"សិស្សច្បង " សំឡេងស្រទន់គួរអោយចង់ស្តាប់បន្លឺឡើងចេញពីក្រអូមមាត់របស់កម្លោះតូចល្អិត។ ស្របពេលមាត់កំពុងតែហៅជើងទាំងគូរក៏រត់សម្តៅទៅឈរទល់មុខអ្នកដែលមាននាមជាសិស្សច្បងទាំងស្នាមញញឹមនៅជាប់លើផ្ទៃមុខ។
"មានការអីហ្ហេសអាល្អិត?" អ្នកដែលមាននាមជាសិល្បច្បងបន្លឺឡើង រួចយកដៃទៅញីសក់ក្បាល រាងតូចតិចៗទាំងដៃម្ខាងសូកចូលហ៊ោប៉ៅ ដោយទឹកមុខរាបស្មើតាមទម្លាប់។
"សិស្សច្បងប្រឡងជាប់ទេ?" រាងតូចងើយមើលអ្នក ដែលមានកម្ពស់ខ្ពស់ជាងខ្លួនបន្តិច។
"ប្រាកដជាជាប់ហើយ" រាងក្រាស់ឆ្លើយទាំងសើចតិចៗក្នុងដើមក។
"អ៊ីចឹងសិស្សច្បងនឹងទៅរៀនតនៅបរទេសមែនទេ?" រាងតូចសួរទាំងទម្លាក់ទឹកមុខចុះ គេមិនចង់អោយសិស្សច្បងរបស់ខ្លួនចាកចេញទេ ត្រឹមបាត់មួយថ្ងៃ នឹកស្ទើរស្លាប់ទៅហើយចុះទម្រាំតែ ទៅរៀនបរទេស ទៀតនោះមិនហ៊ានស្រម៉ៃទេថានឹងទៅជាយ៉ាងណា ។
"អឹមយើងទៅប្រហែលជា3ឆ្នាំ អាល្អិតឯងកុំភ្លេចយើងណា" យ៉ុនហ្គីឆ្លើយទាំងស្នាមញញឹមតែវាជា ស្នាមញញឹមបង្កប់ទៅដោយភាពអាឡោះអាល័យ ព្រោះខ្លួនក៏មិនចង់ឃ្លាតឆ្ងាញ់ពីសិស្សប្អូនម្នាក់នេះដែរ។
"យប់នេះសិស្សច្បងទំនេរទេ?"
"ទំនេរតើមានការអីហេ្ហស?"
"ខ្ញុំចង់ដើរលេងជាមួយសិស្សច្បងនៅយប់នេះព្រោះបន្តិចនេះពួកយើងនឹងឃ្លាតឆ្ងាញ់ពីគ្នាហើយ" រាងតូចនិយាយទាំងមានអារម្មណ៍ថាអួលដើមក។
"បានតើពួកយើងជួបគ្នានៅមុខហាងសៀវភៅ ម៉ោង8យប់ទើបបងទំនេរ"
"បាទសិស្សច្បង"
"យ៉ុនហ្គី" សំឡេងមាំរបស់មនុស្សមាឌធំម្នាក់បន្លឺ ឡើងមុននិងដើរមកទះស្មាយ៉ុនហ្គីតិចៗ។
"មានការអីណាមជូន?" យ៉ុនហ្គីតបទៅវិញមុន និងដកដៃចេញពីក្បាលរាងតូច។
"នៅអាល័យតែសាងសងគ្នានិងហើយមិនទៅថតរូបជុំមិត្តរួមថ្នាក់ទេ?"
