ѕecreт вroтнer {нαrry ѕтyleѕ}

Hoofdstuk 5

*2 WEKEN LATER*

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes tegen het felle zonlicht. Mijn ouders hebben me vast laten uitslapen omdat ik jarig ben. Alweer 17 jaartjes. Ik staar naar het plafond en denk aan 2 weken geleden. Dat ene moment tijdens het concert dat Harry geschrokken naar mij keek is nog geen minuut uit mijn geheugen geweest. Het staat op mijn netvlies geprint. Voor mij is het nog steeds een raadsel waarom hij zo raar keek.

Mijn gedachten worden onderbroken door het geklop op mijn deur. Mijn ouders komen naar binnen. "Gelukkige verjaardag, schat!" Roepen ze in koor. Ik ben verbaasd dat ik mijn vader na al die tijd nog eens zie glimlachen en mijn moeder is niet eens boos als ze mijn rommelige kamer ziet. Ze hebben een ontbijt meegebracht. Croissantjes, vers fruitsap, een hard gekookt eitje, een beker melk, een boterham met alle soorten beleg dat ik wil. Confituur, choco, hesp, kaas en ik kan nog wel even doorgaan. "Dankje, dat moesten jullie echt niet doen hoor." Zeg ik maar het klinkt niet echt overtuigend omdat ik meteen de choco op mijn boterham smeer en er een grote hap van neem. "Je word al oud, hé lieverd" glimlacht mijn moeder. "Ik voel me nog steeds jong hoor mam." Antwoord ik zonder van mijn croissantje op te kijken. "En ook wijs en slim genoeg om je beslissingen te kunnen kiezen." Gaat mijn vader verder. "Kan best zijn." En ik neem een slok melk. "Dus ook oud genoeg om de waarheid te weten." Ik stop met eten? Waarheid? Over wat dan? "Misschien moeten we dit niet doen." Fluistert mijn moeder tegen mijn vader. Ze zegt het zo zacht, maar ik heb het wel gehoord. "Jawel." Zeg ik scherp. "Jullie gaan me nu zeggen wat er aan de hand is."

*FLASHBACK*

"Hé Darcy! Je hebt toch geen hoogtevrees of wel?" Roept hij naar boven in de boom. "Tuurlijk niet! Zal ik nog wat hoger kruipen?" Vraag ik. "Oké, maar doe voorzichtig, anders krijg ik weer de schuld en mam en pap zijn nu al zo boos op me." Antwoord hij. "Gaat het nou alweer over dat zingen? Waarom laten ze je gewoon niet doen wat je graag doet? Je doet toch helema- Aaaaaahh!!!! Een harde klap op mijn hoofd. "Darcy!" Klinkt het van ver. Het geluid sterft weg. Alles zwart.

"Ze beweegt! Kijk haar ogen gaan open! Haal de dokter!" Mijn moeders gezicht hangt vlak boven me. "Alles oké, lieverd?" "Waar zijn we?" En dan krijg ik het hele verhaal te horen. Ik speelde buiten. Klom in een boom. Viel op mijn hoofd. Lag vijf dagen in coma. Vergat alles uit mijn jeugd. "Was ik helemaal alleen buiten aan het spelen?" "Ja." Liegt mijn moeder. Er komen tranen in haar ogen wanneer ze het zegt. Ze wil het helemaal niet verbergen. Maar het is beter zo. Ik weet niets over mijn broer, hij komt toch niet meer terug. We zien hem nooit meer. Dachten we. 

Oeeh spannend! :o