"ආපෝ ජින් තව ටිකක් ඉස්සෙනවකෝ අයියෝ... ඔහොම හිටියොත් නම් මට මේ ආත්මෙට මේකෙන් පැනගන්න බැරිවෙයි..."
"උඹ නම් කියයි, මගේ කොන්ද තමා මේ කරන දෙයින් නැති බංගස්ථාන වෙන්නේ... ආයේ අලුතින් කොන්දක් දාන්න වෙයිද දන්නෑ... හයියූ!!!"
"කෑ ගහන්න එපා බන්- සිකියුරිටි කාරයාට ඇහුණොත් අපි දෙන්නටම හෙට පිනා ගානේ අලුතින් කොදු දෙකක්ම දාගන්න පුලුවන් වෙයි..."
තාප්පයේ මතුපිටට අත් තබා ඉස්සුණු ජන්ග්කුක් තාප්පයට නැග ජින්ට තම අත දික් කළා.
"උඹම තනියම පලයන් මෙතනින් එහාට මම නෑ... උඹේනේ ෆෝන් එක-"
එසේ කියූ ජින් ජන්ග්කුක්ව එතන තනිකර දමා ඈතට දිවුවේ දිවත් දික්කරගෙනමයි.
"ආයිෂ් මම තමුසෙව පස්සෙ අල්ලගන්නම්කෝ..."
ජන්ග්කුක් අත මිටි මොලවාගෙනම ජින්ට කෑ ගැහුවා.
තාප්පයෙන් ඇකඩමිය ඇතුලට පැනගත් ජන්ග්කුක් කෙලින්ම ගියේ විදුහල්පති කාමරය සොයා ගෙනයි. අදුරු කොරිඩෝ පහුකරමින් බොහොම පරිස්සමින් විදුහල්පති කාමරයේ ලොක් එක පළුදු නොවන අයුරින් විවෘත කර කාමරය තුළට ඇතුළු වුණු ජන්ග්කුක් විදුහල්පති කාමරයේ ලාච්චු පිරික්සන්න වුණේ ඉතා පරිස්සමින්. අවසානයේ ඔහුට තම පණටත් වඩා වටින ඒ මහාර්ඝ වස්තුව හම්බ විය. පණටත් වඩා වටින් නැත්නම් ජන්ග්කුක් කවරදාවත්ම රෑ බෝවූ වේලාවක කනත්තක් අසළම තියෙන රෝස්විල් ඇකඩමියට හොරින් ඇතුළු වීමක් ගැන හීනෙකින්වත් සිතන්නේ නැත.
"මගේ දෙයියා; මගේ වස්තුව උම්මාහ්- බලන්න ඔයා නැතිව හිටපු පැය ටිකට මම හරි හමන් කෑමක්වත් කෑවේ නෑ..."
තම ෆෝන් එක එක දිගටම සිපගෙන යමින් ජන්ග්කුක් එසේ කීවේ සතුටු කදුලින් දිලිසෙන තම ඇස්වලින් තමන්ගේ ෆෝන් එක දෙස බලාගෙනමයි.
තම මහාර්ඝ වස්තුව කලිසම් සාක්කුවට පරිස්සමට දමාගත් ජන්ග්කුක් විදුහල්පති කාමරයෙන් පිටත්ව ගියේ දොරේ ලොක් එකද පෙර පරිදි සකසායි.
අදුරු කොරිඩෝව දිගේ ගමන් කරමින් හුන් ජන්ග්කුක් හදිසියේ නතර වූයේ ජන්ග්කුක්ගේ ඉස්සරහින් කෙනෙක් ජන්ග්කුක් දිහා බලන් ඉන්න අයුරු දුටු නිසයි.
එකවරම දකිද්දී ජන්ග්කුක් හිතුවේ ඒ සිකියුරිටි කාරයා කියලා වුණත් තව තවත් ඒ අදුරු ඡායාව එයාගේ ඉස්සරහට එද්දී ජන්ග්කුක්ට තේරුණා ඒ සිකියුරිටි අන්කල් නෙමේ කියලා. තමන්ගේ උසකින් වගේ සිටින ඒ පුද්ගලයා දෙසම ජන්ග්කුක් වශී වී ගෙනම බලාහුන්නා.
___________________________________
කවුරු වෙන්න ඇත්ද ජන්ග්කුක් දිහා බලන් හිටපු කෙනා ?
ආපහු ගෙස් කරන්න.
කතාවේ ඔයාලට දැනට හමුවුණු චරිතයක් තමා..
Bye
Sarangeo💚💜
