Mathel Silvestre(GXG - ON-GOING)

FOUR

Chantal's POV


Lumipas ang ilang araw na hindi man lang kami nagkakausap nang matagal ni Mathel. Hindi ko alam kung mahirap ba makipag usap sa akin o sadyang ayaw lang niya ako kausapin.

Sa loob din ng ilang araw na iyon ay medyo napag-aralan ko na ang ugali niya at ang mga pagkaing gusto niya. Pinaka madalas niyang kainin ay gulay. Kapag naman tatanungin niya ako at sinigang ang sagot ko, wala naman itong angal. Siya lagi ang nagluluto ng pagkain namin.

May ambag naman ako dahil ako ang naghuhugas ng mga plato. Ako rin madalas ang mag walis ng mga kalat ko.

Hehe, hindi naman kasi siya makalat sa bahay.

Narito ako ngayon sa garden ng bahay. Pinapanood ang mga bituin kung paano silang kumislap sa 'king mga mata. Pati na rin ang buwan na paborito ko sa lahat. Kung paano itong takpan ng ulap at kung gaano ito kaliwanag ngayon.

Napaka ganda..

Hindi na nga siguro ako magsasawang pagmasdan siya. Isang sulyap lang dito ay gumagaan agad ang pakiramdam ko na para bang may mahikang nakabalot dito.

Weird, I know. But what can I do? iyon ang napaparamdam nito sa akin. I feel like the moon's my other half. Lalong sumasama ang timpla ko sa tuwing hindi ko 'to nakikita.

I felt a pair of eyes from inside the house so I looked at the glass door. I saw her leaning right on the side of the door while looking at me coldly.

"Lamig na nga ngayong gabi dumagdag pa 'to." I whispered underneath my breath.

I was taken back to my senses when I saw her turn her back at me. Nagtataka ko itong sinundan ng tingin. Tahimik lang itong tumungo sa kwarto niya.

weird.

Sinulyapan kong muli ang nagniningning na mga bituin at ang pinakamamahal kong buwan.

Nangingiti man ay hindi ko napigilan ang pamumuo ng luha sa aking mga mata. I miss her..

"Ang daya mo naman eh. Sabi mo walang iwanan 'di ba? Bakit mo 'ko iniwan?" Tahimik akong umiyak habang nakatulala sa mga bituin.

"Masyado mo namang tinotoo 'yung sinabi mong aalis ka. Hindi mo man lang ako sinabihan. Napaka daya mo, Ayadhen."

I sobbed quietly. Afraid to make some noise. I don't want anyone to know that I'm crying because of her. I will never let them see me cry just because I suddenly thought of her.

Not again, please..

I stopped myself before anyone else sees me. Bago pa niya ako makita.

Huminga ako ng malalim at saka umakyat na sa sarili kong kwarto. Still suppressing the emotion trying to escape from me. I can't let my emotions drive away my sanity.
 
I picked my guitar and started strumming its strings as I hummed the song I was thinking.

"I thought that you'd remember, but it seems like you forgot." I started.

"It's hard for me to blame you when you were already lost (ah yeah)" I lost you..

"I'm tired of always waiting (ah yeah, yeah)" and I'm tired of crying whenever I think about you.

I stopped when my phone rang. It's my mom.

I sighed before answering the call. "Hey, mom! Why'd you call?" Pilit kong pinasigla ang tono ng boses ko kahit ramdam ko pa rin ang bigat ng pakiramdam ko.

"I just want to check on you. How are you, 'nak? How are you doing with Mathel?" Her sweet voice calmed my nerves in an instant.

Oh I so love my mother.