Rain over me

1.2

Vier hoeven veroorzaakte een hol kloppend geluid op de harde, droge grond. Grote wolken met zand en stof liet het duo achter zich. Een groot bruin zwart paard galoppeerden met een hoog tempo over de eindeloze Sahara. Twee zakken aan de zijkanten van zijn lichaam deinde mee met zijn bewegingen. Amira Gonzales zat met een zwakke glimlach op haar paard. De wind suisde door haar lange bruine haren. Haar lichaam deinde mee in het ritme van dat van haar paard. De teugels had ze in één hand genomen de andere hand slapjes langs haar lichaam. Ze droeg een zandkleurige broek die alleen strak zat rond haar heupen. Daarboven droeg ze een wit hemdje met verticale ingenaaide strepen daar op. Een vochtige streep stond in haar hemd langs haar ruggengraat. Ook hing er een zwarte badana om haar nek. Deze kon ze dan optrekken als er zand om haar hoofd vloog. Met de hand die ze nog vrij had veegde ze wat lokken haar uit haar gezicht. Al sinds ze geboren is woont ze op de eindeloze, hete vlakte die ze als haar huis beschouwd. Haar 27 koppige familie trok met een kudde kamelen over de Sahara. Van oase tot oase. Aan spullen hechtte Amira dan ook weinig waarde. Meer dan de twee zijtassen aan haar paard Spirit had ze dan ook niet nodig. Vaak reed Amira weken lang, kilometers voor haar familie. Zo kon zij ze waarschuwen als er gevaarlijke situaties waren. En stiekem genoot ze er enorm van als ze samen met haar paard raasde over de woestijn. "Hoooo". Het paard kwam tot stilstand. Amira keek met iets wat samengeknepen ogen over uit over het land. Ook dit stuk woestijn stond opeens vol met boormachines aan grote wagens, vrachtwagens en andere misselijk makende milieuvervuilers. Amira keek even woest naar de olietapperij. Het kon toch niet waar zijn. In een rotgang zag ze de prachtige, mysterieuze Sahara veranderen in één groot bloedbad van olie. Dertien stukken ter groten van honderden voetbalvelden had ze drastisch zien veranderen. Het was alsof iemand haar huis kapot aan het maken was. Ze drukte haar kuiten weer aan haar trouwe viervoeter, klikte met haar tong en zwiepte twee keer met haar teugels. De bouwplaats lag er verlaten bij. Er was geen mens te bekennen. Het was ook nog vroeg. Ze stopte Spirit bij één van de vrachtwagens. Behendig sprong ze van haar paard. Uit één van de zijtassen trok ze een grote fakkel. Uit de andere een aansteker. Ze hield allebei de voorwerpen in één hand. Twee stappen zetten ze naar het hoofd van Spirit. "Wacht maar even hier vriend" zei ze terwijl ze met een hand over zijn neus aaide en hem een glimlach schonk. Daarna draaide ze zich om en liep richting de enorme put. De put was misschien wel 3 meter breed. En de diepte kon Amira niet eens schatten. Ze trok de zwarte bandana over haar mond en keek vastberaden om zich heen. Ze hield de fakkel bij de aansteker die ze behendig liet vlammen. De fakkel vatte al gauw vlam. Amira keek nog even in de put met een grijns op haar gezicht. Terwijl ze de fakkel in het gapende diepe gat gooide rende ze zo hard als ze kon terug naar Spirit. Met een soort bokkensprong belandde ze weer boven op haar paard. Ze klapte met haar benen tegen het dier zwiepte met haar teugels. "Go go go" schreeuwde ze opgewonden naar het paard. Het paard maakte zich meteen met een rotgang uit de voeten. Een grote knal rolde over de kale vlakte. Amira keek achter zich en zag een enorme steekvlam in de put. Met één hand trok ze de bandana van haar mond. Een zeer tevreden glimlach kwam er onder vandaan. De enorme steekvlam veranderde in een soort van enorm kampvuur wat zich niet zomaar liep blussen. Amira keek weer voor zich en reed snel door.