(N)everland

5 | Daryl

Na het douchen heb ik me meteen omgekleed in een nieuwe outfit bestaand uit een zwarte jeans, donkergroen shirt en een leren bikerjack die ik vond in een oude ladekast. Mijn oude kleding heb ik met een handwas gewassen en aan een lijn gespannen op het balkon van het landhuis. Voldaan kijk ik naar het uitzicht. Het is al avond en de schemering hangt wat prachtig kleurt in donkerblauw en donkerpaars met hier en daar een ster aan de hemel. Mijn oog valt snel op een vuur. Een kampvuur waar Daryl naast zit. Zijn kruisboog ligt naast hem en hij trekt wat aan zijn gilet. Een bikergilet met twee engelen vleugels wat er enorm stoer uitziet. Zijn lange haar zit in een lage knot wat zijn vorm van zijn gezicht meer laat tonen. ik merk dat ik teveel aan het kijken ben. Hij is echt mysterieus. Ik besluit om erbij te gaan zitten en been me weg naar de voortuin. Althans een groot stuk land kan je het noemen. Ik kniel tegenover Daryl neer tegen de boomstronk en start het gesprek. "Woon jij hier?" "Nee." Krijg ik al snel te horen. " Ik kwam hier een maand geleden met dezelfde reden als jou. Maar niks was waar. Ik ga morgen weer door." Maakt hij de zin af. Ik merk dat ik het jammer vind. Jammer dat ik dan weer alleen ben? Of jammer dat de hoop die zowel ik als hij hadden nep bleek te zijn? Ik merk dat ik te moe ben om helder na te denken en besluit op een ander onderwerp te starten. "Heb je vrienden en/of familie die je zoekt?" Hij kijkt me kort nors aan en schud zijn hoofd. Hij heeft hier duidelijk geen zin in. Ik besluit me mond te houden en kijk naar het knisperende hout. "Waarom ben jij eigenlijk alleen?" Vraagt hij plots. Ik leg hem uit dat mijn toenmalige partner het leger in moest en het niet overleefd heeft. Mijn familie had ik al lang geen contact meer en vrienden waren destijds vijf jaar geleden alweer verdwenen. Allemaal door de apocalypse bacterie. Hij liet me rustig uitpraten en vervolgde door toch antwoord te geven op mijn vraag. Hij was net zoals mij, alleen. Iedereen verloren en een broer die vermist is. Misschien zelfs al dood en getransformeerd. Ik waardeerde zijn oprechtheid en openheid en zo zaten we nog even stil kijkend naar het kampvuur waarna mijn ogen het niet meer volhielden om open te blijven.

"Amelia!" Word er in de verte mij toegeroepen. "Amelia sta op! Nu!" Ik word uit me droom verholpen en schiet met een bezweet lichaam omhoog. "Geen tijd ren!" Ik kijk recht in het gezicht van Daryl die met zijn kruisboog rond aan het schieten is. "Schiet op, ga het landhuis in!" Sneert hij me en ik begin een sprint te trekken. Een horde walkers zijn hier langs gepasseerd en hebben ons opgemerkt. Ik wurm me langs de deur en zie Daryl langzaam deze kant op komen. Hij gaat dit niet redden. Er lopen nog minimaal vijftien walkers. Mijn eerste instinct schiet naar boven en ik begin te rennen naar mijn tas. De messenset. Ik sprint naar de deur, trek hem open en begin één voor één te richten. Zes geraakt waarvan Daryl er ook een paar neer heeft. De laatste walkers komen aardig dichtbij waarna ik het hakmes erbij pak en het veld op ren "Wegwezen dit lukt me wel!" Roept Daryl, maar ik zwijg en begin te zwaaien met het hakmes. Een Walker komt grommend aangelopen en ik merk dat ik omsingeld word. Ik zwaai en buk waarna ik ze denk allemaal te hebben. Totdat ik van achter gegrepen word. Ik draai mezelf om in de greep en steek het mes door de walker zijn ribbenkast, maar hij zit klem. "Fuck." Mompel ik en zet een paar stappen naar achter waarna ik val over een boomwortel. De walker is op geen halve meter na wanneer ik een luide plof hoor. Kijkend voor me zie ik de walker met een pijl door zijn hoofd heen voor me liggen. Morsdood. Een zucht van opluchting verlaat me lippen waarna ik Daryl de pijl uit de walker zie trekken "Altijd het hoofd." Verteld Daryl me toe. Ik negeer hem en duw mezelf omhoog waarna ik wegloop. Alsof ik dom ben. Daryl volgt me en houdt me tegen "Ben je gewond?" "Nee. Bedankt voor je bezorgdheid." Sneer ik hem toe waarna die mijn schouders beet pakt "Ik meen het Amelia. Je had naar me moeten luisteren." Zegt die recht kijkend in mijn ogen. "Ik ken je niet eens waarom zou ik." Zeg ik zacht. "Omdat ik je ook had kunnen laten liggen als aas." Zegt die direct. "Ik probeerde alleen maar te helpen in ruil." Zeg ik vervolgens zacht en zie hem bedenkend kijken. "Je hoeft me niet te helpen, nooit." Zegt die plots waarna ik nog humeuriger ben en naar binnen storm. Ik snap deze man echt niet. Ik had hem ook dood kunnen laten gaan wou die dat? Hij had me dankbaar moeten zijn dat ik hielp.