ѕecreт вroтнer {нαrry ѕтyleѕ}

Hoofdstuk 8

Aarzelend wandelt hij de keuken binnen. Míjn keuken. Ik dacht dat het makkelijk zou zijn om hem onder ogen te komen. Dat we elkaar meteen in de armen zouden vallen en alles goed zou komen. Niet dus. "Hey Darcy." Hij klinkt heel anders dan aan de telefoon. "Hoi." Zeg ik. Ik weet niet goed wat anders te zeggen. Ik ben blij dat ik hem zie, maar diep vanbinnen voel ik nog een gevoel. Ik voel me verraden. Hij heeft mij, de persoon waar hij zoveel mee speelde en waar hij zoveel van hield gewoon achtergelaten. En ik wist niet eens dat we familie waren. Ik was hem vergeten door de zware klap. En plots hou ik me niet meer in. "Waarom kom je hier nog? Je hebt me achtergelaten, Harry en nooit heb je je nog maar iets van mij aangetrokken. Jaja, je had het druk, maar is een brief zoveel gevraagd? Een teken van leven misschien? Dácht je soms nog wel eens aan mij?!" Mijn stem slaat over. "Elke seconde" fluistert hij bijna onhoorbaar. "Dacht je echt dat ik je zomaar kon vergeten? Ik wou het gewoon niet moeilijk maken, Darcy, je was amper 12 toen ik vertrok en je had net een zwaar ongeluk gehad." Ik kalmeer van zijn zachte zangerige stem. "Sorry" is het enige wat ik kan uitbrengen voor mijn keel word dichtgeknepen en de tranen over mijn wangen stromen. En dan omhelst hij me. Dit is de knuffel waar ik al zo lang naar verlangde. De armen van een grote broer om me heen. "Laten we naar Nando's gaan." Stelt Harry voor. Ik knik alleen maar.

We zitten aan een gezellig tafeltje bij het raam. Harry eet bijna niet. Ik bijt een beetje op mijn rietje. Mijn ogen glijden over zijn gezicht. We lijken inderdaad familie. We zíjn familie. Allebei die lieve krullen en grote groene ogen. Zelfs de kuiltjes in onze wangen hebben we allebei. "Ik was echt overdonderd toen ik je op dat balkon zag staan." Verbreekt Harry mijn gedachten. "En ik wist niet wat er gebeurde. Ik zag heel duidelijk dat je naar me keek. Dat moment speelt zich elke keer opnieuw af in mijn hoofd." "Ik zocht je overal op het internet maar je was onvindbaar." "Mam en pap hebben hun voorzorgen genomen." Zeg ik. Hij glimlacht. Mijn hart maakt een sprongetje als ik zijn kuiltjes zie verschijnen. Mijn ogen glijden omlaag naar zijn lippen. Perfect gevormd. En dan zijn ogen! Soms groen, dan weer blauw, soms grijs. Hangt af van de lichtinval. Zijn schattige krullen hangen een beetje voor zijn ogen. Vreemd dat het me nooit is opgevallen dat we zo sterk op elkaar lijken. De grote groene ogen, de speelse krullen, de kuiltjes die soms in onze wangen verschijnen. En ik ben ook één van de grootste meisjes in mijn klas. Ik schrik op uit mijn gedachten als Harry's gsm gaat.

"Met Harry Styles?"

...

"Oh jij bent het!"

...

"Euhm, moet dat nu?"

...

"Oke dan, maar ik kom niet alleen."

...

"Nee, je ziet het straks wel."

...

"Hou ook van jou, bye."

Ik kijk hem vragend aan. "Het was Liam. Paul heeft gevraagd om meteen terug naar het hotel te gaan. Kom je mee?" Ik glimlach. "Wat dacht je dan, tuurlijk." Hij lacht en ik voel een warm gevoel vanbinnen. Hij is de broer die ik altijd al wou.

Ik staar uit het raam van de auto. Harry zei dat het niet ver was. Mijn mondhoeken krullen omhoog bij de gedachte dat ik zo meteen de jongens zie. "Ben je eigenlijk fan van ons?" "Huh? Euh wat zei je?" Vraag ik een beetje verdwaasd. "Of je fan bent van One Direction?" Vraagt Harry nog eens. Ik kijk snel weer uit het raam dat hij mijn rode wangen niet ziet. "Bwah, jullie kunnen best goed zingen hoor." Ik vertel hem liever niet dat mijn kamer vol hangt met posters en mijn hart een tel overslaat elke keer wanneer ik een foto van hen zie. Ik hoor Harry zachtjes lachen, maar ik zeg niets. Hij gelooft me vast niet.

Mijn handen trillen als Harry op de deur van de hotelkamer klopt. "Jongens, ik ben het." Ik hoor gelach. Dan gaat de deur open en kijk ik recht in de diepblauwe ogen van Niall James Horan. 

Ik weet het het duurde even tot dit hoofdstuk kwam maar ik was druk! :o het volgende stukje komt sneller hoor :) x