"យើងដឹងហើយអាល្អិតបងទៅសិនហើយយប់ចាំជួបគ្នា"
"បាទសិស្សច្បង" ថេយ៉ុងឈរសម្លឹងមើលខ្នងរបស់សិស្សច្បងខ្លួនដែលដើរចេញទៅមុននេះរហូតដល់ផុតកន្ទុយភ្នែក។ យប់នេះគេគិតថានិងដើរលេងតែពីរនាក់ ព្រមទាំងសម្រេចចិត្តសារភាពស្នេហ៍ប្រាប់សិស្សច្បងរបស់ខ្លួន ព្រោះវាជាយប់ចុងក្រោយសម្រាប់ពួកគេទាំងពីរនាក់ ហើយ។
-នាពេលយប់
រាងតូចឈរចាំរាងក្រាស់នៅមុខហាងសៀវភៅទាំងចិត្តអន្ទះសារ។
"ថេយ៍" សំឡេងស្រាលត្រជាក់ដល់បេះដូងបន្លឺឡើង ធ្វើអោយរាងតូចប្រញាប់ងាកទៅមើលម្ចាស់សំឡេងនោះភ្លាម។
"សិស្សច្បង" រាងតូចញញឹមដើរទៅជិតរាងក្រាស់ យ៉ុនហ្គីលើកដៃញីសក់ក្បាលគេដូចរាល់ដងមុននឹងសចោទសួរ។
"ចាំយូទេ?មិញនេះរវល់ជប់លៀងទើបមកយឺត"
"មិនយូទេទើបតែមកដល់មិញនេះដែរហិហិ" រាងតូចតបទាំងសើចចេញធ្មេញដាក់រាងក្រាស់។
"ទៅដើរលេងនៅសួនច្បារជិតនេះល្អទេស្មើនេះ ប្រហែលនៅមានមនុស្សនៅឡើយទេ" និយាយចប់យ៉ុនហ្គីក៏ទាញដៃរាងតូចមកចាប់កាន់ ធ្វើអោយបេះដូងកម្លោះតូចចាប់ផ្ដើមលោតខុសចង្វាក់។
"ថេយ៍ ថេយ៉ុង?"សូហ្គាសួរទៅថេយ៉ុងព្រោះមើលទៅ គេដូចជាភ្លឹកៗមិនដឹងគិតអី្វខ្លះ។
"បា..បាទ?"
"កើតអីឬអត់?"
"គ្មានៗទេសិស្សច្បង"
"បើគ្មានក៏ល្អហើយតស់" មិនចាំអោយតបទាន់ក៏អូសដៃរាងតូចដើរទៅតាមផ្លូវ។
"ហ៉ើយតើខ្ញុំគួរតែនិយាយឥលូវនេះឬអត់ទេភ័យណាស់" រាងតូចគិតក្នុងចិត្តសួរខ្លួនឯងអារម្មណ៍ពេលនេះច្របូលច្របល់អស់ហើយ។
"សិស្សច្បង"
« ហ្ហឹម? » យ៉ុនហ្គីចងចិញ្ចើមអោនមុខមកមើលរាងតូចស្របពេលរាងតូចងើយមកដូចគ្នាធ្វើអោយប៉ះភ្នែកគ្នា។ ថេយ៉ុងពេលនេះរឹងខ្លួនអស់ហើយ ពួកគេទាំងពីរគ្មានក៏ស្រាប់តែស្ងាត់រៀងខ្លួន។ យ៉ុនហ្គីក៏អោនទៅយឺតៗទៅរក បបូរមាត់ដែលខ្លួនចង់ប៉ះជាយូរមកហើយនោះ។
"សិស្សច្បង?" បបូរមាត់ពួកគេទាំងពីរប៉ះគ្នា ទៅហើយតែយ៉ុនហ្គីក៏ប្រញាប់ដកមាត់ចេញពីមាត់រាងតូចមុននឹងពោលពាក្យសុំទោសឡើងមក។
"សុំទោស"
"អឺ បាទសិស្សច្បង" រាងតូចពេលនេះធ្វើខ្លួនមិនត្រូវ នោះទេសុខៗសិស្សច្បងរបស់គេស្រាប់តែបញ្ជេញអាការៈប្លែកៗ។
យ៉ុនហ្គីក៏ប្រញាប់ដើរទៅមុខបន្តព្រោះខ្មាស់នឹងថេយ៉ុង។ រីឯរាងតូចក៏ដើរតាមពីក្រោយ ដើរបណ្ដើរយកដៃ ស្ទាបបបូរមាត់ខ្លួនឯងបណ្តើរ។ គេទាំងពីរនាំគ្នាដើរលេងជាច្រើនកន្លែងចូលញុំាអារហាតាមផ្លូវ មើលក្រុមអ្នករាំដែលតែងតែមករាំ តាមផ្លូវនៅពេលយប់...
"សិស្សច្បង!!!"
"ហឹស?"
