Promise, until the end

Prologue

Kailan ba natin masasabing hanggang doon na lang? Kailan ba natin masasabing sapat na ang ginawa mo para bumitaw? Kailan mo ba mararamdaman sa sarili mo na pagod ka na mag-antay? Pero lahat ng yan hanggang tanong na lamg kasi sa realidad. Kahit gaano mo pa itanong ang sarili mo eh gigising ka kinabukasan eh nandun ka pa din sa sitwasyong minamahal mo siya at patuloy kang magpapakatanga para lang sumaya siya. Pero hanggang saan nga?

Ako nga pala si Stephanie Briones. Mukhang pang mayaman ang pangalan diba? Haha pero mali kayo. Isa ako sa normal na bata na naglalaro sa kalye. Na nadudungisan kapag nakikipaglaro sa daan. Isang simpleng estudyante na hindi napapansin ng kung sinuman at isang taong kayang magsakripisyo makita lang na masaya amg mga tao sa paligid niya. Anong itsura niya? Well, hindi katangkaran, mataba at morena. Masyado bang binababa ang sarili? Well nagdedesicribe lang naman :)

"Huy Steph, kilala mo ba yun?" sabi ni Trish. Kaklase ko siya ngayong Grade 3. Tinuturo niya si Jessie na taga kabilang section."Oo, Jessie Sobredad. Taga kabilang section yan, bakit?" Sabay tanong ko sa kanya."Eh--- Ang cute niya kasi eh. Pero mukhang mahiyain. Tsakaaa, ahhhh crush ko siya~" sabay namula ang mukha niya. Ay naku ang bata bata pa lang namin eh may crush crush ng nalalaman. Haha. Well ganun na ata ang mga kabataan ngayon. Pero simula ng tinuro niya sakin ang lalaking yun ay parang may kung anong curiosity ang pumasok sa utak ko. Lagi ko ng napapansin ang galaw niya. Masyado siyang naging misteryoso sakin. Gusto ko siyang makilala pa :)

(A/N: Hello po! Bago lang ang gawa kong to. I hope magustuhan niyo subaybayan niyo pa. Ciao! :))