Her insan başkalarının isteği doğrultusunda yaşar. Hayatın; evrenin, insanların sadece birer kuklalarıyız. Başkalarını parmağında oynatan kişiler, evrenin sadece onlar için var olduğunu sanar. Ne yazık! Oysa bırak evreni bir ağaç bile sadece onlar için değildir. Kendilerinin sadece hayatın bir kuklası olduğunu ancak ölünce anlayabilirler.
"Onu sakla!" diyordu genç kız yalvaran gözlerle. "Kimseye göstermeden onu saraydan çıkar. Hafızası büyük sorun. İlaç ver. Beni, bizi unutsun." diye devam etti ağlayarak. "Yapamam bağışlayın beni kraliçem." dedi yaşlı kadın. "Yaparsın!" diye çıkıştı genç kadın. "Eğer burda kalırsa ölür." Yaşlı kadın iç çekti "Kraliçem diyelim ki ben bunu yaptım. Peki ya Eren, ona ne olacak?" diye sordu yaşlı kadın. "Eren'in peşine düşeceklerini sanmıyorum. Eren zaten yeteri kadar büyük" dedi genç kadın. Onaylamadı yaşlı kadın "O sadece 8 yaşında." dedi titrek sesiyle. "Güvenebileceğim tek bir yer var ve Emre ile Eren'i beraber gönderemem. Eren, Emre'ye bizi hatırlatır. Eren her şeyin farkına varabilir. Eren çok zeki bir çocuk." dedi kraliçe.
"Emre daha zeki anlar her şeyi." dedi yaşlı kadın. "Ama daha küçük 2 yaşında. Farkına varmaz" dedi kraliçe.
"Ona istediğin ilacı ver istersen vur silahla kafasına lakin işe yaramaz. Onu öldüremezsin! Kızım beni dinle..." diye sesini yükselterek konuştu yaşlı kadın ama genç kız onun sesini kesti, sinirlenmişti "Bana kızım deme ve siz diye hitap et!"
"Şu an bunun ne önemi var? Merak ediyorum! Beni dinle ve sözümü kesme. Emre yıllar sonra illaki gelecek. O vakit anlayacak her şeyi lakin ne önemi var annesi çoktan çalmış yıllarını. Bunca yıl ailem dediği kişilerin biyolojik ailesi olmadığını öğrenecek!" diye bağırdı yaşlı kadın. Haklıydı, sonuna kadar haklıydı fakat kraliçeye göre bazı şeyleri anlayamıyordu. "Anne..." dedi yıllar sonra, yaşlı kadının gözleri doldu "Burada kalırsa ya ona eziyet edip sonunda intihar etmesini sağlayacaklar ya da oğlumu kandırıp bu gezegenin yok olmasına neden olacaklar." diye devam etti. Yaşlı kadın, genç kıza sarıldı. İkisi de haklıydı fakat şu an için en doğrusu Emre'yi burdan götürmekti.
☆☆☆
"Lütfen ona iyi bak" dedi yaşlı kadın. "Ece istediyse her şeyi yaparım merak etme. Kendi çocuğum gibi bakacağım ona."
"İyi ki varsın Sibel."
3 yıl sonra
Küçük çocuk yeşil gökyüzüne bakıyordu. Annesinin ona "Emre!" diye seslendiğini duydu. "Efendim annecim." dedi Emre bakışlarını yeşil gökyüzünden ayırmadan. "Yine mi gökyüzüne bakıyorsun Emre Yıldız?" dedi orta yaşlarındaki kadın.
Ona başka bir isimle hitap etmiyordu. Biraz özüne bağlı kalmasını istiyordu. Hele ki gerçek soyismi yerine başka bir soyismi ile hitap etmeyi hiç düşünmemişti. Emre yıldızları çok seviyordu. Ne doğru bir soyisim, diye sürekli içinden geçirirdi genç kadın.
Ne garipti insan kendi benliğine her türlü ulaşabiliyordu.
Bu çocuk birilerinin kuklası oldu.
Bu çocuk hayatın kirli işlerine oyuncak oldu.
Bu çocuk yıllarını kaybetti.
"Acaba geri döndüğünde intikam mı alır yoksa kurtarır mı halkını,ailesini?" diye düşündü genç kadın.
