SERİ AVUKAT ADALET DURAĞI 1

ADALET DURAĞI

   " O ZAMAN ŞEREFEE!", Önümdeki masaya bütün gururumla baktım. Başarının tadı. Güçlü olduğunu bilmenin verdiği özgüven. Dik duruş, omuzlar geride ve içki kokusu arasında yükselen kahkahalar.

Basit bir cinayeti kim umursardı?. Her sabah reçelli ekmeğini ve yumurtasını yedikten sonra, yaptıracak parası olmadığından kırık araba aynasını bantlayıp işe giden, akşamda eve sadece uyumak için gelen iyi kalpli bir adam.... Hangimizin umurunda?

Havaya karışan kadın parfümü ve içki kokusu keyfimi daha fazla arttırırken tek kurşun sesiyle; az önce elimde ama şimdi yerde olan kırık bardağın sesi, işe yaramaz kadınların çığlıkları, sandalyelerin yeri tırmalama sesleri karıştı. Kapının kilidine diktiğim gözlerim tek bilek çevirmeyle kilitlenen kapının sesini kulaklarıma yetiştirmiş gibiydi.

Bileğimdeki silahıma yönelmiştim ki o kadın çığlıkları kesildi ve şimdi -ince ve zarif bulduğum o beş parmak- bileğimi kavramıştı. "Burası son durak. Adalet durağı." Az önce çığlık atan kadınla aynı kadın olduğunu inanamazken ayak bileğime yediğim topuk darbesiyle çenemi yere çarptım.

Titreyen dirseklerim ve içimdeki öfkeyle doğrulurken sırtıma bir darbe daha aldım. Ve bir tane daha. Şimdi kulağım daha fazla kurşun sesleriyle doluyordu.  İçimdeki alevlerle beraber başıma bir ağrı girdi. Vücudumu kaldırmaya çalıştıkça darbe yiyordum.

     Yerleri süpüren o topuk yanağımın üzerine yerleşmiş , bastırarak akıttığı kanımın ağzıma dolmasına sebep oluyordu. Silahım olması gereken yerden sürtünerek çıkartıldı. Bakışlarımla aynı hizada, bağlanmış olan temiz ve parlak görünümlü takım ayakkabılarına bakılırsa adamlarımdan biri çoktan yakalanmış olmalıydı.

Yanağımdaki topuğun hafiflediğini hissetmemle elimi kadının ayak bileğine uzattım. Tek seferde bitirecektim bu aptal veledin işini.

"Hey hey!!! Orda dur bakalım." Elimin acısıyla bağırmak için ağzımı açtığım, içinde biriken kanlar akmaya başladı. İki el tarafında sandalyeye doğru sürükleniyordum. Öksürerek kan boşaltmaya devam ederken silah sesleride kesilmişti. Ama yanağımdaki acı her şeye bedeldi.

Hiçbir şey soramıyordum. Ama cevabımı alma vakti gelmişti anlaşılan. Kapı kilit sesini bu sessizlikte çok rahat işitmiştim. Az önce kilitleyen her kimse şimdi açmak eyleminde bulunmuştu. İki kapıda aralandı. Bütün o silah seslerinin ardından büyük bir silahlı grubun içeri gireceğini düşünmüştüm. Ama sadece kapüşonu kapatılmış, yüzünün yarısı bile gözükmeyen bir kadın ve içeriye kimseyi almaması için kapıya diktiğim adamım vardı. İhanet edenlerden biri daha.

Odada arık sekiz kişiydik. Bunlardan şimdi içeri giren kapüşonlu kadın hariç hepsinin benim adamım olması gerekirdi. Ama ikisi hariç hepsi onun adamıydı. Bu durumda kulağıma gelen kurşun sesleri de bana sadık olan dışarıdaki 43 adamımın öldüğüne işaretti. Anlaşılan tek çarem anlaşma yapmak ve paradan geçiyordu. Bunu düşünerek yüzüme yerleştirmeye hazırladığım gülümsememi solduracak bir şey oldu. Adalet durağı. ....... Olamazdı.... Olamazı-dıııı.... Bunun yalan bir haber olduğuna inanıyordum.

Bir seri katil nasıl avukat olabilirdi? Ya da bir avukat nasıl seri katil olabilirdi?

İnternette , gazetelerde, Kulaktan kulağa dolaşan dedikodularda hatta magazin programlarında bile yer verilen bu konunun tam ortasındaydım. O suçlu insanların ölmeden önce yayınlanan özür videoları. Saçmalık diyordum. Şimdi o kamera bir tripodun üzerinde bana bakıyordu.

"Mezara girmeden önce son kez gülümse bakalım." Flaş patladı. Sırtımdan aşağıya soğuk terlerim akıyordu. Transta gibiydim. Kapüşonunun altında kalan yüzünü açığa çıkardı. Baş parmağını saatinin üzerinde gezdirerek;

"Buradan kaçabilmemiz için sadece yirmi dakikamız var. Ve bu yirmi dakika içinden sana sadece beş dakikamı ayırabilirim. O yüzden videoyu başlatıyorum."

Dudaklarında ki gülümseme büyüdükçe daha fazla geriliyordum. İnanamıyordum ama ağlıyordum. Aynı o videoda aptal dediğim katiller ve suçlular gibi.

"Özrünü duyalım."