"ខ្ញុំចង់ញាំការ៉េម" រាងតូចឆ្លើយទាំងចង្អុលទៅកាន់ តូបតូចមួយនៅផ្លូវម្ខាង រាងក្រាស់ក៏ងាកទៅតាមដៃ ដែលចង្អុលក៏ឃើញមានទើបងក់ក្បាលដើរទៅទិញ។
"អ្នកកម្លោះការ៉េមដែលកម្មង់បានហើយ"
"បាទអ៊ំ"
"នេស៎ញុំាទៅ" រាងក្រាស់ហុចអោយរាងតូច
"អគុណសិស្សច្បង" ថេយ៉ុងប្រញាប់ឈោងដៃយកការ៉េមទាំងញញឹម។
"ញុំាអោយលឿនៗទៅយប់ហើយ" យ៉ុនហ្គីនិយាយទាំងដើរទៅបន្ទប់ស្នាក់នៅអគារសាលាដោយមានថេយ៉ុងដើរតាមពីក្រោយ។ រាងក្រាស់ងាកមកមើលរាងតូចដែលកំពុងឈ្ងោកញាំ មើលទៅដូចជាឆ្ងាញ់ខ្លាំងណាស់។
"ធំហើយនៅញាំប្រលាក់មាត់ដូចកូនក្មេងទៅកើត?"
"ហ្ហាស? ត្រង់ណាទៅ??"រាងក្រាស់មិនមាត់តែចាប់ចង្ការាងតូចងើយមុខឡើង មុននិងអោនទៅលិតត្រង់ប្រលាក់នោះ។
"អឹម សិស្សច្បង??"
"ផ្អែម!" រាងក្រាស់ដកមាត់ចេញមុននិង និយាយឡើងធ្វើអោយរាងតូចអៀនមុនឡើងក្រហម ទៅហើយ។ យ៉ុនហ្គីញញឹមចុងមាត់ទើបបណ្តើរក្មេងល្អិតទៅអគារស្នាក់នៅ។ ពួកគេនៅអគារតែមួយជាមួយគ្នាគ្រាន់តែខុសជាន់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។
"អគុណសិស្សច្បងហើយដែលបានជូនមក"
"មិនហៅយើងចូលក្នុងទេហ្ហេស?"
"អ៎ អញ្ជើញចូលបាទសិស្សច្បង~~" រាងក្រាស់មិនមាត់ក៏ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់រាងតូច សម្លឹងមើលការរៀបចំតុបតែងមានរបៀបរាបរយ ក្លិនក្រអូបប្រហើរ ។
"សុំគេងមួយយប់បានទេស្អែកយើងត្រូវ រើចេញពីទីនេះហើយ?"
"ចុះបន្ទប់សិស្សច្បង?"
"តែយើងចង់គេងជាមួយឯង" យ៉ុនហ្គីដើរមកជិតរាងតូច។ ថេយ៉ុងរំកិលខ្លួនថយក្រោយ រហូតដល់ខ្នងប៉ះនឹងជញ្ជាំងរកគេចចេញតែយ៉ុនហ្គីក៏រហ័សឃាំងដៃជាប់។
"សិសច្បងចង់ធ្វើអី?" គេសួរទាំងសំឡេង ញ័រៗសុខៗមកធ្វើអ៊ីចឹងនរណាមិនភ័យ។ មុខពួកគេនៅជិតគ្នាណាស់ស្ទើរតែប៉ះគ្នាទៅហើយ។
"យើងដឹងណាថាឯងគិតអីមកលើយើង" យ៉ុនហ្គីអោនទៅខ្សឹបដាក់ត្រចៀករាងតូច ធ្វើអោយរាងតូចឡើងព្រឺឆ្អឹងខ្នងទៅហើយ។
"គិ..គិតអី?"
"ឯងស្រឡាញ់យើងត្រូវទេ?" រាងតូចគាំងនិយាយអ្វីលែងចេញ ខំលាក់ទុកជាច្រើនឆ្នាំចុងក្រោយក៏ដឹងដោយឯកឯង។ តែដឹងក៏ល្អព្រោះកំពុងតែរកសារភាពស្រាប់ផង><
"ចុះសិស្សច្បងស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ?" រាងតូចមិនឆ្លើយបែរជាសួរបកទៅវិញ។
"ឆ្លើយនឹងសំណួរយើងភ្លាមមក" យ៉ុនហ្គីអោនកាន់តែជិត ធ្វើអោយច្រមុះទាំងពីនាក់ប៉ះគ្នា។
"ស្រ ស្រលាញ់!! កុំអោនមកជិតពេកអី"
"យើងក៏ស្រឡាញ់ឯងដែរ"
"ហាស? អ៊ុប!!" ស្របពេលរាងតូចភ្ញាក់ផ្អើលរាង ក្រាស់ក៏អោនទៅបឺតមាត់មិនអោយគេនិយាយអីទាន់។
"បើកមាត់ឯងមក!!"
