Ontvoerd

Hoe het begon

Ik loop gewoon weer mijn normale routine langs, opstaan, ontbijten, naar school gaan, de lessen half volgen en daarna weer naar huis. Maar deze middag was er iets anders. Toen ik naar huis liep had ik het idee dat er iemand naar me keek, en dat ik gevolgd werd. Het is vast niets dacht ik.

De volgende dag toen ik naar huis liep, precies hetzelfde. Weer dat rare gevoel. Ik negeerde het eerst, maar ging toch maar iets uitproberen.

Ik begon harder te lopen, ik hoorde opeens voetstappen, ik ging rennen, de voetstappen ook.

'Bijna thuis, bijna thuis' dacht ik en net daarna struikelde ik.

Ik wist niet wat ik moest doen toen ik een gedaante over me heen zag buigen. Ik begon te schreeuwen toen ik opeens een doek tegen mijn mond aangedrukt kreeg, ik wist wat het was en hield mijn adem in. Volhouden, volhouden moest ik! Ik hoorde de gedaante iets zeggen "ademen kreng zo duurt het alleen maar langer" ik kon niet meer elke cel in mijn lichaam smeekte om zuurstof. De greep van de gedaante werd sterker en pijnlijker. Na ruim anderhalve minuut mijn adem ingehouden te hebben gaf ik toe, ik kon niet anders. ik probeerde heel snel een kort adempje naar binnen te laten maar dat had geen zin, de chlorofoom prikte in mijn neus en longen, mijn lichaam begon zwaar te worden. Het laatste wat ik dacht was hoe niemand dit heeft kunnen zien op straat toen werd alles zwart.

Auteur:

Ik hoop dat jullie het wat vinden tot nu toe.