Hubert:
Dobrze
Klara:
A teraz chodźmy pod klasę
Hubert:
Ruszajmy
...
.....
.......
Pov Hubert
Mija już biologia a ja postanowiłem że pójdę z nim pogadać, widzę że siedzi zmarnowany jak by nie spał całej nocy a do tego od rana jest zamyślony.
Zadzwonił dzwonek widzę że Karol szybkim tempem idzie do łazienki postanowiłem pójść za nim..
To co zobaczłem zamarłem...
Hubert:
Karol.. co ty zrobiłeś?!
Karol:
Hubi ja cię przepraszam..
Hubert:
Obiecałeś..
Karol:
Wiem, ale ja sobie nie umiem bez ciebie rady dać.. to ty trzymałeś mnie przy życiu a to.. to że cię uderzyłem to nie byłem ja to Ernest podał mi leki nie byłem sobą..
Hubert:
Karol..
*Blondyn podbiegł do Szatyna i go przytulił jak najmocniej*
Hubert:
Karol.. ja nie wiedziałem..
Karol:
Przepraszam to moja wina... Mogłem tobie uwierzyć..
Hubert:
Karol? Ty płaczesz?!
Hubert:
Karii nie płacz proszę cię.. Wybaczam ci
Karol:
Strsznie się cieszę że znów mam cię obok
Hubert:
Ja też, chodź mam bandaże w plecaku owinę tobie ręce
Karol:
Dobrze
*Blondyn zaczął owijać pokaleczone rany szatyna*
Karol:
Dziękuję że mi wybaczyłeś
Hubert:
Karol..
Karol:
Co się stało Hubiś?
Hubert-
Bo ja-..
*Hubert nie zdążył dokończyć bo wbili chłopcy z ferajny czyli Marcin Kuba i Piotrek*
Marcin:
Siema
Kuba:
Co robicie?
Karol:
Rozmawiamy
Kuba:
Wy zawsze tylko rozmawiacie kiedy będziecie razem w końcu?
Karol:
Ty to serio za dużo się naczytałeś
Marcin:
Świta racja
Karol:
Hubi?
Hubert:
Tak?
Karol:
Chciałeś coś powiedzieć mi?
Hubert:
A nic ważnego heh w sumie nie pamiętam
Karol:
Napewno?