" ខ្ញុំ...ខ្ញុំ"
"ក្រែងស្រឡាញ់យើងមិនចឹង?ធ្វើវាជាមួយ យើងទៅ"
"សិស្សច្បងបានខ្លួនខ្ញុំហើយនិងបោះបង់ខ្ញុំ ចោលទេ?" ថេយ៉ុងសួរទាំងរលីងរលោងខ្លាចថាពេលបានសុីសុីនគេហើយបោះបង់គេចោល ទោះគេជាប្រុសក៏ចេះខ្លាចដែរ។
"ក្មេងឆ្កួតយើងម៉េចនិងអាចបោះបង់ឯង ចោលទៅ!" រាងក្រាស់សចនិងគំនិតរាងតូចរួចអោនទៅបឺតមាត់គេម្តងទៀត។ ម្តងនេះរាងតូចមិនប្រកែកនៅបើកមាត់អោយរាងក្រាស់លូកអណ្តាត ប្រលែងលេងជាមួយអណ្តាខ្លួនស្ទើរតែក្លាយជា អណ្តាតមួយទៅហើយ។ ថេយ៉ុងលើកដៃតោងកររាង ក្រាស់ទាំងមាត់កំពុងបឺតជញ្ជក់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យ៉ុនហ្គីដកមាត់ចេញមុននិងរុញរាងតូចទៅលើពូករួចឡើងទ្រាបពីលើ។
"សិស្សច្បង ខ្ញុំខ្លាច"
"កុំខ្លាចអី បងនឹងធ្វើអោយរាត្រីនេះ ជារាត្រីដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន" រាងក្រាស់លើកដៃអង្អែលថ្ពាល់ថេយ៉ុង លួងលោមគេរួចអោនទៅថើបថ្ពាល់ទាំងសងខាង បន្តនិងអូសមកដល់កញ្ចឹមកនឹងខាំវាធ្វើអោយមានស្នាមឡើង។
"អ៊ឹសសិស្សច្បងឈឺ" យ៉ុនហ្គីដកមាត់ចេញមុននិងចាត់ការទៅលើ ខោអាវរាងតូចចេញអស់។
"ឯងស្អាតណាស់ថេយ" កែវភ្នែកគេសម្លងមើលរាងកាយអាក្រាតចំពោះមុខ មុននិងហារមាត់សរសើរឡើង។ រាងកាយក្មេងម្នាក់នេះស្ទើតែដូចស្រីទៅហើយ។ពោះ រាបស្មើ ចង្កេះមួយក្ដាប់ សាច់សររលោងព្រិល នៅមានអាពីរក្បាលពណ៌ផ្កាឈូកនោះទៀត។ មិនចាំយូរយ៉ុនហ្គីក៏អោនទៅ បឺតចុងឈើរីរាងតូចនៅខាំញិចវាតាមចិត្តក្នក់ក្នាញ់។
"អឺស ឈឺកុំខាំខ្លាំងពេក" រាងក្រាស់ដកមាត់ចេញពីចុងដោះរាងតូច រួចថើបបង្អូសចុះក្រោមរហូតដល់ពោះដែលកំពុងផឺតផតព្រោះតែស្រៀវមុននេះនឹងអូសមកដល់ ភាពរឹងមាំរបស់រាងតូច គេក៏ស្រាប់យកដៃទៅសាប់ពីយឺតរហូតដល់លឿនទៅៗ ដែលធ្វើអោយក្មេងមិនធ្លាប់មានបទពិសោធន៍រមួលខ្លួនដូចអន្ទង់ត្រូវភ្លើង។
"អឹស អាស សិស្សច្បង" រាងតូចលេចសំឡេងថ្ងូរឡើង គេមិនដែលទទួលអារម្មណ៍បែបនេះពីមុនមកទេ។
"សិស្សច្បង?" រាងតូចស្ដាប់តែជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នាដោយភាពមិនពេញចិត្តជិត ពេលដែលយ៉ុនហ្គីស្រាបើតែបញ្ឈប់ចលនាដៃ។ ជិតដល់ទីហើយមកបញ្ឈប់ត្រឹមហ្នឹងចង់អោយគេផុតដង្ហើមស្លាប់ហ្ហេស។
