Marissa McCall ▶ Stilinski [ dutch ]

Hoofdstuk 1

"AAAAAAAAAAAAAAAH!"

Ik schrok van het geschreeuw van boven. Ik liet mijn mobiel uit mijn handen vallen en mijn glas met water kletterde op de houten vloer van de gang. Het glas barstte in miljoenen stukjes en de smaakloze vloeistof kletste tegen mijn telefoonscherm aan. Vloekend pakte ik mijn telefoon op en tikte een paar keer op de aan- en uitknop. Maar tevergeefs gaf het apparaat geen één teken van leven meer.

'Shit, Scott,' mompelde ik teleurgesteld in mezelf en legde mijn stukke mobieltje op de eettafel. Er was maar één persoon die ik hier van de schuld kon geven en dat was mijn broer, Scott.

Ik gromde en beende de trap op. De glasscherven zou Scott later wel voor mij opruimen - correctie: moeten opruimen, en een nieuwe telefoon zou ik zeker van hem krijgen. Of ik pikte die van hem, bedacht ik duivels in mezelf. Ik liep de gang van de eerste verdieping door en zag dat de kamerdeur van mijn broer wagenwijd openstond. Ik deed de lichten in de gang aan en liep naar zijn kamer. Ik sloot de deur achter me door hem hard dicht te slaan. Ik beende door zijn kamer heen. Hoe durfde mijn broer zomaar te gaan schreeuwen terwijl het elf uur 's nachts was? Ik rolde met mijn ogen, omdat ik die vraag zelf al wel kon beantwoorden. Hij was een sukkel. Morgen begon de eerste dag van school weer. Niet dat school een feestje voor mij was, maar dat betekende niet dat ik eruit hoefde te zien als een zombie.

'Godverdomme Scott, kan je niet even rustig zijn? Ik probeer net te gaan slapen en dan begin je ineens te schreeuwen. Mijn telefoon is nu kapot, echt bedankt.' Ik glimlachte sarcastisch naar Scott, die me schaapachtig aankeek. Ik kreunde geïrriteerd. 'Je weet toch hopelijk wel dat school morgen weer begint en ik hoef er niet uit te zien als een lopende nachtmer-,' Ik stopte gelijk met krijsen toen mijn ogen op Stiles' onschuldige gezicht vielen.

'Hi Mariss,' zei hij en glimlachte ongemakkelijk naar me. Hij hing ondersteboven op ons dak en viel naar beneden op het moment dat hij naar mij wilde zwaaien. Oh God, die jongen was zo'n kluns.

'Stiles, wat doe jíj hier?' gilde ik en probeerde mijn haar wat te fatsoeneren ( Celinedeboerx ;) ), aangezien het alle kanten opstak. Scott gooide zijn basketbalknuppel aan de kant en haastte zich naar zijn beste vriend toe. Ik haalde mijn wenkbrauw op. Waarvoor had hij ooit een basketbalknuppel nodig om elf uur 's nachts?

'Jezus Stiles, ik dacht dat je een roofdier was,' mompelde Scott en ik grinnikte. Mijn ogen begonnen al wat te wennen aan het donker.

'Sorry, ik weet dat het laat is,' excuseerde Stiles zich en ik rolde met mijn ogen. Joh, hij meent het. 'Maar mijn vader is net vertrokken van huis, want de centrale belde hem. Elke agent uit Beacon wordt opgeroepen, zelfs de staatspolitie.' Scott en ik keken elkaar zuchtend aan toen we het enthousiasme van Stiles' zijn gezicht af konden lezen. We wisten al wat ons te wachten stond.

Stiles was de zoon van de hoofdcommissaris van ons plaatsje Beacon Hills. Er gebeurde nooit echt veel hier, dus ik denk dat zijn vader eigenlijk meer kaartspelletjes speelde met zijn agenten dan dat hij echt zaken moest oplossen. Maar als er dan toch iets gebeurde, wilde Stiles altijd op onderzoek uit. Meestal was het niks, behalve een paar dronken tieners en aangereden honden. Toch bleef Stiles maar denken dat er ooit wat zou gaan gebeuren in Beacon Hills. Het was niet alsof er elk moment een roedel weerwolven kon opduiken en besloten om hier de rest van hun leven te blijven. Stiles' vader maakte overigens wel hele goede lasagne!

'Denk je niet dat je een beetje overdrijft?' vroeg ik en rolde lachend met mijn ogen. Stiles schudde zijn hoofd en hij grijnsde duivels.

'Vind jij dat ik overdrijf als ik je vertel dat ze een lichaam hebben gevonden?' ratelde hij enthousiast, wetend dat wij nu onze volle aandacht aan hem schonken. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Nou, niet letterlijk natuurlijk. 'En dat is nog niet eens het beste, ze heb-,' Stiles werd ruw onderbroken door Scott.