GİZEMLİ KÖŞKÜN ÖLÜ SAKİNLERİ (DEVAM EDİYOR)

BÖLÜM 3 : GENÇ KORSAN SEMERCİ

Semerci klasik bir korsan ; kırmızı bandanasıyla oldukça karizmatik görünür bana babası ihtiyar Semerci oldukça kötü bir korsanmış karısına ve çocuklarına kötü davranırmış ama Genç Semerci onun gibi değil iyi bir adam aramızda köşk'ten çıkabilen tek kişi o sıklıkla uğramaz eve beni küçük kız kardeşine benzettiğini söyler hep Umut Bey için üzülür kedi Nil'den nefret eder uzun saçlarını arkadan toplar korsan dediğimde siz tek gözü kapalı hayal etmiştiniz değil mi ? Semerci gözünü bir hayaletken kaybetti oldukça yakışıklıdır ve kara kara bakan kocaman gözleri vardı okumayı çok sevmez ama kendi çapında zeki biri zaten göze çarpan zekası değil cesaretidir annem öleli 5 yıl olmuştu ve köşk henüz boştu inanılmaz sıkılıyordum babamın çalışma odasında masasınınüzerinde duran Mobilya Yapımının İncelikleri kitabının açık unutulan 402. ve 403. sayfasını yaklaşık bir milyonuncu kez okumuştum ki arada emlakçı vasıtasıyla köşkü havalandırmaya gelen bakıcı cam açtığında içeri giren rüzgarla sayfa değişiyordu 200. sayfadan buralara ancak 5 yılda gelebilmiştim Ahşap Mobilya Yapımının Püf Noktaları başlığında ise neredeyse bir aydır bekliyordum Semerci ortaya çıktığında kitabın 404. sayfasını çevirebilmek için var gücümle üflüyordum başım dönmeye başladığında genç ve gür bir erkek sesi duydum
- Senin nefesin bu dünyadaki hiçbir nesneyi hareket ettiremez yani henüz öğrenmediysen!
Korkudan neredeyse oracıkta bayılacaktım sonra etrafıma baktım çoooook uzun zamandır annemin arada bir çıkardığı iniltiden başka hiçbir şey duyamamıştım ve ölümünden sonra ona bile hasret kalmıştım önce kafayı yedim sonunda dedim etrafıma baktım hiçbir şey göremiyordum odanın içini talan ettim kanepenin altına bile görebildiğimce baktım kapının arkasını kontrol ettim yok... yok... hiçbir şey yoktu tam arkama baka baka kapıdan dışarı çıkıyordum ki aynı ses
- Beni görebilmek için gözünü açmalısın.dedi
- Sen kimsin , diye cevapladım onu .Seni neden göremiyorum ? Benim gözüm zaten açık . Sen beni nasıl görebiliyorsun .
- Bunu sana öğretebilirim korkma ben de senin gibi yim şimdi gözlerini kapat derin bir nefes al ve öldüğün ve canının yandığı bir anı kötü bir anı olmalı ki gerçek olanı sana anımsatsın
Korkuyordum ve inanamıyordum ama bir tarftan da sanki sakinleşmiştim bu mükemmel bir şeydi demek benim gibilerde vardı gözlerimi kapattım nedense aklıma kendimin değil de annemin ölümü geldi bu daha çok canımı yakmış olmalı sonuçta sevdiklerini kaybetmek seni kendinden daha fazla incitebilirdi artık on sekiz yaşındaydım ve düşünebilecek çok fazla vaktim olmuştu annemin son anları sanki beni görebiliyormuş gibi yüzüme bakıp gülümsemesi "Melek, işte geliyorum". demesi sanki yeniden, yeniden ve yeniden yaşıyormuşum gibi görünmeyen vücudumdan sarsılmalar yaratıyordu yaşaran gözlerimi yeniden açtığımda rahatsız edici bir ışık beynimden içeri hücum etti ne renkler aynıydı ne de gördüklerim bütün eşyalar ve ışık daha renkliydi bütün renklerin en yumuşak halini düşünün ya da etrafınızı daha,daha ve daha net görebildiğinizi buna alışmam çok uzun sürdü.
- İşte perdeni kaldırdık. dedi karizmatik ses
- Ama seni hala göremiyorum. Diye yanıtladım.
- Etrafına bak. Dedi Semerci'nin sesi.
Arkamı döndüm gözlerimi her yerde gezdirdim perde,tablolarda,duvarlarda derken duvarda belli belirsiz bir insan şekli fark ettim gözlerimi oraya odakladım renkler insan karmakarışıktı ve Semerci'nin içinden geçiyormuş gibiydi
Genç korsan yavaş yavaş belirmeye başladı gülümsüyordu
- İşte buradayım. dedi
- Bu nasıl oldu diye sordum. Yani beş yıldır köşkteyim hayalet olarak ya da her neysem seni ilk olarak görüyorum. Bu nasıl olur?
- Ne olduğumuzu biz de bilmiyoruz ama biz de hayalet diyoruz köşk'ün kuralları var bu da onlardan birisi izin vermediği sürece birbirimizi göremeyiz.
- Biz derken? Yani başkaları da mı var?
- Tabi ki zamanla onları da göreceksin yani köşk izin verdikçe bizim aramıza katıldığın için memnunum.
Böylece Semerci'yle tanıştım ve zaman içinde diğerleriyle de tanışacağım Semercinin benim hayatımdaki yeri farklıdır söylediğim gibi beni mutlu eden ve bana bu yeni dünyada yaşamayı öğreten kişidir zamanla köşk'ün içinde istesiğim yerde nasıl belirebileceğimi eşyaları nasıl hareket ettirebileceğimi ve daha nicelerini bana Semerci öğretti hem hiç var olmayan ağabeyim hem öğretmenim hem de arkadaşım oldu
Semerci iki yıldan uzun süre yanımda kaldı zaman zaman köşk'ten ayrılıyor ve uzun süre sonra yeniden ortaya çıkıyordu gelsiğinde hep üzgün, sinirli ve yorgun oluyordu nerede olduğunu bir kaç kez sormuştum ama bunun cevabı ya da izahı yok demişti sonrada sorma cesareti bulamadım bense bu zaman zarfında hayaletliğin püf noktalarını iyice öğrenmiştim istediğim kitabı raftan çekiyor, istesiğim sayfayı açabiliyordum bu hayata alışıyordum Semerci'yle sohbetlerimizdeyse köşk hakkında sorular soruyor ve kısmen yanıtlar alıyordum.