Her şeyden o kadar aciziz ki !
Korkuyoruz,
Oysa hayat bir anında bile
Korkmadan yaşanabilmeli,
Kimseye bağlı kalmadan ,
Yardıma muhtaç olmadan.
Sevebilmeli insan,
Ama içten içe değil,
Açıkça belli etmeli sevdiğini ,
Dağlara duyurmak istercesine,
Kuşlara anlatmak istercesine...
Yaşayabilmeli insan,
Ben burdayım dercesine ,
Doyasıya,özgürce ,
Hiçbir şeyi takmadan ,
O ana kilitlenircesine ...
Ağlayabilmeli insan,
Tüm içindekileri boşaltırcasına,
Tüm yaşanmışlıkları unuturcasına.
Ama ne mümkün ?
Bizi her an yiyip bitiren ,
O acı veren şeye bağlanıp kalıyoruz,
Bırakmıyoruz bir türlü, ya da
Bırakamıyoruz ...
Gidebilmeli insan,
Aklının değil,
Kalbinin götürdüğü yere
Belki de onun yanına gitmeli
Ve orada kalmalı insan...
MELİKE DAĞCI
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ukte...
Poetry"Gitmek gerekir bazen.Fazla yormadan,daha çok bıktırmadan.Eğer vaktiyse arkana bile dönüp bakmadan." Can YÜCEL
