"sana ne dedim?" omuzlarımdan sıkıca tutup duvara ittiriyor. "sana ne dedim hoseok?" işaret parmağını kafatasımı oyarcasına kafama yaslıyor. "siktiğimin kafası hiçbir şeyi algılayamıyor mu? yapma dedim, senin kazanmana izin vermezler dedim." çenemden sıkıca kavrayıp gözlerinin içine bakmamı sağlıyor. evet, bu açıdan bakınca yoongi biraz korkunç görünüyor.
karşı gelmiyorum, bana olan sinirini anlıyorum. hata yaptığımı biliyorum. aptalım.
"peki sen ne yaptın hoseok? hayatını kararttın, artık yaşayamayacaksın, mutlu musun?" çenemi bırakıp boğazımı sıkmaya başlıyor. yüzünü iyice yüzüme yaklaştırıyor. dudakları dudaklarıma birkaç milim ötede.
"bunun hesabını bana verebilecek misin? sen hayatını sadece kendinden değil benden de aldın. şimdi ne yapacaksın? madem bu kadar değersiz bir hayatın var, o halde benim ellerimde can versen sorun olmaz, değil mi?"
neden bu kadar tepki verdiğini anlamaya çalışıyorum. tamam, biz birbirimize değer veren arkadaşlarız ancak, yoongi'nin bu tepkisi fazla geliyor, sorguluyorum. boğazımda elleri sıkılaştıkça da nefes alamıyorum. acıdan sağ gözümden bir yaş geliyor. babam konusunda şu an o kadar da korkamıyorum çünkü henüz gerçekliğin farkında değilim. tek hatırladığım evden koşarak yoongi'nin telefonda söylediği yere geldiğim.
yoongi akan yaşı görünce duraksıyor, ellerini gevşetiyor ama boğazımı bırakmıyor. bir hışımla yere düşmemi sağlıyor. zaten şu an öylesine güçsüzüm ki bir çocuk dahi beni alt edebilir.
"böyle bir aptallığı yaptığına inanamıyorum hoseok. çok farklı, çok güzel bir hayatın olabilirdi. tüm yaşadıklarını geride bırakabilirdin. sen, sen çok daha fazlasını hak ediyordun." duvara tekme atıyor, artık daha çok kendi kendine mırıldanıyor gibi. tek söyleyebileceğim, tamamen acı içinde görünüyor. ikimizi dışarıdan görseler az önce cinayet işleyenin kesinlikle o olduğunu düşünürler.
bense dizlerimi kendime çekmiş ve nemli duvara yaslanmış durumdayım. yoongi'yi izliyorum. çıldırmış gibi görünüyor. kendi kendine sayıklıyor, bu çıkmazdan beni kurtarmaya çalışıyor.
ilk defa konuşmaya cüret ediyorum. "yoongi, bitti. benim için yolun sonu geldi. o kadar da üzülemiyorum biliyor musun? sonuçta ayrılacağım ve özleyeceğim bir ailem yok. ev de benim için bir hapisti sonuç-"
"kes sesini!" öyle bakıyor ki bana, nefes bile almayı bırakıyorum. sanki gözleriyle bedenimi kılıçtan geçirmek üzere, korkuyorum. gözlerinde büyük bir acı var. az önce söylediklerim canını acıtmış gibi görünüyor, ilginç, ilginç çünkü onunla ilgili bir şey söylemedim ki.
üzerime doğru yürüyor. "sen, sen.." derin ve hızlı bir nefes alıyor, onu daha önce böyle gördüğümü hatırlamıyorum. "sen az önce hayatını bitirdin, geleceğini bitirdin ve, ve..." cebindeki sigara ve çakmağı çıkarıyor, fısıldar tonda devam ediyor. "ve bizi, bizi bit.."
susuyor. uzun bir süre susuyor. sadece sigarasını içiyor peş peşe. ben de onu izliyorum, pek de yapacak bir şeyim yok. kulağının arkasında arkadaşlığımızın simgesi olarak yaptırdığı dövmeyi inceliyorum uzun bir süre. gözlerim doluyor.
seni çok özleyeceğim yoongi. özür dilerim. beni unutma.
dördüncü sigarasının sonundayken ayağa kalkıyor hışımla. bana dönüyor, sert bakışlarıyla ayağa kalkmamı işaret ediyor. dediğini uyguluyorum, eliyle yaklaşmamı işaret ediyor, yapıyorum.
"kaçacağız. hoseok, kaçacağız."
benden kendi hayatımla birlikte seninkini de mahvetmemi mi söylüyorsun? bunu kabul edeceğimi sanıyorsan sen de benim kadar aptalsın yoongi, özür dilerim.
yine de, bu teklifin beni nasıl değerli hissettiriyor, nasıl mutlu ediyor bilemezsin.
son zamanlarda gülümsemelerimin tek kaynağı sensin, fark etmiş miydin? ben, ben fark ettim ve biraz korktum. çünkü, bilirsin, pek de sonsuza kadar arkadaşız izlenimi vermiyorsun, her an kaçacak gibisin, şu an bu teklifin tam tersini gösteriyor olsa da.
iyi ki varsın yoongi, beni koruyup kollayan tek kişisin.
bölümü tamamlayamıyorsam neden yarım atmıyorum ki diye düşündüm. umarım beğenirsiniz ve beklentilerinizi karşılar.
eleştirilerinizi ve beğenilerinizi bekliyorum👌👌👌
