kısa hikaye.
Çöpçatan'dan tanıdığımız Zelal ve Utku'nun hikayesidir.
*
utkudemirhn hikayene yanıt verdi:
bunları buraya bırakayım da közlensin 🍆 🌶 🍅
Z: host
irz dusmani
U: ne var kızım karnım acıktı
"Abi ben anlamıyorum ki niye yulaf satılmıyor burda." Dedim söylene söylene kantinci abinin uzattığı plastik bardağı alırken.
"Kızım ne arasın yulaf burda?" Diye sorup ilahi dermiş gibi kafasını iki yana salladığında oflayıp para üstünü aldım.
"Yulaf at yemeği değil mi?"
Hızla arkamı döndüğümde kahvemden birkaç damla yere dökülmüştü. Ters ters karşımdaki öküze baktım. "At gibi karıyım." Dedim umursamazca.
Güldü.
Gözleri bir süre üstümde oyalandığında suratında gevşekçe bir gülüş oluştu. "Öylesin."
Bu Utku'ya da nefes alsın yeter.
"Eyvallah." Dedim yanında geçip giderken.
"Bu arada Utku ben!"
Göz devirdim.
Yaklaşık bir yıldır platonik olduğum Utku.
*
Bahçedeki çardaklarda otururken bitmiş kahvemi köşeye bırakıp telefonumu aldım. Utku'nun hesabına girip baktığımda attığım isteğin hala duruyor olduğunu gördüm. Kızlardan farkedemediyse paşam.
Ben söylene söylene bakışlarımı bahçede gezdirirken bahçeye inen dörtlü ayı sürüsünü görmemle yutkundum.
Utku elini Barlas'ın omzuna atmış gülerek bir şeyler söylerken Uraz Utku'ya çelme takmaya çalışıyordu. Cengizhan ise muhtemelen kızlara kur yapıyordu çünkü sürekli göz kırptığını görüyordum.
Okulun zengin züppeleri bunlardı.
Utku Uraz'ın ensesine vurup gülerek bizim olduğumuz tarafa döndüğünde aniden gerildim. Gözlerimi kırpıştırarak ona baktığımda göz göze geldik. Göz kırpıp gülümsediğinde orta parmağımı kaldırdım.
Şero.
_______
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
