«Σταματήστε να γελάτε!» μας μαλώνει ο Γαβριήλ αγχωμένος και εμείς σταματάμε μονάχα για να τον κοιτάξουμε μια στιγμή και να ξελιγωθούμε πάλι. Εκείνος σηκώνει το χέρι του σε στάση παραίτησης.
«Γελάτε με τα χάλια μας...» μουρμουρίζει γκρινιάζοντας και συνεχίζει να οδηγεί το κίτρινο καλοκαιράκι μας στη εθνική με κατεύθυνση τα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Έκπληξη!
Ο θείος Αριστοτέλης, ο μόνος που θα φέρει αντίρρηση σε αυτό που γίνεται, το δεύτερο που θα σκεφτεί μετά από το να μας αναζητήσει φυσικά στο πατρικό μου είναι η Ιταλία έτσι και εμείς δεν έχουμε κανένα σκοπό να πάμε Πάτρα και από εκεί με πλοίο θα περάσουμε Ιταλία! Όχι βέβαια! Εδώ μιλάμε για "Το Σχέδιο".
Τρίτη επιλογή του θείου είναι τα Μάταλα φυσικά. Αμ, δε. Μέχρι να μας αναζητήσει σε αυτούς τους τρείς προορισμούς θα έχουμε φτάσει Αλβανία. Βαλκάνια σου ερχόμαστε!
«Ποια χάλια έχουμε μωρέ Γαβριηλάκο; Αυτοί είναι σκέτα χάλια που μπήκαμε και την πήραμε και δεν πήρανε χαμπάρι !» λέω δυνατά κοιτώντας έντονα την Κλαίρη να έχει αγκαλιά τον Αρχιμήδη και να τον χαϊδεύει. Η κάθε μια έχει την αδυναμία της.
Αχ, πόσο χαίρομαι που την πήραμε πίσω την Κλαίρη μας! Τώρα νοιώθω ότι όλα είναι σωστά! Βέβαια τώρα που την κοιτάζω πιο προσεχτικά μου φαίνεται λίγο αδυνατισμένη. Σαν να είναι λιγάκι ταλαιπωρημένη αλλά είμαι σίγουρη ότι θα συνεφέρει τώρα που την έχουμε κοντά μας. Μπορεί να φταίει και αυτό το άχαρο νυχτικό που της έχουν φορέσει.
Σκατο- ιδρύματα.
«Ζώο να πάρεις από κάποιο καταφύγιο θα σε ελέγξουν! Και εδώ εμείς πήραμε άνθρωπο λέγοντας πως πάμε μια βόλτα στην αυλή και όχι μόνο αυτό κάναμε αλλά περάσαμε την πύλη και ο φρουρός όχι μας έλεγξε , όχι μας ρώτησε που πάμε αλλά καθόταν μας κοίταζε και μας χαμογελούσε χωρίς καν να βγει από το κουβούκλιο του! Αν είναι δυνατόν δηλαδή! »
«Να είναι καλά η Αμαλίτσα γι αυτό ..» λέει διφορούμενα η Κλαίρη και σμίγω τα φρύδια μου ζητώντας απαντήσεις τις όποιες μου δίνει: « Η Αμαλία πηδιέται μαζί του και της ζήτησα να τον επισκεφτεί, να τον κρατήσει απασχολημένο και να κάμψει την όποια λογική του.»
«Οκ, ναι καλή η σκέψη σου δεν λέω αλλά η Αμαλία δεν είχε προλάβει να πάει. Μόνος του ήταν στο δωματιάκι στη πύλη. Είδες εσύ πουθενά Γαβριήλ καμία Αμαλία;» ρωτάω συγχυσμένη για να εισπράξω το γέλιο της Κλαίρης.
«Εκεί ήταν παιδί μου που σου λέω...» μουρμουρίζει η Κλαίρη πονηρά και γουρλώνω τα μάτια μου . Άααα την Αμαλία! Άξια!
KAMU SEDANG MEMBACA
Εκείνο Το Καλοκαίρι
Humor"Αγάπα τη ζωή που ζεις και ζήσε τη ζωή που αγαπάς"άφησε παρακαταθήκη ο αοιδός Μπόμπ Μάρλεϊ. Η πρωταγωνιστρια μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τα λόγια του. Απέχει παρασάγγας από ότι προτρέπουν τα λόγια. Όλα όμως θα αλλάξουν κωμικό τραγικά με τη...
