Dışarıda, insanlar ölmesin diye uğraşan ambulansların siren sesleri, seçim arabalarının saçma şarkıları, minibüsün yavaş yavaş ilerlemesinden fenalık geçiren sabırsız şoförlerin arabalarından yayılan korna sesleri, bir camdan diğer cama dahi dedikodu yapabilen canım ev hanımlarının bağırış sesleri, bahçede tepişen çocukların çığlıkları ve daha nicesi var. Bu seslerden, bu gürültü kirliliğinden biraz olsun uzaklaşabilmek için -özellikle seçim arabalarının bestelerini ve sloganlarını duymamak için- kitaba gömülüyorum. Birkaç saati kitaba gömülmüş bir şekilde geçiriyorum. Sadece bir kaç saat. Daha sonra gökten fırlatılmışçasına düşüveriyorum bu curcunanın orta yerine. Elif Şafak haklı. Yalnız İstanbul üretebilir bu sesleri.
Yine bir bıkkınlık, geçmek bilmeyen bir mide bulantısı... Kaçıp gitmek isteği...
