nepenthe, hyunin ✔️

on altıncı bölüm

"hyunjin cidden ne işim var benim burada?"

dedikleri o büyük davete gelmiştik ve bütün kameraları üzerimde hissediyordum, ki zaten öyleydi. ayrıca hala neden burada olduğumu çözmeye çalışıyordum.

"bebeğim, sen ve ben çıkıyoruz. babam beni değiştiren kişiyle tanışmak istiyor? yok gelmek istemiyormuş baba mı deseydim? aaaa söylenme artık."

göz devirdim.

"ev denilen bir şey var, hyunjin!"

"babam böyle istedi, jeongin!"

yeniden göz devirdim. bize özel ayırmış masada çocukları bekliyorduk, felix dediği gibi hepsine davet göndermişti. böyle bir ortamda ilk defa bulunmak beni geriyordu. babam da ceo olabilirdi ama beni hiç katılmam için zorlamamisti böyle şeylere. bu yüzden asla alışık falan değildim.

zaten yüksek ihtimal beni öğrenince babası bu durumlara alışık olduğumu düşünüp çağırmıştı.

"JEONGIN!"

jisung'un sesi hoş melodiyi delip gecerken başımı eğip onu tanımıyor gibi yaptım. en sonunda birisi tarafından kafama darbe yememle sinirle kafamı kaldırdım.

"olmadı minho, daha hızlı vur."

"olur." dedi sırıtarak ben ise onun aksine gözlerimi kıstım.

"neden bana selam vermediğini sorabilir miyim?" diye hesap sormaya başladı jisung ardından seungmin cevapladı.

"yani jisung, öyle bir bağırdın ki herkes sana baktı. ben bile sana garip garip bakarak tanimiyor gibi davrandım."

changbin ve chan da onu onaylarken jisung dudak büzerek minho'ya yanaştı.

"babanlar nerde hyunjin?"

"bilmiyorum felix, aradım ama açmadı hazırlanıyor sanırım."

ondan sonra herkes kendi halinde takılmaya başladı. changbin ve felix hala flörtleşiyordu. seungmin ve chan jisunga satasiyor, minho onlara kızıyordu. hyunjin de etrafa bakıp gelenlere selam veriyordu. ben ise hyunjini izliyordum. güzelliğini, insanlara olan davranışlarını, gülümsemesini, gözlerinin parlamasını.. kendimi nasıl tutuyorum bilmiyorum ama şu an çok istediğim tek bir şey vardi.

hyunjin'i gülümsemesinden öpmek istiyordum.

çocuklar en başından beri haklıydı açıkçası. kaderimiz babası gibi olmuştu. felixin amcası nasıl hyunjin'in babasini ikna ettiyse bende hyunjin'i ikna etmiştim.

bir erkek bir erkeği sevebilirdi.

bir kadın da başka bir kadını sevebilirdi.

öyle bir dünya ki iki taraftan da hoşlanan insanlar vardı. 

bunlar artık tamamen normal olması gereken şeylerdi. bazıları kabullenmese bile sorun olacağını sanmıyordum. onlar için mutlu olacak değildik.

"beni mi izliyorsun sen?"

duyduğum cümle ile gülümsedim ve elimi sandalyesinin altına koyup onu kendime doğru çektim. yakınlık sayesinde nefesini hissedebiliyordum.

"senden başka birisini izlediğimi düşünmüyorsun herhalde?"

gülümsedi, şu an öpsem seni kızarmış mısın hyunjin? bu kadar çok kamera seni rahatsız eder mi?

"neden bir şey sormak istiyor gibisin güzelim?"

güzelim??
ilişki nereye gidiyordu böyle??
ben değil miydim üstte olacak??

"seni öpmek istiyorum."

bir anda söylediğim üç kelime ile şaşırdı ilk başta. hatta yüz ifadesi "ne diyor bu salak" şeklindeydi. ama dayanamazdım ki ben, bir dudak almam gerekiyordu.

"bu mu sorun, seni öpebilir miyim mi demek istiyordun küçük tilkim?"

"öpmek için izin alacak değilim hyun, sadece çok kamera var rahats-"

cümlemi yarıda bırakan dudakları saniyeler içinde birçok duygu yasatmisti bana. dudakları, dudaklarımın üzerinde yavaşça hareket ederken bizimkileri bile düşünmüyorduk. sadece o an birbirimizi öpmek istemiştik.

kısa ama sehvetli öpüşmemizden yavaşça ayrılmış bizimkilerin hayvan gibi bakışına maruz kalmıştık. yanaklarımın işte şimdi kızaracaklarını biliyordum.

cesaret anlık gelip gidiyor jeongin, aklında bulunsun.

"minho sen beni neden öpmüyorsun?"

"ben yanaşınca insanlar var diyorsun jisung, iyi misin sen??" 

onların tartışmalarına gülümserken kafamı girişe çevirdim. gördüğüm görüntü ile hızla ayağa kalktım.

"jeongin noluyor?" dedi changbin, şaşkınlıktan konuşamıyordum da. hyunjin ayağa kalkıp bana baktı daha sonra baktığım yere döndü ve o da kilitlendi. herkes o tarafa bakınca şimdi anlamışlardı. ki hepimizin agzindan tek bir kelime döküldü.

"jun-dae!?"