Hakkında onlarca aforizma, yüzlerce şarkı ve şiir olmasına rağmen, hangi renk olduğuna henüz karar veremediğimiz gerçek; yalnızlık. Göründüğünden daha yüreksiz olan insana, göründüğünden daha koyu olan gece saatlerinde çatar en çok.
Alt edilmez bir teklik, sokaklardan, kaldırım taşlarından, esnaf tabelalarından taşar, dolar ta içinin en derinine.
Değiştirmek ve dönüştürmek için dokunduğun tenlere battığında, kanattığında içine sığmaz, ağrıtır kaburgalarını.
Masada, ince belli bir çay bardağının yanına ikincisini yakıştıramadığın zaman eğreti durur üstünde.
Kalabalık bir günün ilk soluk alışında, ilk göz kırpışında, sırtını koltuğa yasladığında ilişir yanına ve eşlik eder iç kavgalarına.
İtiraf seslerinin dindiğinden emin olduğu fark ettiğinde anlarsın rengine karar veremediğin yalnızlığın baştan sona sonsuz bir siyahlık olduğuna.
