Şiirler

Ölümün Gölgesi

Küçük kız uzanıyor,

Derin derin nefes alıyor.

Kimi zaman hırıltılı,

Kimi zaman sessiz.

Etrafa bir göz gezdiriyor.

Her yer aydınlık,

Bir yer dışında;

Ölümün gölgesi.

Küçük kız karanlıktan korkar.

Kaçmak istiyor.

Lakin nefes almakta bile zorlanıyor.

Her nefes içine çektiğinde gölge ona bir adım daha yaklaşıyor.

Nefes almak istemiyor artık,

Karanlık buraya gelmesin;

Benim üzerimi örtmesin diye,

Şakalarında yastığa bir çift yaş süzülüyor.

Belki annesine seslense,

Ona çorba içirecek

Ve karanlık kaçacak.

Çünkü kız annesini bir ışık gibi görüyor.

Ölümün pençesi :

Kızı cayır cayır yakıyor.

Ne ses geliyor ne seda,

Annesine seslenemiyor.

Karanlık çok yakın ,

Birazdan baş ucunda olucak.

Küçük kız o anlıyor,

O ölmek üzere.

Ama annem yalnız kalır,

Üzülür diye içinden geçiriyor.

Yalnız öleceğini daha bilmiyor,

Çünkü o daha çocuk.

İçi korku ile sarsılıyor,

Ama sadece içi.

Dışa vuramıyor,

Acı çekeceğinden korkuyor.

Küçük,acıyı daha bilemez;

Ne olduğunu anlamaz.

Ama işte, canı acır

Son nefesleri.

Kalbinde hafif sıcaklık.

Artık karanlıktan korkmuyor.

Herkesin gideceği ölüm

İle el ele gidiyor.

Bembeyaz elbisesi,

Dizlerinde morluklar,

Sarı, ilgi görmemiş saçlar.

Ve bir tebessüm...

12 kıta

yazan: Yazar