5 နှစ်ကြာသော်.....
Jungwon တယောက် အုတ်ဂူဖြူဖြူလေးတခုရှေ့မှာရပ်နေခဲ့တယ်
အဲ့အုတ်ဂူလေးရဲ့ရှေ့မှာပန်းစည်းလေးကိုချပြီး ဆွေးဆွေးမြည့်မြည့် ကြည့်နေမိတယ်
လေအေးေလးတွေတောင်သူ့ကိုပျော်ရွှင်လာအောင်လုပ်နိုင်မယ်မထင်
Jungwon ဟာ ဘယ်လောက်မှမကြာလိုက်ပဲ သူငိုတယ် ငိုတယ် အချိန်တော်တော်ကြာတဲ့အထိကိုပေါ့
သူ့အဖြစ်က " မေ့လို့လည်းမရ ၊ ရအောင်လည်းမမေ့" ဖြစ်နေခဲ့တာလေ
အဲ့အချိန်မှာ သူ့ပခံုးပေါ်ကိုလက်ခပ်နွေးနွေးတစုံကျရောက်လာတာကိုခံစားမိလို့ အပေါ်ကိုမော့ကြည့်မိတယ်
အနှီထိုလူသားဟာသူ့ကိုခပ်ရေးရေးလေးပြန်ပြုံးပြတယ်
လွန်ခဲ့တဲ့ 5 နှစ်ခန့်က ...
အချိန်တွေဟာကုန်တာနှေးလွန်းတယ်
ဂျောင်ဝွန်ပဲအဲ့လိုထင်နေတာပါ လောကကြီးကလူတွေကတော့အချိန်ကုန်တာအရမ်းမြန်လွန်းတယ်တဲ့ အင်း ချစ်ရတဲ့သူတွေနဲ့ရှိနေတာကိုးး
ဂျောင်ဝွန်အခုထိမမေ့သေး ကျောပြင်ငယ်လေးရယ် နေမင်းထက်တောက်ပတဲ့အပြုံးလေးရယ် လေယာဉ်ပေါ်ကနေဆင်းလာတဲ့ခဏ သူ့ကိုကြောင်တောင်တောင်ကြည့်နေခဲ့တဲ့မျက်လုံးလှလှလေးတစ်စုံရယ် အမြဲတမ်း မြိုသိပ်ထားခဲ့ရတဲ့ နမ်းချင်မိတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးရယ်
သူငိုမိပြန်ပါတယ် အမှတ်မရှိငိုနေတုန်းပါပဲလား.......... ဘယ်သွားသွား သူ့ကိုပဲမြင်ယောင်မိနေတာတော့ခက်သားဗျာ ဖွင့်ပြောဖို့စီထားခဲ့တဲ့ကဗျာလေးတွေစာလေးတွေ လည်း အကုန်ဟောင်းနွမ်းကုန်ပြီ ဟူး
ဂျောင်ဝွန် အရက်ကိုမော့ချလိုက်တယ် ပူတယ် ဒါပေမယ့် ဟျောင်းမရှိတော့ဘူးဆိုတဲ့အသိကပိုပူလောင်တယ်
ဟျောင်းရေ အခုကျွန်တော်ဟျောင်းမကြိုက်တာတွေလုပ်နေတယ် လာတားပါတော့လားဗျာ
တော်တော်ကြာလာတော့ သူမူးလာတယ်
အရာအားလုံးကိုခပ်ဝါးဝါးပဲမြင်ရတော့တဲ့အချိန် လူတယောက်ကသူ့ကို အဆင်ပြေလား ဆိုပြီးစိုးရိမ်တကြီးလာမေးတယ်
