarına bir acı daha katmak istemiyorum.
Dünyada birçok ölüm çeşidi vardır ama sanki ben ölümümü düşündükçe hepsi bir bir aklımdan silinip gidiyor. Acısız bir ölüm ne demek ki bir kere? Ölüm çoğuna göre acılı ve üzücü bir şey iken ölümü ben böyle düşünmek istemiyorum. Bir anlık akan göz yaşıyla birlikte huzura ermek istiyorum. İnşallah ölümden sonra beni huzur bekler. Ya ardımda kalanlar? Beni tutan şeylerden biri de bu. Beni hayatta tutan üç kişi var. Ama ben neden hala yalnız hissediyorum? Zaten bu yüzden ölmeyi düşünmüyor muyum? Beni tutan şeylerden biri de ölümden sonra olacakların korkusu. Biri intihar ettiğinde çevremdekiler hep 'ahiretini yaktı' derler. İlk defa intihar sözcüğünü ağzıma alıyorum. Bu aralar hep ölümü düşünsem de intihar kelimesini düşünmemiştim. Ya ahiret? Allah beni affeder mi? Yoksa ölümcül bir günah mı işlemiş olurum? Allah'ın merhameti büyüktür. Peki bana merhamet eder mi? Affeder mi beni bedenimden sonsuza kadar vazgeçtiğim için? Bedenimin sonsuza kadar çürüyüp toprak olmasına izin verdiğim için? Belki de affetmez ve cehenneme gönderir. Onun yarattığı bir şeyi hiç saydığım için sevdiği kullarından biri saymaz beni.
Evet, içimde Allah korkusu var. İnkar edemeyeceğim kadar bir büyüklükte hem de. Bunu düşündükçe arkamda bırakacağım kişiler bile aklıma gelmiyor. Peki ben ne istiyorum? Yeni bir hayat istediğim kesin. Ama değişmiyor hayatım. Kurtulmanın tek yolu ölmek iken, dünya bu kadar kirlenmiş ve çürümüşken Allah'ın beni affedeceğini düşünmekten başka bir şey gelmiyor. Dünya ne dertler var, neler. Kendi derdimi küçük bile görüyorum. Aslında bakarsan benim bir derdim bile yok. Tabii dışarıdan bakıldığında. Ama ben... Ben çok yalnızım. Dayanamıyorum artık. Bu huzursuzluk beynimi yiyip bitiriyor adeta. Dünyanın yükü altında ezilmiş buluyorum kendimi, yalnız başıma. Sanki ağlamanın bile bana haram edildiği bir dünyada yaşıyorum. Son nefesimi verirken hiçbir şey düşünmek istemiyorum. Bir seferliğine bile olsa özgür olmak istiyorum.
Sanırım en uygun yol gerçekten yüksek bir yerden atlamak. Sakat kalmak istemiyorum, başkalarına dert olmayı hiç istemiyorum. Son nefesimde içimden geçen tek şey bu hayatta kim benim hakkıma girdiyse, kim hayatımı bu denli cehenneme çevirdiyse onun da hayatının cehenneme dönmesini dua etmek olacak.