"ចាំបញ្ចេញក្នុងមាត់យើង" រាងក្រាស់ងើប ចេញពីចន្លោះជើងរាងតូច ហើយក៏ដាក់ភាពរឹងមាំរាងតូចចូលទៅក្នុងមាត់ធ្វើ ចលនាចុះឡើង។
" អឹស អ្ហាសៗ" រាងតូចខ្ងាំកម្រាលពូកស្ទើរតែរហែកទៅហើយព្រោះតែស្រៀវនៅផ្នែកខាងក្រោមដែលរាងក្រាស់កំពុងវាយលុកឥតឈប់ឈរ។
"អាស អ្ហឹសៗ" ថេយ៉ុងកន្រ្តាក់ខ្លួនបញ្ជេញទឹកកាមចូលក្នុងមាត់រាងក្រាស់។ យ៉ុនហ្គីក៏ក្រោកទៅបឺតមាត់រាងតូច ដើម្បីអោយគេបានភ្លក់រសជាតិទឹកស្នេហ៍លើកដំបូងរបស់ខ្លួន។
"គគ្រិចណាស់"រាងតូចនិយាយទាំងទឹកមុខ ចង់យំតិចចង់ក្អួតតិច
"ហ៊ឹស របស់ខ្លួនឯងសោះខ្ពើមក្មេងនេះ! ដល់ពេលហើយ" ថាហើយក៏ចាប់ផ្ដើមដោះ សម្លៀកបំពាក់ខ្លួនឯងចេញអស់ បណ្ដាលអោយឃើញរាងកាយមាំមួនសាច់ដុំកង់ៗ។
"សិស្សច្បង!" រាងតូចចាប់ផ្តើមមិនស្រួលពេល ឃើញទំហំរបស់រាងក្រាស់ព្រោះវាធំជាងរបស់ខ្លួន ទៅទៀត។
"កុំខ្លាចអីលេងជាមួយវាបន្ទិចទៅ" រាងក្រាស់ ចាប់ដៃរាងតូចអោយសាប់របស់ខ្លួន។
"វាធំណាស់" រាងតូចថាតែមាត់ តែដៃក៏កំពុងតែធ្វើចលនាតាមរាងក្រាស់ប្រាប់។
"អ្ហឹសលឿនជាងនេះបន្ទិចមកថេយ៍"ជូនតាមសំណូមពររួចហើយក៏ដកដៃចេញមុននិងប្រើមាត់ម្តងព្រោះមុននេះរាងក្រាស់ធ្វើបែបនេះមកលើគេដែរ ទើបអាចចេះបានយ៉ាងងាយពីគេប្រើមាត់រូតពីលើ ពីយឺតទៅលឿនៗ។ នាយតូចបឺតជញ្ជក់ចុងក្បាលក* អោយរាងក្រាស់ស្រើបស្រាលឡើងហើយក៏ចេះតែធ្វើតាមបញ្ជារាងក្រាស់រហូតដល់គេបាញ់ទឹកស្នេហ៍ចូលក្នុងមាត់របស់គេ។
"អឹសបានហើយ" រាងក្រាស់ចាប់ទាញដៃរាងតូចចេញមុន និងអោនទៅលិតទឹកកា*ដែលនៅជាប់និងមាត់រាងតូច។ យ៉ុនហ្គីចាប់ផ្ដួលរាងតូចទៅលើពូកមុននិងចាប់ ហែកជើងគេចេញពីគ្នាអោយរាងធំបន្ទិច។
"អាយសិស្សច្បង" ថេយ៉ុងស្រែកចាចពេលដែលគេប្រើម្រាមដៃកណ្ដាលចូលទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយរបស់ខ្លួន។
"រួមរឹតដល់ថ្នាក់នេះផងហេ្ហស?" រាងក្រាស់ថាទាំងដៃកំពុងធ្វើចលនាសូកចេញសូកចូល។
"អ្ហាសៗសិស្សច្បង" ថេយ៉ុងស្រែកកន្រ្តាក់ខ្លួនញ័រដូចកូនសត្វត្រូវទឹកភ្លៀងពេលដែលដល់គោលម្តងទៀត។ យ៉ុនហ្គីយកទឹកកាក់ដែលហៀរចេញមកនោះ យកវាមកលាបលើរន្ធស្នេហ៍ថេយ៉ុងអោយមានសំណើមទើបចាប់ផ្តើមសូកភាពរឹងមាំគេចូលទៅសម្ងំ។
