[Unicode]
"ဂျွန့်ဗိုက်ထဲမှာလေ မောင့်ကိုယ်ပွားလေးရောက်နေပြီတဲ့"
စကားအဆုံးမှာ ရုတ်ချည်းငြိမ်ကျသွားသည်။ မျက်လုံးတွေကိုစိုက်ကြည့်နေပြီး တုံ့ပြန်မူမလာခဲ့။ မောင်ကတစ်လုံးမှကိုမဟသေး။ ကျောက်ရုပ်ထက်တောင်ဆိုးပါသေးမောင်ရဲ့ယခုပုံစံက။
"မောင်"
"ခဏ ခဏလေး ဂျွန်"
ကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်နေသည်က ထသွားသည်။ ပါးစပ်ကိုလက်နှင့်တစ်ဖက်ကအုပ်ထား၍ တစ်ဖက်ကခါးကိုထောက်ထားသည်။ မောင့်ပုံစံကအရမ်းအံ့ဩနေ၍ပုံ။
"မောင်! "
"ဒါအိမ်မက်မဟုတ်ဘူး!"
အုတ်နံရံအားလက်သီးနှင့်ထိုးချလိုက်သည်မို့ လန့်ရသေး။ အစိမ်းရောင်နံရံမှ ဆေးတွေအမူန့်လေးတွေကွာကျကာ။
"မောင်..ဒီကိုလာ"
နူးညံ့သောအသံလေးက ဆေးရုံကုတင်ပေါ်ကနေ လက်ယက်ကာခေါ်နေသည်။
"သက်လှယ်..မင်းတကယ်ပြောနေတာလား၊တကယ်ပဲ မောင်ရူးတော့မှာနော် "
ဆေးရုံကုတင်အား ပြေပြေလေးမှီ၍ထိုင်နေသော ရင်ခွင်ထဲတိုး၀င်လာပါသော မောင်ရယ်။ ရင်ခွင်ကျဥ်းကျဥ်းမှာမျက်နှာအပ်ထားပြီးခါးကိုတင်းကျပ်စွာဖက်ထားပြန်သည်။ ဪ..ငါ့မောင် ။
"မောင်.."
"မောင်ရူးတော့မှာ သက်လှယ်။မောင့်ခေါင်းထဲမှာ မေးခွန်းတွေကြည့်ပဲ "
ဒီဆံနွယ်ကောက်ကောက်တွေအား ထိုးဖွ၍ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ တကယ့်ကိုလူဆိုးကြီးက ဒီနေရာကျ ဘာဖြစ်သွားရတာလဲ။
အချိန်တော်ကြာအောင်ပင် ဒီရင်ခွင်၌ငြိမ်နေသည်။
"မောင်အရမ်းပျော်တယ်ဂျွန် မောင်အရမ်းး မောင့်လည်ချောင်းထဲမှာ စကားတွေကမဆံ့တော့ဘူးကွ"
"မောင်ရယ်"
"ဒီကောင်လူဖြစ်ပြီ"
ဒီအချိန်လေးဟာ ပျော်လွန်းလို့မျက်ရည်တောင်ကျမိသည်အထိပါပဲ။ အခုမှမိသားစုဆိုတဲ့အရသာကို ခံစားမိခဲ့သည်။
![Mg [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/317613317-64-k815667.jpg)