She, Who Came Back (GirlxGirl)

VI: Friends with Elaine

With Calix on my passenger seat, I drove to Jason and Ella's house. Pagod na mga itsura ng dalawa ang tumambad sa akin nang pagbuksan nila kami ni Calix ng pinto. Nagtatakang tinignan ako ni Ella at mas lalong nalito nang makita niya si Calix sa likod ko. "He needs your help," I informed them.

Nang makapasok kami sa loob, iginaya ako ni Ella sa kusina habang si Calix ay nasa sala at kausap ni Jason. Muhkang malalim ang pinag-uusapan ng dalawa dahil mangiyak ngiyak na si Calix.

"Buhay pa siya at comatose lang sa hospital," bunyag ni Ella na ikinagulat ko. Nakangiti siya habang nakatingin kay Calix. "Hindi pa niya oras kaya babalik rin siya sa katawan niya kinabukasan."

I sighed in relief. "Mabuti naman. Napakabata pa niya. I'm sure he has dreams he wants to fullfil."

Nakaramdam ako ng biglang lungkot. He's so lucky he's going to be with his parents again. Meanwhile I can only watch my family from afar. I hastily pulled myself out of sadness. Atleast I could still see them.

"Ma iba ako. Ba't ganyan itsura niyo?" I asked as gentle as possible. Baka ma offend pa siya. She looks hagard at stress na stress. Si Jason din.

Napaikot ng mata si Ella sa inis ng tila may naalala. "May mapaghiganteng kaluluwa na naman kaming huhulihin. Sa totoo lang, wala siya sa listahan at inilipat lang sa amin. Nakakainis. Ang tatamad nila."

"Another vengeful spirit?" Napangiwi ako at naalala yung duguang lalaki sa rooftop. "Nahuli niyo ba?"

"Hindi nga e. Kung gusto mong tumulong...?" Makahulugan na tinignan niya ako sa mata. She smirked but has a hopeful look in her eyes.

I quickly declined. "Ayoko nga! Don't make me chase after them again." Nangilabot ako sa suhestiyon niya. Never again!

Tumawa lang si Ella at muhkang naiintindihan naman niya ang nararamdaman ko, kung bakit ayoko tumulong. Hindi lang muhkang nakakatakot ang multo, mapanganib din ang iba sa kanila. At hindi ako grim reaper, wala akong sapat na lakas para kalabanin ang mga mapaghiganteng kaluluwa. Gusto ko lang talaga mabuhay, peacefully and stress free.

This is my second chance in life. I would like to live and do the things that I love. Skydiving, snorkeling, pumunta sa New Zealand, Paris at South Korea. Andami ko pang gustong gawin! Wala sa plano ko ang mamatay ulit.

I left Calix with Jason and Ella. Sila na raw ang maghahatid kay Calix sa hospital. At home, agad ako naligo at nagdamit ng pantulog. I sat on my bed and log on my facebook. Naka off ang active button nito kaya walang makakakita na online ako.

I clicked on the messages. Some are from my parents, sa kapatid ko, mga kaibigan at ibang mga kakilala. They continued sending me messages kahit alam nila na hindi ko naman mababasa, and I appreciate it. My thumb hovers above Eve's message. It was sent two days ago. Pero hindi ko yun pwede buksan kaya napabuga nalang ako ng hangin.

I'm curious.

I want to know kung ano ang minesage niya.

But I can't. I know I shouldn't.

Lumipas ang ilang araw, thursday, I took a half day in school. Its been two months since my death at gusto ko lang mapag-isa. I went to visit my grave, with flowers in my hand, for myself! How ironic, right? I want to laugh but my chest is too heavy and filled with grief.

Malapit lang ang sementeryo pero halos maabutan ako ng gabi. I placed the flowers beside my tombstone and stared at my name - Elaine Mikaela Ebañez. My tears fell on my cheeks kahit pa pilit ko itong pigilan.

I'm not someone who's emotional. I tend to bottle up my feelings inside. But I guess, it's healthy to let it all out once in a while. So I did. I cried and cried hanggang wala na akong luhang mailalabas pa.