Ontvoerd

Dag 2

Ik kan het nog steeds niet geloven van wat hij met me gedaan heeft. Die verkrachting was al erg genoeg en daarna omdat hij het niet fijn genoeg vond heeft hij mijn kleine teen eraf gehaald. Zoveel pijn heb ik nog nooit gehad, ik heb gehuild en geschreeuwd voor hulp, maar het had geen zin. Het rare was wel dat hij het verbond nadat hij klaar was. Hij liep daarna gewoon weer weg en liet me alleen, hoelang weet ik niet. Opeens slaat de deur open, ik schrik er van zo hard slaat hij tegen de muur. James komt de kamer in, zo te zien niet blij. Hij loopt op me af en ik wend mijn hoofd af, zo ver mogelijk weg van hem. Hij fluisterd wat "hallo mijn schoonheid heb je me gemist?" Ik rook een sterke drank lucht. "Ik vroeg je wat!" "Als kiespijn" zeg ik, bang om een klap te krijgen. Maar er gebeurt niets, helemaal niets. Hij gaat rechtop staan en kijkt me aan, ik voel het maar ik kijk nog steeds naar beneden. "Kijk me is aan beauty" ik negeer hem "NU!" ik tilde heel langzaam mijn hoofd op en keek recht in zijn kwade maar ook rustige ogen. "Niet slaan alsjeblieft!" "Rustig maar Anne er gebeurd niets" ik geloof hem niet, iets in die blik van hem verteld me dat hij wat van plan is, alweer. Hij maakte me weer los en hij zei dat ik mee moest lopen. Ik deed maar wat hij zei ik had geen keus. James deed een deur open en ik verwachtte het ergste maar in deze kamer was niets, behalve een tafel en een stoel. "Ga zitten" zei hij. Ik gehoorzaamde en ging maar zitten. "Ik ben zo terug" toen liet hij me alleen ik hoorde hoe hij de deur op slot deed. Ik wachtte, ik weet niet hoelang maar het leek een eeuwigheid. Plotseling hoorde ik de deur open gaan ik keek op, ik zag hoe er een bord met wat eten naar binnen werd geschoven en een flesje water. Water, wat was ik blij! Ik dronk het hele flesje in één keer leeg. Ik had het net op toen opeens alles begon te draaien ik greep naar de tafel en probeerde mijn hoofd tot rust te brengen maar dat lukte niet. Ik voelde me moe worden en hoe mijn benen slap werden, alles werd vervaagd en ik viel. Ik kon niets meer bewegen alles werd zwaar en mijn oogleden ook. Ze zakten langzaam dicht toen ik de deur open hoorden gaan en james hoorde lachen.