Marketten eve sokakların arasında dolaşa dolaşa gidiyorum. Saat 7.30 civarı. Akşam ezanı belki yeni okunmuş, belki de okunmak üzere. Evlerden sıcacık yemek kokuları geliyor. Çatal bıçak sesleri sokağın sessizliğine ses veriyor. Çocukların sesleri arada çıkıyor ve belli ki sofraya hoş bir sohbet eşlik ediyordu. Bir düşündüm de ne kadar zaman olmuştu ailemle bir akşam yemek yemeyeli? Böyle sıcacık akşam yemeği kokusu duymayalı? Hayal meyal hatırlarım babam, annem, küçük kardeşim ve ben, nereden bulunulduğu bilinmez eski bir masanın etrafında birbirinden farklı plastik derme çatma taburelerin üzerinde oturuyoruz. Bir şekilde güzel başlıyordu o yemek. Ama bir şekilde de kavgalarla biterdi. Neşeyle bitirdiğimiz bir yemek mi? Hatırlamıyorum. Neden bu hale gelmiştik? Ne günah işlemiştik, neyin cezasını çekiyoruz da böyle olduk?
Sokakta ilerlerken bir parkın yanında durdum. Akşam yemeği vakti olmasına rağmen park çocuklarla doluydu. Çocukluğumuzu da almışlardı. Kim aldı benim çocukluğumu? Hanginiz aldınız? Bir kardeşe sahiptim, bana oyun arkadaşı olacak ama yetmiyordu. Çok mu açgözlülük ediyorum? Evet kardeşim bir çocuktu ama ben? Çocuk olduğumu hatırlamıyorum. Neden hatırlamıyorum? Kim beni neden erken büyüttü? Ben büyük olmak istemiyorum. Ben çocuk olmak istiyorum. O akşam yemeği sofrasında oturan, elini uyarıları rağmen hala suyun içine sokup eğlenen çocuk olmak istiyorum. Ben neden çocuk olamıyorum? Elimde sigara, parkın yanında düşünüp duruyorum. İzmariti elimi yakana kadar ciğerlerime çektim dumanını.
Parkın yanından ayrılmama rağmen düşüncelerim beynimden ayrılmıyordu. Kemiriyor kemiriyor, ağlamanın eşiğine getiriyordu. Sanırım ölmek istiyorum. Şu ana kadar ölümümü bir kez olsun düşünmedim. Acaba ölümüm nasıl olacak diye bile düşünmedim. İlk defa o sokaktan geçerken, burnuma yemek kokuları gelirken beynimi istila eden ölüm düşüncesi, o an 'acaba mı?' diye düşünürdü. Bu düşünce uzun süre de benimle kalacak gibi.
