Son Fısıltı

1. Bölüm

Okulun bahçesinden adımımı atar atmaz yine tüm gözler bana odaklanmıştı. Bu duruma her ne kadar alışmış olsam da insanların bana korkarak bakması beni rahatsız ediyor. Kötü olabilirim ama bu benim onlara her dakika zarar vereceğim anlamına gelmez sonuçta. Önceden okula Çağlar ve Emre ile girdiğim için bakarlardı. Kızlar Çağlar ve Emre'ye hayranlıkla bakarken erkekler korkarak bakarlardı hatta çoğu korkudan bakamazdı. Korkularının bir nevi sebebi ise bendim çünkü Çağlar ve Emre beni her zaman diğer erkeklerden kıskanmışlardır. En çok da Çağlar kıskanırdı. Emre onun kadar kıskanmazdı. Bu yüzden bu zamana kadarki erkek arkadaşlarımı Çağlar'a hiç anlatamamışımdır. Hep Emre'ye anlatırdım. Önceleri bu kıskançlığı beni sıkar ve sinirlendirirdi. Bende onu diğer diğer kızlardan kıskanır onu hiç kimse ile paylaşmak istemezdim ama onun erkeklere yaptığı gibi ben kızları dövmüyordum. Eskileri hatırlayınca yüzümde buruk bir gülümseme belirmişti. Keşke şimdi de yanımda olsa da beni yine kıskansa , benim için diğer erkekler ile kavga etse , bana ' sen benim biriciğimsin' dese , ama yok...

İki yıl oldu. O gideli -çağlar- gideli koskoca iki yıl. O'nu o kadar çok özlüyorum ki...

Onson hayat bana işkence gibi geliyor. İnsanın ikizini bir kazada kaybedip onun kalbiyle yaşaması kadar kötü birşey varmıdır ki şu hayatta...

Evet çağlar benim ikizimdi. Onu iki yıl önce bir yarışta kaybettik. İkimizde böyle yasadışı yarışlara çok meraklıydık. Bir gün babamdan habersiz daha 15 yaşındayken katıldık bu yarışlara. Herkes ikili gruplar halinde yarışıyordu. Çağlarla da ben bir grup olduk. Emre yarışa katılmak istemediğini söyleyip bizi izlemek için burada olduğunu söylemişti.

İlk başta herşey yolunda gidiyordu. Yarışı birinci bitiremeyecektik ama ikinci olacaktık buda bence bir başarıydı ama Çağlar birinci olmak için o kadar hırslandı ve hızlandı ki... birden direksiyonun hakimiyetini kaybetti ve kaza yaptık. Çağlara birşey olmuşmuydu bilmiyordum ama benim kalbimin oraya bir cisim saplanmıştı.

Hastaneye gittiğimizde bizi direk ameliyata almışlar. Çağlar hastanede hayatını kaybetmiş ve kalbini babamın gözyaşlarıyla beraber imzaladığı bir dilekçe sonucu bana nakil etmişler.

Çağların öldüğünü duyunca be artık onun kalbiyle yaşamak zorunda olduğumu öğrenince önce bir şok yaşamıştım ve günlerce hatta haftalarca odamda ağlamıştım çünkü o benim herşeyimdi , biriciğimdi.

İyiki o zor zamanlarımda babam ve Emre vardı yanımda.

Babam , beni ve Çağlar'ı hiçbir zaman öz oğlu Emre'den ayrı tutmamıştır.

Emre'de bizi her zaman öz kardeşleri gibi görmüştür.

Evet babam benim öz babam değil ve Emre'de özkardeşim değil.

Emre'nin annesi Serpil hanım ve babam önceden evlilermiş. Emre doğarken Serpil hanım hayata gözlerini sonsuza dek kapamış. Sonra birgün babam ve annem tanışmışlar. Tanıştıklarında annem bana ve Çağlar'a hamileymiş. Annemde babamla tanışmadan bir hafta önce öz babam ile boşanmışlar. Öz babam adı anıldı galiba ve annem Melek evlilerken bir çocukları olmuş. Adı kıvançmış. Yani bir abim var ve ben onu bu yaşıma kadar 17 yıldır hiç görmedim. Kıvanç abim bizden iki yaş büyükmüş. Anıl babam ve annem boşanınca annemin durumu iyi olmadığı için ve anıl babamın durumu iyi olduğu için abimi o adama vermişler.

Annem Anıl babamdan boşanırlen hamile olduğunu söylememiş. Yani özbabamın bizden haberi yok!

Neyse işte boşandıktan sonra annem Almanya'ya doğup-büyüdüğü ülkeye geri dönerken Havaalanı'nda tanışmışlar babamla ve babamla annem bir süre sonra evlenmişler. Sonra annem bize sekiz aylık hamileyken bir trafik kazası yapmış. Annem bizi göremeden ölmüş. Babamda bizi yalnız bırakmamış. Kendi çocuğu gibi büyüttü bizi. Emre bizden onbir ay büyük. Ayramızda yaş farkı olmadığı için üçümüz üçüz gibi büyüdük. Bütün ailenin , özsoyların kız kız torunu ben olduğum için ayrı bir ilgiyle büyüdüm. Çağlar ve beni bütün özsoylar kendi soylarındanız gibi sevdiler , değer verdiler.