"អឹស អាយសិស្សច្បងឈឺណាស់ ហិកហិក"ថេយ៉ុងស្រែកឡើងពេលដែលរាងក្រាស់សូកចូល ទាំងមិនប្រាប់អីបន្ទិច។ យ៉ុនហ្គីអោនទៅថើប បំបិទមាត់ថេយ៉ុងដើម្បីកុំអោយគេស្រែកថាឈឺបានទៀតមុននិងសូកបញ្ចូលរហូតដល់កប់គល់។
"កុំយំអី" រាងក្រាស់ដកមាត់ចេញលើកដៃជូតទឹកភ្នែក រាងតូចដែលហូរមកជោគថ្ពាលព្រោះភាពឈឺចាប់ ផ្នែកខាងក្រោម! ប្រហែលជាឈឺខ្លាំងណាស់ហើយ ព្រោះតែរន្ធរបស់គេតូចមិនសមនឹងទំហំរបស់នាយ។ រាងក្រាស់ចាប់ផ្តើមចង្គើរចង្កេ តិចៗដើម្បីអោយរាងតូចសុំានិងទំហំរបស់ខ្លួនដោយ ឃើញរាងតូចមិនមាត់ក៏ចាប់ផ្ដើមលឿនៗទៅ ចង្កេះ ប្រាវខ្សាច់ក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាពីយឺតៗរហូតដល់ លឿនទៅៗព្រោះទ្រាំលែងបានទៅហើយៗ។
"អ្ហាសៗ យឺតៗ" រាងតូចលើកជើងមកព័ទ្ធនិងចង្កេះរាងក្រាស់ដៃក៏អោបករាងក្រាស់ជាប់ផ្ទប់មុខនិង កញ្ចឹងរបស់រាងក្រាស់។
"អ្ហឹសៗ អ្ហាសៗ" អ្នកនៅខាងលើគិតតែពី សម្រុក រីឯអ្នកនៅខាងក្រោមដេកថ្ងូរសោយសុខ លែងមានអារម្មណ៍ថា ឈឺចាប់ទៀត។
"អ្ហាស!" រាងក្រាស់ដកភាពរឹងមាំចេញពេលដែលដល់គោលដល់ដំណើរគ្នារួចទាញរាងតូចបែរក្រោយ លើកត្រគាកគេអោតខ្ពស់ទយគូទមករកភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួន ចាប់កាន់កូនប្រុសសូកវាបញ្ចូលដល់កប់គល់ម្ដងទៀត ទើបចាប់ផ្តើមសម្រុកពី ខាងក្រោយឥតឈប់។ រាងកាយតូចក៏ចាប់ដើររង្គើរទៅមុខទៅក្រោយតាមកម្លាំងអ្នកពីក្រោយ។
" ហត់ណាស់" ថេយ៉ុងទម្លាក់ខ្លួនគេងលើពូកទាំងហូរញើសកក្លាក់។ យ៉ុនហ្គីលើកជើងគេដាក់លើស្មាមុននិងអោនលាន អណ្តាតទៅលិតផ្លូវភាពទន់ជ្រាយរបស់រាងតូច ធ្វើអោយរាងតូចអត់ស្រៀវមិនបានស្រែកថ្ងូរឡើងមកម្តងទៀត។
"អ្ហាសៗសិស្សច្បង ត្រង់ហ្នឹងរសើបណាស់" រាងតូចពើងទ្រូងឡើងលើព្រោះស្រៀវស្រើបដែលរាងក្រាស់ផ្តល់អោយ។
"អឹម!" យ៉ុនហ្គីអោនទៅថើបជញ្ជក់មាត់គេដួសដងយកជាតិផ្អែមល្ហែមចេញពីមាត់រាងតូចអស់ចិត្ត ទើបទម្លាក់ខ្លួនគេងអោបគ្នាទាំងដែលរាងកាយ អាក្រាត៊
"កុំបោះបង់ខ្ញុំចោលណា" ថេយ៉ុងថើបថ្ពាល់យ៉ុនហ្គីរួចសុលក្បាលចូលទៅរកទ្រូងដ៏កក់ក្ដៅមួយនេះ។
"សឺតៗកុំបារម្ភអី" រាងក្រាស់អោនថើ បថ្ញាស់រាងតូច រួចលើកដៃអោបចង្កេះគេ ហើយក៏លង់លក់ទាំងពីរនាក់។
