Marissa McCall ▶ Stilinski [ dutch ]

Proloog

Ik rende zoals ik mijn hele leven nog niet had gerend. Mijn hart klopte zo hard in mijn borstkas dat het meer voelde alsof er elke keer een mes in mij stak. Mijn gewonde linkerknie voelde ik bij elke stap die ik zette. Het brandde alsof iemand het in de fik had gestoken. De hakken die ik aanhad lieten me niet harder rennen dan het slome sprintje dat ik nu had. Mijn haren wapperden als vlaggen achter me aan. Ik vloog de parkeerplaats over en kwam al snel aan op het sportveld. Ik wilde gillen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik wilde om hulp roepen, maar iets in me zei dat niemand me zou komen helpen. Ik wilde huilen, maar ik kon het niet laten gebeuren. Ik kon niet huilen om mijn eigen lot; het zou waarschijnlijk nog niet eens zo egoïstisch zijn na alles.

Ik voelde de regendruppels op mijn voorhoofd uiteenspatten. Het leek wel alsof de wolken voor mij huilden. Alsof ze me mijn tranen wilden laten besparen.

Mijn hakken zakten verder in de modder terwijl ik steeds harder probeerde te rennen; het mislukte. Ik struikelde en mijn jurk werd besmeurd door de smurrie. Met mijn handen trok ik mezelf zo snel omhoog en rende hijgend door. Ik veegde mijn vieze handen aan mijn jurk af. Was ik maar nooit naar dit vreselijke prom geweest; het was een ramp.

Waarschijnlijk had iedereen het geweldig naar z'n zin op het schoolfeest; Allison en Scott waren weer samen, Lydia zou promqueen worden en Stiles had zeker weten de avond van zijn leven.

Ik glimlachte waterig in mezelf. Stiles. De jongen waar ik verliefd op ben geworden. De jongen waar ik een zwak voor heb. De jongen die mij nooit leuk zal vinden. De jongen waar ik minstens duizend keer per dag aan dacht. De jongen die ik misschien zelfs wel beter ken dan mijn bloedeigen broer. De jongen die ik zelfs meer kon missen dan van kon houden.

Mijn benen stopten abrupt met rennen en mijn knieën begonnen weer te knikken. Ik zakte opnieuw op de grond in de modder. Peter was nog maar een paar meter van me verwijderd, maar het kon me niet meer schelen. Mijn eigen broer zal Allison altijd voortrekken, Stiles ziet me niet eens staan en de enige vriend die ik waarschijnlijk nog heb, is Danny. Ik herkende mezelf haast niet meer; ik was niet meer het vrolijke meisje dat ik hoorde te zijn. Ik keek anders tegen dingen aan dan ik eerst deed. Wanneer ik in de spiegel keek, zag ik mezelf niet meer.

Mijn ogen maakten weer oogcontact voor de tweede keer deze avond met het monster dat mijn hele leven op zijn kop heeft gegooid. Ik keek hem aan en knikte met tranen in mijn ogen. Een onaangename grijns verscheen op zijn gezicht en ik haperde even.

Peter pakte mijn nek beet en bekeek mijn gezicht grondig. Hij stak zijn hand en zijn vingers gleden over mijn junkbeenderen. Ik wilde achteruit deinsen, maar ik was niet zo sterk.

Ik voelde de tranen weer branden in mijn ogen, maar ik kon het niet laten om ze te laten stromen. Ik was zwak, maar niet zo zwak dat ik zou huilen om mijn zielige bestaan.

'Marissa!' hoorde ik iemand schreeuwen. Mijn adem stokte bij het horen van zijn stem. Jengelend draaide ik me om. De tranen begonnen ongebonden van mijn wangen af te stromen. Ik kon het niet geloven; ik huilde echt. Mijn ogen vonden de zijne en voor ik ook maar iets kon zeggen, werden er twee tanden in mijn nek gezet.

[BASED ON THE MTV SERIE TEEN WOLF ]

[starts from season 1 ]