Abbys. |

1. Bölüm

Düzenlenmiştir.

'Abbys' yenilikleriyle yeniden karşınızda!
İyi okumalar dilerim!

-

7 yaşındayken alı koymuşlardı beni normal hayattan. Daha 7 yaşında iken Abyss sayesinde dövüş sanatları ile ilgili tüm dalları öğrenmiştim. Öğrenmekle kalmamış, eğitilmiştim. Küçükken annem bana hiç diğer kız çocuklarının yaptığı şeyleri yaptırmamıştı.

Mesela, asla ama asla sıkı şeyler giydirmemişti, insana özgüveninin rahatlık sayesinde oluştuğunu söyleyip dururdu. Bale' ye gitmemiştim. Biri gelip de bana nakış öğretmemişti, bunlar her kız çocuğunun yaptığı şeylerdi. Tabii, benim dışımda.

Ben Gece, Gece Kandemir. Yalnızlığıyla yaşamış küçük bir kız.

7 yaşım asla unutamayacağım bir yaş idi, bunun sebebi ise biyolojik ailemden kurtulmuştum. Ve şu an ki ailem bana ilk defa yuvadaymışım gibi hissettirmişlerdi. Tabii, 12. doğum günümde yapılan kazaya kadar öyleydi..

Haberi aldığımız günü hatırlıyorum da abimi öyle görmemiştim. O gün çok ağlamıştı, kendini çok yıpratmıştı ama gene de bana göstermemeye çalışmıştı. Sanki, ben geceleri yatağında ağladığını bilmiyordum onun.

O günden sonra abimde büyük bir değişiklik vardı, herkese karşı soğuk, mesafeli davranan abim bana da bir süre böyle davranmıştı. Ama bir süre sonra vazgeçmişti, kalamamıştı benden uzakta.

Korkuyordu belki de, annem ve babamı kaybettiği gibi kaybetmekten korkuyordu. Ama kendisi de beni bırakmıştı, ve ben şimdi asıl olmam gereken yerdeydim. Abyss'in okul yurdundaydım.

Derin bir nefes aldım ve valizimi de peşimden sürükleyerek eskiden benimle yakından ilgilenen ve buranın müdürü olan Ada ablanın  yanına gittim.

Kapıyı çaldığım sırada içeriden 'gel' komutuyla kapıyı açtım. Ada abla, her zaman olduğu gibi gene dosyalarla ilgileniyordu. Eskiden de böyleydi, her zaman çalışırdı.

Sahte bir öksürükle dikkatini çekmeyi istemiştim ki, çekmiştim de zaten. "Ah, özür dilerim. Sizi göremed-'' Ona gülümsediğim sırada gözleri açılmıştı, gülme istediğimi bastırıp ona baktım.

"Sedef!" "Merhaba." diye mırıldandım saçımla oynarken. Utanmış mıydım? Sanmıyorum, ama insan onca zaman sonra ayrıldığı yere gelince istemsizce içinde garip bir his oluyordu. Normaldi bence bu.

"Düşündüğüm sebepten mi buradasın?" diye sorduğunda tek kaşı havaya kalkmıştı. Evet gençler müjdeli haber! Ada ablamız tek kaşını havaya kaldırabiliyordu, sürpriz.

Kafamı salladım onaylarcasına. Oda bir şey demeden bir kaç evrak çıkardı ve imzalamam için önüme bıraktı, imzaladıktan sonra bana gururlu bir ifadeyle baktı ve ellerini iki yana açtı. Dudaklarını aralayıp konuşmaya başladığında gülümsedim.

"Abyss, dövüş okuluna hoş geldin tatlım!"

🎗️

Elimde ki oda kartıma baktım ve derin bir iç çektim. Elimde ki şeyi tereddütlü bir şekilde kapının otomatik kısmına tuttum ve kapı anınca şak diye açıldı. Bismillahirrahmanirrahim.

İçeriye kısa bir bakış attım ve odadan içeriye girdim. Oda bas baya iki kişilik bir oda olduğunu bağırıyordu dekoresiyle. Aklıma Ada Hanımın söylediği şeyler gelince etrafa baktım. Eğer yanılmıyorsam, oda arkadaşım olması lazımdı ve şu an hiç bir çırağın dersi yoktu.