~VAHŞETİN AŞKI~

~BÖLÜM-5~

Arkamı dönünce gülümsemesiyle karşılaştım. Başımı önüne eğdim daha sonra oda kulağıma yaklaştı "Dönelim mi artık?" dedi. Kafamı salladım ve beni kucağına almasına izin verdim.

Eve gelince beni kucağından indirdi. Arkamı dönüp yatağa oturdum oda gelip yanıma uzandı.  Uzanmasıyla geriye doğru çekildim ve dizimi kendime çektim.  Kafasını çevirip bana baktı "Birkaç gün sonra gidecez buradan seni evime götüreceğim " . Söylediği şeye şaşırmıştım biz zaten onun evinde değil miydik?
"Burası zaten senin evin değil mi?" dedim şaşkınlıkla.  Gülümseyerek bana baktı "Hayır benim asıl evim burası değil ". Ama ben hiç bir yere gitmek istemiyordum kendi evimi babamı büyük babamı arkadaşlarımı  özlemiştim. "Beni hiç bırakmayacak mısın " dedim fısıltı şeklinde çıkan sesimle. Kafasını salladı "Düşünmüyorum ama zaman ne gösterir bilmiyorum " dedi.
"Ama neden beni bırakmıyorsun.  Beni de öldürseydin. Ailemi özledim ben bir hayatım var benim" dedim ağlamaklı bir ses tonuyla.

Oturur pozisyona geçti ve bana yaklaştı
" Ailen bundan sonra benim Arya . Buna ne kadar erken alışırsan o kadar az canın yanar".
Gözyaşlarım akmaya başlamıştı "Sen asla benim ailem olmayacaksın. Senden her zaman nefret edicem " dedim sesimi yükselterek.  Usulca yanıma yaklaştı ve gözyaşlarımı sildi ve sakin bir şekilde konuştu "Asla asla dememelisin Arya hayat çok farklı sana asla dediğin her şeyi yaptırır ".

Yüzümü hırsla çektim ellerinden ve ona arkamı dönüp yatağa uzandım.  Yüzünü dahi görmek istemiyordum artık.  Neden buradaydım, suçum neydi , babamın  bu olanlarla ilgisi neydi bilmiyordum .
Yatak biraz sallanınca kalktığını anladım.  Arkamı döndüm banyoya gitmişti galiba çünkü az sonra su sesi geldi.

Ayağa kalkıp evin kapısına geldim ve manzarayı izledim . Nerede olduğumuzu anlamaya çalışıyordum fakat çok zordu . Her yerde sadece ağaç vardı ne kadar ileriye de baksam yerleşim yeri yoktu .
Biraz daha baktıktan sonra arkamı döndüm.  Banyodan çıkınca göz göze geldik ben başımı eğip yatağa doğru ilerledim.

Hava iyice kararmıştı ve evde elektrik olmadığı için ay ışığıyla aydınlanıyordu.  Gözümü kapatıp uyumayı denedim.
Gözlerim kapanınca sadece bir fısıltı duydum "Canın yanınca benimde bu kadar canımın yanacağını bilseydim seni hiç bulmazdım peri kızı " dedi.

Sabah gözlerimi açtığımda güneş daha yeni doğuyordu.  Odaya baktım kimse yoktu ayağa kalktım odalara bakmak için sandık olan odanın yanından geçince içim ürperdi.
Hiçbir yerde yoktu bu belki de benim için bir şanstı.  Kapıya yaklaşıp aşağı baktım ağacın dallarına tutunarak inebilirdim ama en ufak bir dikkatsizlikte ölürdüm. Ama burada onunla kalmaktansa denemeye değerdi.

Yavaş yavaş dallara tutunarak aşağı inmeye başladım.  Bir dala adım atarken ayağımın altındaki dal kırıldı.  Tiz bir çığlık çıktı ağzımdan hemen elimle ağzımı kapattım.
Etrafa baktım ve kimse olmadığına kanaat getirince aşağı inmeye devam ettim. Nihayet yere basınca derin bir oh çektim.  Kafamı kaldırıp indiğim yüksekliğe baktım.  Nasıl inebildim ben diye kendime küçük bir iltifattan sonra yürümeye başladım.

Nereye gittiğimi bilmeden koşmaya başladım. Deli gibi koşarken geldiğim yere şaşırdım o kadar koşmama rağmen yine aynı yere gelmiştim. Sağa sola baktım bu sefer diğer tarafa koştum ama az önce  bu yoldan geçtiğimi anımsadım ama yinede devam ettim.  Tekrardan başladığım yere geldiğimi gördüm.  Nefes nefese tekrar koşarken yorulup yere dizlerimin üstüne çöktüm ve sesli ağlamaya başladım.

"Daha ne kadar devam edeceksin Arya.  Her koşusunda yine bana geleceksin " dedi sırtını dayadığı ağaçtan ayrılıp bana doğru gelirken .
"Burası nasıl bir yer böyle sen beni nereye getirdin " dedim .
Gelip yanıma oda diz çöktü "Ah Arya daha ne kadar söyleyeceğim sana . Hazır değilsin her şeyi öğreneceksin ama zamanı değil " dedi.
Arkama bakıp birine baş hareketi yaptı arkama bakınca ağacın üstünden atlayıp geriye yürüyen iki siyah pelerinli insanlar gördüm.
Elimi tutup kaldırdı " Bana bak Arya canını yakmak gerçekten istemiyorum ama beni zorlama . Bu zamana kadar kimseye bu kadar sabretmedim o yüzden sınama artık beni ".
Elimden çekerek eve doğru yürümeye başladık"Onlar kimdi ?" dedim.
Gülümsedi "Büyücüler . Senin canın sıkılmıştı can sıkıntını almak istedim onlarda emrimi yerine getirdiler " dedi.