My two dads

Hoofdstuk 2

POV Roos
Trillerig liep ik de trap af en zag daar twee jonge mannen naast Daan staan. Beide kwamen me heel bekend voor. Ik hoorde meisjes gillen vanuit de eetzaal en toen viel het kwartje bij mij. Het waren Harry en Louis van One Direction. Ik probeerde mijn verbaasdheid voor me te houden maar ik moest echt moeite doen om mijn mond niet open te laten vallen. Dit had ik niet zien aankomen en snapte nu wel waarom Daan me niets wilden vertellen. Toen ik beneden aan de trap was gekomen gaf ik ze beide een hand. Ik stelde me netjes voor en nam toen we een klein beetje afscheid. Iets wat onwennig keken we naar elkaar. Zij worden dus mijn toekomst. 

POV Harry
Zenuwachtig stond ik aan mijn jas te plukken. We waren zojuist binnen gelopen bij het weeshuis. Ik voelde Louis' hand de mijne pakken en dat gaf me rust. 'Ik zal haar meteen even halen' zei Daan vriendelijk tegen ons. 'Jullie kunnen hier bij de trap op haar wachten' zegt hij nog voordat hij de grote lange trap op loopt. Beide knikte we en namen plaats voor de trap. we zwegen allebei. Ik kon gewoon de juiste woorden niet vinden om te vertellen hoe ik me voelde. 

POV Louis
We stonden beneden aan de trap op haar te wachten. Voor mijn gevoel gingen er uren voorbij terwijl ik denk dat Daan nog geen twee minuten geleden de trap op gelopen was. Ik keek naar Harry die voor zich uit staarde. Hij was zo gespannen. Ik kon het aan zijn houding zien. 'Je zult een goede vader zijn Hazz, geloof me.' Hij glimlachte maar zijn gezicht bleef gespannen staan.

Ik keek op toen ik Daan weer naar beneden zag lopen. 'Ze komt eraan' zegt hij terwijl hij bij ons komt staan. Inderdaad, niet veel later kwam er een prachtig meisje van de trap af. Lange blonde lokken, groene ogen en een frisse uitstraling. Roos, onze dochter .

POV Roos
Dit was het moment van afscheid nemen. Ik had hier weinig vrienden, eigenlijk helemaal geen. Ik gaf Daan een knuffel en voelde tranen opkomen. De vier jaar hier waren helemaal niet slecht geweest. Juist daarom zou ik het hier missen. Met de andere meiden had ik niet zoveel contact maar Daan was er altijd voor me met al zijn goede zorgen. Er liepen wat tranen over mijn wangen. Niet alleen ontstaan door het afscheid maar ook door de angst voor het onbekende. Toen we naar de deur liepen voelde ik een hand op mijn schouder. Ik keek op en zag Harry bezorgd kijken. 'Gaat het met je?'ik knikte en veegde mijn tranen weg. Ik was klaar voor een nieuw begin.

--------------------------------------------------

Sorry klein stukje dit keer :( Ik schrijf snel weer verder!