17 yaşına merdiven dayamış, bastığı her adımda arkasına bakarak ilerleyen bir kızım. Yaşadığım her anın bana kattığı yeni bir ben var. Dik omuzlarım ve duvarlarım beni diğer herkesten güçlü kılıyor. Güçlü olduğum kadar korkağım da. Ama korktuğum şey...
Günün hangi saatinde bizimleysen; Günaydın, iyi günler, iyi akşamlar ve iyi geceler! Hayallerime hala dahil olduğun için teşekkür ederim :) Kapıyı çarpıp gitmemen için elimden geleni yapıyorum. Sende eğer bizimle olmaktan keyif alıyorsan bölümü beğenir misin? Şimdiden teşekkürler! Sahne senin!
DELİLERDE GÜLER, 18 Eylül 2018
Zaman geçiyor önümüzden. Ne kadar seslenirsek seslenelim ardına bakmadan geçip gidiyor. Geceler gündüzleri, gündüzler geceleri kovalayıp dururken bizde hayatı kovalıyoruz. Yoruluyoruz. Düşüyoruz. Kalkıyoruz. Yine yoruluyoruz. Daha hızlı koşmak için daha fazla çabalıyoruz. Kimse bilmiyor ama hayat kovaladığımız için kaçıyor.
Yatağımdayım. Kirpik diplerim ağlamaktan yanıyor. Yüzümün şiştiğini hissedebiliyorum. Başımdaki ağırlığı tarif bile edemiyorum. Bedenim eylülün güneşli sabahına rağmen buz kesmiş. Çok azıcık ama çok azıcık kıpırdadığımda belime sarılı kolu farkediyorum. Arkama dönüp kim olduğuna bakacak gücüm yok. Burnumdan derin bir nefes almaya çalışıyorum. Alamıyorum. Burnum tıkalı. Ağzımdan derin bir nefes aldığımda arkamda kıpırtı hissettim. Uyandığını belirten seslerin ardından "İyi misin bebeğim?" diye sordu. Sesin anneme ait olması rahatlamama sebep oldu. Başımı olumlu anlamda sallayarak yalan söyledim.
"Dün ne oldu?"
Dün ne oldu? Dün yaşadığımı hissettim. Arkadaş edinmeye ne kadar aç olduğumu fark ettim. Önüme konan tabağa nasıl saldırdığımı ve üzerime nasıl döktüğümü gördüm.
"Bizi çok korkuttun." dediğinde mahçup olmaktan başka bir şey yapmadım. Başıma minik bir öpücük kondurup yanımdan kalktı. Bugün okula gitmeme gerek olmadığını söyleyip odamdan çıktı. Dünden kalan birkaç sahne zihnimde dolanmaya başladı. Sessiz ağlayışlarıma annemin korku dolu sesi karışıyordu. Birkaç dakika sonra babamın sesini de duymuştum. Kapıyı nasıl açtıklarını bilmiyorum ama içeri girmişlerdi. Annem bana sarılırken yine ağlıyordum. Babam beni yatağıma taşırken yine ağlıyordum. Birkaç saat sonra Feride geldiğinde ağlamayı çoktan bırakmıştım. Akacak tek bir damla gözyaşım kalmamış gibi hissediyordum. Bana bir şeyler sorduğunu duymuştum ama algılayıp cevaplayamamıştım. Tek algıladığım şey sakinleştirici iğnenin tenime bıraktığı ufak çaplı acıydı.
Alarmın sesi tüm dikkatimi telefonuma vermemi sağladı. Bedenimdeki halsizliği yok sayarak yattığım yerden doğruldum. Kendimle baş başa kalmak istemiyordum. Bu yüzden okula gidecektim. Ayaklarımın beni banyoya getirmesine izin verdim. Aynadaki görüntüm dehşet vericiydi. Gözlerim kıpkırmızıydı. Kirpiklerimi her kırpışımda canım acıyordu. Ilık bir duştan sonra artık kendimi daha iyi hissetmeye başlamıştım. Diş fırçalama ve üniforma giyme gibi eylemleri hallettim. Annemin gitmemem konusundaki ısrarlarını görmezden gelip kapının önüne indim. Hava çok güzeldi. Gökyüzü yağmurlu bir güne filtrelenmişti sanki. Kulaklığımı çıkardım. Bir şarkı açtım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
